Η Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία ανέφερε θαύματα που καταγράφηκαν σε πιστούς Κυπρίους πολίτες από τα λείψανα του Αγίου Λούκα Επισκόπου Συμφερουπόλεως, σύμφωνα με τον ρωσικό τύπο.
Η κιβωτός με ένα κομμάτι των λειψάνων μεταφέρθηκε στην Κύπρο από την Κριμαία. Το ιερό προσκύνημα έμεινε στο νησί από 31 Μαϊου έως 14 Ιουνίου.
Ο Μητροπολίτης Ησαΐας, Ταμασσού και Ορεινής, έγραψε σε επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, ότι μια γυναίκα είδε τον Άγιο γιατρό στο όνειρό της, ο οποίος της είπε για την ασθένειά της, για την οποία δεν ήξερε τίποτα, και είπε ότι θα την θεραπεύσει, όταν τα λείψανά του θα μεταφερθούν στο χωριό Αγία Βαρβάρα, την 1η Ιουνίου.
"Η γυναίκα επισκέφτηκε γιατρό ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ήταν άρρωστη. Η γυναίκα πλέον έχει θεραπευτεί και μας μίλησε σχετικά με αυτό, όταν το ιερό προσκύνημα ήταν στην εκκλησία," η επιστολή αναφέρει.
Η δεύτερη περίπτωση συνέβη με ένα τρίχρονο αγόρι που είχε λευχαιμία.
"Ο πατέρας του δεν μπορούσε να βρει έναν δότη για μεταμόσχευση μυελού των οστών. Παρακολούθησαν τη Λειτουργία του Αγίου Λούκα και την επόμενη μέρα κατάφερε να βρει ένα δότη," ανέφερε ο Μητροπολίτης Ησαΐας.
Η θαυματουργή δράση του Αγίου Λουκά επισκόπου Συμφερουπόλεως είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Ο Άγιος Ιατρός στο επάγγελμα έχει κάνει θαυματουργές επεμβάσεις σε πολλούς αρρώστους, και σε όσους ζήτησαν την βοήθεια του. Μάλιστα σε μια περίπτωση εμφανίστηκε μέσα σε χειρουργείο κατά την διάρκεια πολύ δύσκολης επέμβασης σώζοντας τον ασθενή από βέβαιο θάνατο.
Ο ίδιος ο Άγιος Λουκάς κυνηγήθηκε , φυλακίστηκε και βασανίσθηκε από το άθεο καθεστώς της πρώην ΕΣΣΔ.
Ο άγιος Λουκάς ήταν πάντοτε πιστός Χριστιανός. Δεν έχανε λειτουργία και παρακολουθούσε όρθιος όλες τις παννυχίδες και τους όρθρους, τα Σάββατα, τις Κυριακές και τις ημέρες των ορθοδόξων γιορτών. Στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσευχόταν για λίγα λεπτά πριν από κάθε επέμβαση. Έπειτα, μ' ένα βαμβάκι ποτισμένο στο ιώδιο, έκανε το σημείο του σταυρού στο σώμα του ασθενούς, εκεί που θα γινόταν η τομή. Μόνο μετά από αυτά έλεγε με επισημότητα «το νυστέρι». Οι άθεοι συνάδελφοί του γρήγορα τον συνήθιζαν και δεν έδιναν σημασία, ενώ οι θρησκευόμενοι τα έβρισκαν αυτά πολύ φυσικά.
Όμως στις αρχές του 1920 μια από τις επιτροπές ελέγχου του νοσοκομείου όπου εργαζόταν τότε, έδωσε εντολή να ξεκρεμάσουν την εικόνα της Παναγίας, με αποτέλεσμα ο άγιος Λουκάς να αρνείται να μπει στο χειρουργείο. Παράλληλα η σύζυγος ενός από τα στελέχη του κόμματος εισήχθη στο νοσοκομείο ως έκτακτο περιστατικό, και ζητούσε να χειρουργηθεί μόνο από τον Βόινο-Γιασενέτσκι, κι έτσι ο σύζυγός της του υποσχέθηκε ότι αν η εγχείρηση γινόταν, την επόμενη μέρα η εικόνα θα ήταν στη θέση της. Η εγχείρηση έγινε κι ήταν επιτυχής, και ο σύζυγος της άρρωστης κράτησε την υπόσχεσή του.
Το 1921 ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα (1923) Επίσκοπος Τασκένδης. Από τότε συνδύαζε ποιμαντικά και ιερατικά καθήκοντα. Παρέμεινε αρχίατρος του Γενικού Νοσοκομείου Τασκένδης, χειρουργούσε καθημερινά και παρέδιδε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή, πάντα με το ράσο και το σταυρό του. Από το 1922 και μέχρι την τελευταία του πνοή γνώρισε συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες και κακουχίες. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε συνολικά έντεκα χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα εξασκούσε την ιατρική βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη.
Οι λόγοι των διώξεών του ήταν, οι γενικοί διωγμοί κατά των Ορθοδόξων και η ιδιαίτερη άρνηση του επισκόπου Λουκά να υποστηρίξει τη «Ζωντανή Εκκλησία», ένα εκκλησιαστικό πραξικόπημα μέσω του οποίου το σοβιετικό καθεστώς προσπαθούσε να ελέγξει τους πιστούς. Σοβαρό λόγο έπαιξε και η αντιπάθεια ενός κομματικού στελέχους ονόματι Πέτερς, ο οποίος ήθελε να καταδικάσει σε θάνατο κάποιους γιατρούς που αντιμετώπιζαν κατηγορίες αδιαφορίας απέναντι σε ασθενείς, αλλά στην πολύκροτη δίκη που ακολούθησε δεν τα κατάφερε, εξαιτίας της κατάθεσης του επισκόπου Λουκά. Οι ταλαιπωρίες αυτές ουσιαστικά κατέστρεψαν την υγεία του αγίου Λουκά, ο οποίος τα τελευταία 9 έτη της ζωής του ήταν τυφλός από γλαύκωμα.
Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεύθυνε το στρατιωτικό νοσοκομείο του Κρασνογιάρσκ, ενώ ήταν και επίσκοπος της πόλης αυτής. Από το 1946 μέχρι το 1961 που πέθανε, ήταν μητροπολίτης της Συμφερούπολης. Παράλληλα το 1947 του απαγορεύθηκε να μιλά στους φοιτητές, σταμάτησαν να τον καλούν στα ιατρικά συμβούλια και τον απέλυσαν από ιατρικό σύμβουλο, επειδή «γνώριζαν ότι δεν είχε καθαρό παρελθόν: φυλακές, εξορίες, κηρύγματα» κι επειδή αρνιόταν να πηγαίνει χωρίς το ράσο και το σταυρό του στην εργασία του και σε αυτές τις εκδηλώσεις.[1] Καθώς όμως εκείνος ενδιαφερόταν για τον ανθρώπινο πόνο έβγαλε ανακοίνωση ότι «δέχεται καθημερινά εκτός Κυριακών και εορτών, κάθε άνθρωπο που θέλει τη βοήθειά του» με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στο διαμέρισμά του καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι απ' όλη την Κριμαία.
