Εικόνες Συρίας παρουσιάζουν τα νοσοκομεία των ΗΠΑ σύμφωνα με τον γιατρό Ζαχέρ Σαλούλ ο οποίος περιγράφει στον Independent τα όσα βιώνει σε δύο νοσοκομεία του Σικάγο.
«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα αντιμετωπίζαμε στις ΗΠΑ αυτό που ζήσαμε στης Συρία. Είναι ειρωνικό ότι αυτά για τα οποία φωνάζαμε για χρόνια όσο ήμουν στη Συρία, τα βλέπουμε τώρα στην πατρίδα» λέει χαρακτηριστικά ο γιατρός ο οποιος έχει λάβει μέρος σε αρκετές ανθρωπιστικές αποστολές στη χώρα στην οποία σε 9 χρόνια εμφυλίου πέθαιναν γιατροί γιατί δεν είχαν μέτρα προστασίας σε νοσοκομεία τόσο γεμάτα ώστε οι γιατροί να υποχρεώνονται να αποφασίσουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει επειδή δεν μπορούν να τους σώσουν όλους.
Ο γιατρός Σαλούλ συμφωνεί, λοιπόν, με τους συναδέλφους του που χαρακτηρίζουν τα νοσοκομεία των ΗΠΑ ως «εμπόλεμες ζώνες».
«Είναι όντως σαν εμπόλεμες ζώνες. Υπάρχουν αρκετοί παραλληλισμοί ανάμεσα στη Συρία και ό,τι συμβαίνει τώρα στις ΗΠΑ» σημειώνοντας την έλλειψη ιατρικών εφοδίων, ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού και αναπνευστήρων.
Ο 55χρονος γιατρός προσπαθεί τώρα να εκπαιδεύσει τους συναδέλφους του στις ΗΠΑ πώς να λειτουργούν με περιορισμένα εφόδια και εξοπλισμό, όπως έκανε στη Συρία καθώς στα δύο νοσοκομεία του Σικάγο με τα οποία συνεργάζεται οι πτέρυγες γεμίζουν με ασθενείς από κορωνοϊό.
«Σε ορισμένες περιοχές στην Συρία ήμασταν υπό πολιορκία και έτσι είχαμε ελλείψεις υλικών. Μπορεί για παράδειγμα να είχαμε δύο αναπνευστήρες για 20 ασθενείς που τους χρειάζονταν. Οπότε αναρωτιώμασταν πώς το χειρίζεσαι αυτό; Πώς προσαρμόζεσαι; Έτσι για παράδειγμα αντί να κάνεις αιμοκάθαρση στους ασθενείς σου τρεις φορές την εβδομάδα, κάνεις μια. Αυτό κάνουμε τώρα στα νοσοκομεία» λέει ο γιατρός.
Ο ίδιος επισημαίνει τα ηθικά ζητήματα που γεννώνται σε τέτοιου είδους συνθήκες. «Μπορεί να έχεις εισροή τόσων πολλών ασθενών που θα πρέπει να αποφασίσεις πώς θα χρησιμοποιήσεις τα υλικά σου. Έτσι μπορείς να έχει έναν ασθενή τον οποίο σε καιρό ειρήνης θα τον υπέβαλες σε χειρουργική επέμβαση και θα δαπανούσες χρόνο για να τον σώσεις αλλά σε καιρό κρίσης όπως αυτή δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα και έτσι αναγκάζεσαι να τον αφήσεις. Και αυτό αντιμετωπίζουμε τώρα στις ΗΠΑ. Αποφασίζουμε ποιος ασθενής δεν θα πρέπει να μπει σε αναπνευστήρα γιατί δεν έχουμε απεριόριστο αριθμό αυτών των συσκευών».
Συρία, σύμφωνα με τον ίδιο, θυμίζει και η απουσία προστατευτικού εξοπλισμού για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές η οποία στη Συρία κόστισε μέχρι και θανάτους. «Θυμάμαι την περίπτωση ενός χειρουργού το νοσοκομείο του οποίου ήταν σε μια σπηλιά για προστασία όταν βομβαρδίστηκε με βόμβα χλωρίου. Ο ίδιος συνέχισε να εργάζεται και μέχρι να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο με αναπνευστήρα πέθανε από καρδιακή ανακοπή» θυμάται ο γιατρός και προσθέτει: «αυτό τον αγώνα δίνουμε τώρα, να εξασφαλίσουμε μέσα προστασίας για τους γιατρούς».
Ξεχωριστό κεφάλαιο, επισημαίνει, τέλος, ο 55χρονος γιατρός, είναι η επίπτωση της κρίσης του κορωνοϊού στην πνευματική υγεία των συναδέλφων του. «Το σύνδρομο του burnout υπήρχε και πρίν ειδικά σε μονάδες εντατικής θεραπείας και γι' αυτό τώρα προσπαθούμε να βοηθήσουμε γιατρούς και νοσοκόμες προκειμένου να αποφύγουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες».
