Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή. Ο Τζο Μπάιντεν δεν κατάφερε να την ανακόψει. Και τώρα, σύμφωνα με ανάλυση του CNN, η σύγκρουση στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πρόβλημα του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Παρά τις αρχικές του υποσχέσεις για άμεσο τερματισμό του πολέμου, η πραγματικότητα τον φέρνει αντιμέτωπο με τις συνέπειες μιας σύγκρουσης που κληρονόμησε αλλά πλέον του ανήκει.
Το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν προσφέρει πάντα εύκολες λύσεις. Ο Τραμπ καλείται να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη πολεμική κρίση στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον Μπάιντεν, είχαν ενεργό ρόλο ως βασικός σύμμαχος της Ουκρανίας.
Αντί να επιδιώξει άμεση ειρήνη, ο Τραμπ επέλεξε να επιβάλει τη δική του πολιτική ταυτότητα: αρχικά υποστήριξε ότι θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο εντός 24 ωρών ή σε 100 ημέρες. Στη συνέχεια, κινήθηκε αντιφατικά—προσεγγίζοντας τον Πούτιν και υιοθετώντας μέρος της ρητορικής του, ενώ ταυτόχρονα επέπληξε δημόσια τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο.
Παράλληλα, επιτέθηκε στους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ, απαιτώντας αυξημένες αμυντικές δαπάνες, κάτι που τελικά έγινε. Ωστόσο, η διπλωματική του προσπάθεια απέδωσε ελάχιστα, αφήνοντας την Ουάσινγκτον με περιορισμένα περιθώρια ελιγμών και τον ίδιο αντιμέτωπο με μια κρίση που πλέον φέρει τη δική του υπογραφή.
Αλλά είναι το τελευταίο δεκαπενθήμερο που οι αποφάσεις του Τραμπ - και οι συνειδητοποιήσεις του - το έχουν μετατρέψει σε ένα πρόβλημα του οποίου ο ίδιος έχει πλέον την κυριότητα. Έχει δει ότι ο Πούτιν δεν θέλει ειρήνη. Έχει δει ότι η Ουκρανία χρειάζεται επειγόντως όπλα και προσπάθησε να βοηθήσει, αν και με έναν πλημμελή τρόπο. Έκανε την αξιοσημείωτη επιλογή να απαντήσει στις συνήθως ασχολίαστες πυρηνικές απειλές του πρώην Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ, με σκληρότερες πυρηνικές απειλές για την τοποθέτηση αμερικανικών πυρηνικών υποβρυχίων πιο κοντά στη Ρωσία. Οι ΗΠΑ πέρασαν από την αναστολή της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία στην απειλή για πυρηνική ισχύ εναντίον της Ρωσίας σε λιγότερο από ένα μήνα.
Καθώς αρχίζει αυτή η εβδομάδα, με την συντομευμένη προθεσμία του Τραμπ για μια ειρηνευτική συμφωνία να πλησιάζει στο προσκήνιο, πρέπει να λάβει ίσως την πιο σημαντική απόφαση της σύγκρουσης μέχρι σήμερα. Επιβάλλει κυρώσεις - δευτερογενείς δασμούς κατά των ενεργειακών πελατών της Ρωσίας - που πραγματικά πονάνε; Αποδέχεται ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορεί να χρειαστεί να υπομείνουν λίγο οικονομικό πόνο, για να προκαλέσουν πόνο;
Η επιβολή σοβαρών δευτερογενών κυρώσεων στην Ινδία και την Κίνα θα μπορούσε να αναστατώσει την παγκόσμια αγορά ενέργειας. Ο Τραμπ ανακοίνωσε τη Δευτέρα ότι θα αυξήσει τους δασμούς στην Ινδία επειδή πουλούσε ρωσικό αργό πετρέλαιο με κέρδος και δεν «τον νοιάζει πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται από τη Ρωσική Πολεμική Μηχανή», αν και δεν παρείχε λεπτομέρειες σχετικά με τα νέα μέτρα. Η Ινδία δεν έχει διευκρινίσει δημόσια εάν σκοπεύει να σταματήσει να αγοράζει ρωσικά ενεργειακά προϊόντα. Η Κίνα εξαρτάται απόλυτα από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και απλά δεν έχει την πολυτέλεια να σταματήσει να τα αγοράζει.
