«Η μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ετέθη ακριβώς στο μέσον του μηνός αυτού, ήταν αιτία και όλες οι ημέρες του να πάρουν σιγά–σιγά ένα θεομητορικό χαρακτήρα. Οι δεκατέσσερεις πρώτες ημέρες μπορούμε να πούμε ότι είναι τα προεόρτιά Της και οι υπόλοιπες τα μεθέορτα, η παράτασις της μεγάλης αυτής Θεομητορικής Εορτής», ανέφερε ο σεβαστός Ποιμενάρχης.
«Κατά τον Αύγουστο, λοιπόν, τον μήνα της Παναγίας, στους ναούς μας, και μάλιστα στα προσκυνήματα τα αφιερωμένα στο όνομά της, θα συντρέξουν και πάλι οι πιστοί για να υμνολογήσουν την Μητέρα του Θεού και να αναφέρουν σ’ αυτήν την θλίψη και τις αγωνίες των. Και δικαίως, γιατί η Θεοτόκος είναι η λογική κλίμαξ που κατέβασε τον Θεό στον κόσμο και ανέβασε τον άνθρωπο στο Θεό. Είναι ο κρίκος που συνέδεσε τον ουρανό με την γη, που έδωσε στον Θεό την σάρκα, ώστε να γίνει, από άκρα φιλανθρωπία, ο Λόγος του Θεού «ομοούσιος ημίν κατά την ανθρωπότητα», σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων του ανθρωπίνου σώματος.
Και στην παρρησία της μητέρας Του, που Την άφησε πεθαίνοντας στον Σταυρό στο πρόσωπο του Ιωάννου, καταφεύγουν τώρα τα παιδιά Της, οι αδελφοί του Χριστού. Δεν ήταν η διαθήκη Του αυτή, που την έγραψε επάνω στον αιματοβαμμένο Σταυρό Του, όταν βλέποντας «την Μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα, ον ηγάπα» είπε προς Αυτήν το «Ιδού ο Υιός Σου» και προς τον μαθητήν «Ιδού η Μήτηρ σου»; Με θάρρος και αγάπη απευθυνόμαστε λοιπόν και φέτος στη δική μας Μητέρα, όλοι εμείς, ο λαός του Θεού και Την παρακαλούμε να διαβιβάσει με την παρρησία που έχει προς τον Θεό πάντα τα προς σωτηρίαν αιτήματα.
Γιατί μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, νεκροί δεν υπάρχουν. Όλοι ζουν εν Χριστώ και συνεχίζουν και στον ουρανό τις προσευχές και τις δεήσεις για τα μέλη της Εκκλησίας που ζουν στην γη και αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της χριστιανικής ζωής, όπως ακριβώς και οι ζώντες στον κόσμο τούτο δέονται για τους άλλους αδελφούς των, ζώντας ή κεκοιμημένους. Και πολύ περισσότερο η Θεοτόκος στην Δόξα του Ουρανού δεν παύει να εκτελεί το έργο της μεσιτείας που έκαμε και στην γη. Όπως στον γάμο της Κανά ενδιαφέρθηκε δια την χαρά των ανθρώπων και εζήτησε και επέτυχε από τον Χριστό την θαυματουργική Του επέμβαση, έτσι και μεταστάσα από την γη δεν εγκατέλειψε την γη, αλλά διαρκώς διαβιβάζει τις αιτήσεις μας προς τον Υιό και Θεό της. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι η «προστασία» η «ακαταίσχυντος» και η «μεσιτεία» η «αμετάθετος», που δεν παραβλέπει τις ικετευτικές μας φωνές, αλλά αντιλαμβάνεται και προφθάνει στην βοήθεια εκείνων που έχουν ανάγκη, όπως πολύ χαρακτηριστικά ψάλλει ο ποιητής του γνωστού κοντακίου.
Σ’ αυτήν λοιπόν την θεολογική βάση στηρίζεται η Εκκλησία όταν κατά τις πρώτες ημέρες του μηνός αυτού ψάλλει στους ναούς μας τους Παρακλητικούς Κανόνες προς την Παναγία. Θα ενώσουμε και εμείς μαζί με τον υπόλοιπο λαό του Θεού την φωνή μας και θα απευθύνουμε προς Αυτήν τους ωραίους ύμνους, που συνέθεσαν οι ιεροί ποιηταί της Εκκλησίας μας, οι πνευματοκίνητοι συντάκται των ιερών αυτών ακολουθιών».
Ο Σεβασμιώτατος περάτωσε την ομιλία του, λέγοντας: «Από την πρώτη ημέρα του Αυγούστου οι καμπάνες των Εκκλησιών σημαίνουν και μάς καλούν σε αυτές τις Παρακλητικές Ακολουθίες, οι οποίες αμιλλώνται στην εκλογή ωραίων εικόνων, λεπτού και ευγενούς τρόπου εκφράσεως της δεήσεως, ζωηράς περιγραφής των θλίψεων, των συμφορών και των αισθημάτων της Πίστεως, του πόνου, αλλά και της ελπίδος και της εγκαρτερήσεως. Ο θρήνος του πιστού δεν είναι έκφρασις απογνώσεως και απελπισίας, αλλά αίτησις του θείου ελέους και της βοηθείας της Θεοτόκου για την συνέχιση του αγώνος του βίου και για την νικηφόρο αντιμετώπιση των πειρασμών».
