Στη διεθνή πρακτική υπάρχουν δύο κατηγορίες ισχύος, η «σκληρή ισχύς» (hard power) και η «ήπια ισχύς» (soft power).
Ας δούμε σε τι ακριβώς αναφερόμαστε:
-Σκληρή ισχύς, είναι η ικανότητα κάποιας χώρας να εξαναγκάζει μια άλλη σε αποδοχή των βουλήσεών της, με κύριο μοχλό την στρατιωτική της δύναμη και με την χρήση ή την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας.
-Ήπια ισχύς, είναι η ικανότητα κάποιας χώρας να έλκει και να πείθει, μέσω της οικονομικής δύναμης και διείσδυσης, της πολιτιστικής διπλωματίας, καθώς και της επιθετικής εξωτερικής της πολιτικής.
Γιατί είναι σπουδαίες και που οδηγούν αυτές οι δύο μορφές ισχύος; Οι εφαρμογές αυτές ισχύος δύνανται να αποφέρουν τετελεσμένα γεγονότα ή τετελεσμένες καταστάσεις, είτε πρόκειται για «κατά νόμο» (de jure) καταστάσεις, όπως πχ μια έγγραφη συμφωνία, είτε πρόκειται για «εκ των πραγμάτων/γεγονότων» (de facto) καταστάσεις, οι οποίες κατά κανόνα παγιώνονται και στο τέλος καθίστανται νόμιμες.
Οι de facto καταστάσεις αξιολογούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα ενδιαφέροντα κάθε χώρας, μικρής ή μεγάλης. Σίγουρα όμως αποτελούν δυνατό χαρτί για αυτόν που τις δημιουργεί, στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, που συνήθως ακολουθούν, για τη νομιμοποίησή τους.
Ας έρθουμε τώρα στην περίπτωση της χρονίζουσας Ελληνοτουρκικής διένεξης, η οποία αποτελεί ένα διαρκή πολιτικό πονοκέφαλο για τη χώρα μας, που το μόνο που επιθυμεί είναι να ζήσει ήσυχα και ειρηνικά, προς όφελος της ευημερίας του ελληνικού λαού. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η Τουρκία εφαρμόζει και σκληρή και ήπια ισχύ, για την επίτευξη των σταδιακά αυξανόμενων στόχων της:
-Η πολιτική της «σκληρής ισχύος» εφαρμόζεται με την συνεχή άσκηση πίεσης διά μέσου της επίδειξης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης, δια των καθημερινών απειλών και των παραβιάσεων του εθνικού εναερίου χώρου και των χωρικών μας υδάτων, της αυξανόμενης στρατιωτικής ισχύος στην Κύπρο, της ευθείας αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και της διεκδίκησης περιοχών, όπως η Θράκη, τα νησιά και το Αιγαίο, καθώς επίσης και με την ευθεία αμφισβήτηση της έκτασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
-Η πολιτική της «ήπιας ισχύος» ενορχηστρώνεται μέσω της κουλτούρας, (βλ. τουρκικές τηλεοπτικές σειρές), μέσω της οικονομικής διείσδυσης (βλ. σωρεία τουρκικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, τράπεζες, αγορές γης και υπηρεσιών), καθώς και της σταδιακά αυξανόμενης διεκδικητικής εξωτερικής της πολιτικής.
Αυτά κάνουν οι Τούρκοι, οι οποίοι, με την επί 21 συναπτά έτη υπό την καταλυτική ηγεσία του Ερντογάν, προωθούν την Τουρκία στο επίπεδο αρχικά της περιφερειακής δύναμης και στη συνέχεια στη θέση της μεγάλης δύναμης στο διεθνές σύστημα ισχύος. Εμείς τι κάνουμε;
Εμείς, δυστυχώς, διακατεχόμενοι από μια ανεξήγητη φοβία και γεωπολιτική ατολμία, εφαρμόζουμε την «ηλίθια» πολιτική του λεγόμενου κατευνασμού, που επιτρέπει την Τουρκία, με την κατακλυσμιαία χρήση της ισχύος της, να έχει πάντοτε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δημιουργεί συνεχώς de facto καταστάσεις, εκμεταλλευόμενη την συνεχή υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων.
