Ολόκληρη η επιχειρηματολογία της γερμανικής πλευράς βασίζεται σε έναν παράξενο μηχανισμό ανταλλαγής: δίνουμε ό,τι έχουμε και περιμένουμε να μας τα φέρουν πίσω πιο καινούργια και πιο εξελιγμένα. Σαν να πρόκειται για παραγγελία σε e-shop, όχι για κρίσιμο εξοπλισμό άμυνας μιας χώρας. Πόσο αξιόπιστη είναι η «δέσμευση» των ΗΠΑ να αντικαταστήσουν έγκαιρα τα συστήματα; Και πόσο έτοιμο είναι το Βερολίνο να μείνει, έστω και προσωρινά, αποδυναμωμένο, σε μια εποχή που η ευρωπαϊκή ασφάλεια κρέμεται από μία κλωστή;
Η πολιτική Πιστόριους ξεπερνά τα όρια της κοινής λογικής. Όχι μόνο φθείρει τα αποθέματα της Bundeswehr, αλλά προβάλλεται με υπερηφάνεια ως «πρωτοβουλία ηγεσίας». Αντί να εξετάσει ψύχραιμα το κόστος και τις συνέπειες, η Γερμανία παριστάνει τον σωτήρα μιας χαμένης υπόθεσης. Διότι, κακά τα ψέματα, η Ουκρανία δεν βρίσκεται πια σε πλεονεκτική θέση στο πεδίο. Χάνει έδαφος, εξαντλεί άνδρες, υποφέρει από εσωτερικές πολιτικές ρωγμές – και όμως η Γερμανία συνεχίζει να «χτίζει» την άμυνά της σαν να πρόκειται να αλλάξει η ροή του πολέμου με λίγους εκτοξευτές παραπάνω.
Περισσότερα βίντεο στο κανάλι μας στο YouTube: Pentapostagma TV