Για να αποφύγει μια ακόμη στιγμή «TACO» - συντομογραφία του «Trump Always Chickens Out» – (Ο Τραμπ Πάντα Κιοτεύει, γίνεται «Κότα») ο Τραμπ θα πρέπει να προκαλέσει κάποια ενόχληση, και πιθανότατα θα νιώσει κάποια σε αντίποινα. Ή μπορεί να αναζητήσει μια διέξοδο, εάν προσφερθεί κάποια στον ειδικό απεσταλμένο του Στιβ Γούιτκοφ στην αναμενόμενη επίσκεψή του στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα. Ο Τραμπ θα μπορούσε ίσως να δεχτεί μια διμερή συνάντηση με τον Πούτιν ως ένδειξη προόδου προς την ειρήνη. Αλλά ακόμη και αυτή η υπαναχώρηση θα σήμαινε ότι έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον πόλεμο - ότι, σύμφωνα με τα λόγια του πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ σχετικά με το Ιράκ, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρήσουν σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, θα ευθύνονται και γι' αυτή.
Ο Τραμπ δεν μπορεί να έχει και την πίτα άκοπη και τον σκύλο χορτάτο. Είναι στη φύση του να επιδιώκει να είναι o μοχλός όλων των αποφάσεων και το αλεξικέραυνο της προσοχής σε οποιοδήποτε δεδομένο ζήτημα. Κάθε σημείο καμπής μέχρι στιγμής έχει βασιστεί στην προσωπική του επιλογή και γούστο. Και μαζί με αυτά έρχεται ένα βασικό μάθημα της αμερικανικής προεδρίας.
Ο Τραμπ δεν μπορεί να επιλέξει ποια προβλήματα είναι δικά του και ποια μπορεί να αγνοήσει. Η MAGA ιδεολογία «America First» μπορεί να αφορά τη μείωση του παγκόσμιου αποτυπώματος της Ουάσιγκτον, αλλά δεν επιτρέπει στον Τραμπ να έχει μόνο την κυριότητα των επιτυχιών του - και όχι των αποτυχιών του. Εκτός αν ο Τραμπ μειώσει το αποτύπωμα της αμερικανικής ισχύος παγκοσμίως στο μηδέν - ασυμβίβαστο με μια προεδρική προσωπικότητα που είναι υποχρεωμένη να «πράττει» και να αναστατώνει - θα υπάρχουν πάντα κάποια προβλήματα που είναι αμερικανικά προβλήματα
Λέει ότι θέλει να σταματήσουν οι πόλεμοι. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του. Οι πόλεμοι δεν έχουν όλοι... συμμορφωθεί.
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κληρονόμησε πολέμους τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν. Απέφυγε γρήγορα τον πρώτο και ενίσχυσε τις προσπάθειές για τον δεύτερο, κάτι που δεν λειτούργησε. Το Αφγανιστάν έγινε ο πόλεμος του Ομπάμα, παρόλο που ήταν ένα χάος που είχε κληρονομήσει. Ο Τραμπ με τη σειρά του κληρονόμησε το αφγανικό χάος και με τη σειρά του κληροδότησε την «γρήγορη του λύση» του στον Μπάιντεν για να την εκτελέσει, στη χαοτική κατάρρευση του Αυγούστου 2021, που παρουσιάστηκε ευρέως από τους Ρεπουμπλικάνους ως αποτυχία των Δημοκρατικών.
Ο Τραμπ τώρα αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα – κληρονομεί μια κρίση. Δεν μπορεί να ευχηθεί η σύγκρουση να τερματιστεί ούτε να... την πείσει να τερματιστεί. Οι θάνατοι στα πεδία των μαχών που ο ίδιος θρηνεί έχουν σπείρει ζημιά και θλίψη, μετατρέποντάς τη σε έναν υπαρξιακό πόλεμο επιβίωσης για το Κρεμλίνο και για την ψυχή της ουκρανικής κοινωνίας.
Οι Ουκρανοί θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς σειρήνες νυχτερινών αεροπορικών επιδρομών. Ο Πούτιν δεν θέλει ειρήνη και, αντίθετα, οι πιο πρόσφατες μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του ισοδυναμούν με ουκρανική παράδοση.
Τελικά, αποτελεί αντανάκλαση μιας σκληρής πραγματικότητας ότι αυτός ο πόλεμος θα πρέπει να θεωρείται ως ο πόλεμος του Τραμπ. Είναι η καθοριστική σύγκρουση της προεδρίας του και της μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχής. Το αποτέλεσμά της καθορίζει την ευρωπαϊκή ασφάλεια και την κινεζική επιθετικότητα κατά την επόμενη δεκαετία. Η Κίνα το καταλαβαίνει αυτό και χρειάζεται τη Ρωσία για να κερδίσει. Η Ευρώπη το καταλαβαίνει αυτό και εξοπλίζεται, ώστε η Ρωσία να μην βλέπει ευκαιρίες στην αδυναμία του μπλοκ. Το αν ο Τραμπ το καταλαβαίνει αυτό και αποδέχεται δυσάρεστες, σκληρές αποφάσεις με τις συνέπειες που ακολουθούν, θα το μάθουμε την εβδομάδα που έρχεται.