Έτσι έχουμε διαχρονικά την de facto κατοχή της Βόρειας Κύπρου, τις ανήκουστες διεκδικήσεις στη Θράκη, την συνεχή προβολή της λεγόμενης «γαλάζιας πατρίδας», την επιχείρηση «κλοπής» μέρους της δικής μας ΑΟΖ με το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, τις απίστευτες απαιτήσεις για αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, την απειλή πολέμου (casus belli) σε περίπτωση που αυξήσουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 νμ, την ευθεία αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ των νησιών, την de facto κατοχή της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, την μόνιμη καταπάτηση της ΑΟΖ της Κύπρου, την «απόβαση» στην Αμμόχωστο κλπ.
Σύμφωνα με τις τελευταίες διπλωματικές κινήσεις και τις «σκέψεις» της ελληνικής κυβέρνησης, η Χάγη είναι αυτή στην οποία πρέπει να προσφύγουμε για την επίλυση της ελληνοτουρκικής διένεξης. Έτσι, συρόμαστε σε περίεργες διαπραγματεύσεις με αναγγελθείσες υποχωρήσεις στα εθνικά μας δίκαια, στηριζόμενοι τελευταία στην γεωπολιτική συγκυρία (!) αντί του απολύτου εθνικού συμφέροντος. Οι de facto καταστάσεις που δημιουργεί η Τουρκία, όλες θα τεθούν εκ μέρους της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, καθόσον ήδη έχουν δηλώσει ότι επανέρχονται στις διαπραγματεύσεις «χωρίς προϋποθέσεις»! Εμείς άραγε γιατί θα πάμε στη Χάγη; Τι θα θέσουμε για τα ελληνικά συμφέροντα; Έχουμε κάτι να κερδίσουμε ή πάμε να χάσουμε όσο πιο λίγα γίνεται;
Προσοχή λοιπόν! Είμαστε σε πόλεμο!
Η Τουρκία δημιουργεί με έξυπνο τρόπο τετελεσμένα, τα οποία διεθνοποιεί και είναι σίγουρο ότι θα τα θέσει όλα σε οποιοδήποτε διεθνές τραπέζι διαπραγματεύσεων! Εκεί, ένα είναι σίγουρο, ότι θα υποστούμε βαριά ήττα!
Είμαστε σε πόλεμο! Ας σοβαρευτούμε και ας εφαρμόσουμε τις αρχές του πολέμου και πρώτα από όλα την «Επιθετική ενέργεια», διεκδικώντας τα δίκαια του Ελληνισμού στη σημερινή Τουρκία, επιτιθέμενοι διπλωματικά εμείς και όχι συνεχώς αμυνόμενοι αφήνοντας στους Τούρκους την συνεχή πρωτοβουλία των κινήσεων, η οποία αποτελεί προοίμιο νίκης σε ένα πόλεμο. Εάν δεν αλλάξουμε πολιτική, τότε σύντομα θα έχουμε απώλειες, όχι μόνον θαλάσσιες (υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ) αλλά και εδαφικές!
Ενισχύουμε λοιπόν σημαντικά τις Ένοπλες δυνάμεις μας, με προσωπικό και οπλικά συστήματα, και με όπλο την ισχύ τους και πολιτική βούληση να τις χρησιμοποιήσουμε, εφαρμόζουμε επιθετική εξωτερική πολιτική! Θέτουμε δε στην Τουρκία, για οποιαδήποτε περίπτωση διαπραγματεύσεων, προϋποθέσεις οι οποίες να εξασφαλίζουν πλήρως τα εθνικά μας συμφέροντα! Αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται ο Τούρκος!
Νίκος Ταμουρίδης Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
