Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.
Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη.
Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.
Ιωάννης Ορλάνδος
Καταγόταν από πλούσια οικογένεια με καταγωγή από το Κρανίδι, η οποία είχε εγκατασταθεί τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες. Πήρε μέρος σαν πληρεξούσιος Ύδρας στην Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου, στη Β΄ Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823 και στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση Άργους· έπειτα έγινε πρόεδρος του Βουλευτικού και μέλος της επιτροπής καταλήψεως του Ναυπλίου.
Το 1823 εξουσιοδοτήθηκε από το Εκτελεστικό μαζί με τους Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη και μετέβησαν στο Λονδίνο για την σύναψη δανείου. Η επιτροπή κατάφερε και πήρε δάνειο, αλλά στην επιστροφή τους κατηγορήθηκαν για το υψηλό επιτόκιο και ότι σπατάλησαν πολλά χρήματα κατά την εκεί παραμονή τους.
Νυμφεύτηκε τη Φλωρού Κουντουριώτη, κόρη του Ανδρέα Κουντουριώτη, και είχαν αποκτήσει έναν γιο τον Κωνσταντίνο Ορλάνδο. Απόγονός του ήταν ο Αναστάσιος Ορλάνδος.
Ανδρέας Λουριώτης
Ο Ανδρέας Λουριώτης (Ιωάννινα 1789 – Αθήνα 1854) ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Έλαβε στοιχειώδη μόρφωση στα Ιωάννινα και συνέχισε με σπουδές οικονομικών και πολιτικών επιστημών στη Γερμανία και στη Γαλλία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα.
Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, το 1822, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα γραμματέας ήταν ο μετέπειτα αποκληθείς “εθνικός δικαστής”Αναστάσιος Πολυζωίδης. Διετέλεσε μεσολαβητής για την αποδοχή του ελληνικού στέμματος από τον Λεοπόλδο πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουρκ & Γκότα.
Διευκόλυνε την κάθοδο πολλών φιλελλήνων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν ο λόρδος Βύρων και ο Σανταρόζα. Πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.Παντρεύτηκε τη Λουκία Κομνηνού και απέκτησε έναν γιο (Θεόδωρος) που απεβίωσε νέος άνευ κατιόντων. Κατιόντες της οικογένειας Λουριώτη υπάρχουν μόνον εκ της αδελφής του Ελένης.
