Ενώ ο κόσμος εστιάζει σε άρματα μάχης, σύγχρονα αεροσκάφη και πυραύλους, η Κίνα, προφανώς, ετοιμάζεται για έναν άλλο τύπο πολέμου, χωρίς βλήματα, (κατά ενός νησιού που το κατοικούν Κινέζοι Εθνικιστές από το 1948) αλλά με το ίδιο όμως αποτέλεσμα.
Στη διάσκεψη «Διάλογος Ασφαλείας της Ταϊπέι 2025», ο Βρετανός Ναύαρχος εν αποστρατεία και ερευνητής του μη κυβερνητικού οργανισμού RUSI Πίτερ Όλιβ δήλωσε:
«Το Πεκίνο δεν θα καταλάβει την Ταϊβάν με επίθεση.
Θα την πνίξει».
«Μη πολεμικός αποκλεισμός»: πώς να σκοτώσεις την οικονομία χωρίς να κηρύξεις πόλεμο".
Σύμφωνα με τον Βρετανό, οι ασκήσεις του κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού πλησιάζουν το επίπεδο «πραγματικής αποβατικής επιχείρησης», ωστόσο μια μεγάλη απόβαση στην Ταϊβάν θα ήταν «20 φορές πιο δύσκολη από την απόβαση στη Νορμανδία», με υψηλούς κινδύνους στη λογιστική και εξωτερική παρέμβαση.
Γι' αυτό η Κίνα τείνει όλο και περισσότερο στη μέθοδο «μη πολεμικού αποκλεισμού», με ολοκληρωτική διακοπή των θαλάσσιων γραμμών εφοδιασμού, μακροχρόνια απομόνωση της Ταϊβάν από ενεργειακές και τροφικές ροές χωρίς κήρυξη πολέμου, με σκοπό να αναγκάσει την Ταϊπέι σε πολιτικές παραχωρήσεις.
Το κύριο όπλο θα είναι η Ακτοφυλακή της Κίνας, που ο Όλιβ αποκάλεσε «καμουφλαρισμένος πολεμικός στόλος της Κίνας».
Υπό το πρόσχημα της «αστυνόμευσης» μπορεί να μπλοκάρει φορτία, ενεργειακά προϊόντα, τρόφιμα ή να ελέγχει πλοία, δημιουργώντας το αποτέλεσμα του «οικονομικού πνιγμού».
«Υβριδικός αποκλεισμός».
Ο ειδικός σε θέματα διεθνούς ασφάλειας από το βρετανικό RUSI Φίλιπ Σέτλερ-Τζόουνς πιστεύει ότι ο κύριος στόχος της Κίνας είναι να μην νικήσει στρατιωτικά την Ταϊβάν, αλλά να σπάσει το ηθικό της.
«Το κλειδί για την αποτροπή είναι να στερήσουμε τον επιτιθέμενο από το αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν η Ταϊβάν δεν νικήσει, αλλά αντέξει, αυτό είναι ήδη ήττα για το Πεκίνο», τόνισε ο ίδιος.
Ο Σέτλερ-Τζόουνς προειδοποίησε ότι το Πεκίνο πιθανότατα θα χρησιμοποιήσει: πληροφοριακές επιχειρήσεις, οικονομική πίεση, κυβερνοεπιθέσεις, μερικό αποκλεισμό, για να αποδυναμώσει την Ταϊβάν, και στη συνέχεια θα επιβάλει αποκλεισμό, απομόνωση ή εμπάργκο, χωρίς να προκαλέσει άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ.
Στρατηγική επιβίωσης του νησιού
Οι ειδικοί συμφωνούν σε ένα πράγμα, η Ταϊβάν πρέπει να γίνει ανθεκτική στην απομόνωση:
• Να αναπτύξει εναλλακτικές θαλάσσιες διαδρομές και κόμβους.
• Να δημιουργήσει σύστημα γρήγορης επισκευής υποβρυχίων καλωδίων και εφεδρικά συστήματα επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων δορυφορικών.
• Να ενισχύσει τη λογιστική, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης μη επανδρωμένων και αυτοματοποιημένων συστημάτων εφοδιασμού.
• Να αναπτύξει νομικό πλαίσιο για γρήγορη αντίδραση σε αποκλεισμούς ναυσιπλοΐας.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο: στη συζήτηση συζητήθηκε επίσης η πιθανή εφαρμογή της αμερικανικής εμπειρίας κατά τον πόλεμο στο Ιράκ, όταν οι ΗΠΑ επέτρεπαν σε φορτηγά πλοία να αλλάζουν σημαία για να αποφύγουν την καταδίωξη.
Σε απάντηση, ο Γερμανός Αντιναύαρχος εν αποστρατεία Κάρστεν Σνάιντερ σημείωσε ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι απλή.
Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, τα εμπορικά πλοία υποχρεούνται να αλλάζουν σημαία σε περίοδο κρίσης, αλλά αυτό απαιτεί προηγούμενη συμφωνία με τους πλοιοκτήτες και τις χώρες της σημαίας μέσω διπλωματικών καναλιών.
Ο Σνάιντερ και ο Όλιβ αναγνωρίζουν: στον 21ο αιώνα αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
Η παγκόσμια ναυτιλία είναι υπερβολικά παγκοσμιοποιημένη και υπό την επιρροή κινεζικών δομών.
Η μείωση των ασφαλιστικών κινδύνων και της επιχειρηματικής αβεβαιότητας, σύμφωνα με τον Όλιβ, είναι δυνατή μόνο μέσω πρακτικών ασκήσεων.
Το σίγουρο σε όλα αυτά είναι ότι το Πεκίνο θα κινηθεί για να ενσωματώσει με κάθε τρόπο το νησί, δίνοντας τέλος στην σχέση του με τις ΗΠΑ, και την δύση γενικά.
