Αφού ολοκληρώσει τις επιχειρήσεις του στο Ιράν, το Ισραήλ θα έχει μια απίστευτη ικανότητα να επηρεάσει τη μελλοντική κατεύθυνση της περιοχής. Η Αμερική μπορεί να αποσυρθεί και να παραχωρήσει τον έλεγχο στο Ισραήλ ή μπορεί να προτείνει ένα όραμα για τη Μέση Ανατολή στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ενεργές και εμπλεκόμενες. Εάν η κυβέρνηση Τραμπ απλώς στέκεται άπραγη και παρακολουθεί την καταστροφή να συντελείται, δεν θα έχει κανένα λόγο στο τι θα προκύψει από τη σύγκρουση.
Επιχείρηση Rising Lion
Το βράδυ της Πέμπτης, το Ισραήλ πραγματοποίησε με επιτυχία το πρώτο στάδιο μιας πολυεπίπεδης επιχείρησης για την αποκεφαλισμό της στρατιωτικής ηγεσίας του Ιράν, την καταστροφή των βαλλιστικών πυραύλων και των συστημάτων αεράμυνας του, και την κατεδάφιση μεγάλων τμημάτων του πυρηνικού του προγράμματος. Στόχος είναι η εξάλειψη οποιασδήποτε άμεσης απειλής από το Ιράν και η δημιουργία μιας εντελώς νέας γραμμής αποτροπής με τους όρους του Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί πιθανότατα θα επιτύχουν τους περισσότερους από τους τακτικούς τους στόχους παρά την αναπόφευκτη αντίδραση από το Ιράν.
Το πιο σημαντικό είναι ότι τα γεγονότα της Παρασκευής και 13 θα αποτελέσουν σημείο καμπής για μια ολόκληρη γενιά νέων Ιρανών. Θα αντιμετωπίσουν ένα κύμα κρατικά χρηματοδοτούμενων εθνικιστικών συνθημάτων που μόλις και μετά βίας συγκαλύπτουν μια δεξαμενή βαθιάς πολιτικής αναταραχής. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσουν τους επόμενους μήνες, αφού περάσει το αρχικό σοκ.
Τίποτα από αυτά δεν θα αλλάξει τη συμπεριφορά της Ισλαμικής Δημοκρατίας, όπως έγραψα τον Απρίλιο, τουλάχιστον όχι βραχυπρόθεσμα. Από την σύντομη έναρξη της προεδρίας Χαταμί, οι αξιωματούχοι του καθεστώτος επιδίωξαν να καταπνίξουν τη συζήτηση και να εδραιώσουν την εξουσία στο Γραφείο του Ανώτατου Ηγέτη και στους Φρουρούς της Επανάστασης. Αγωνίστηκαν για αυτό το πολιτικό και οικονομικό πλεονέκτημα και δεν μπορούν να το εγκαταλείψουν τώρα χωρίς να καταρρεύσει ολόκληρο το οικοδόμημα.
Ούτε θα αλλάξει τη στάση των περιφερειακών πληρεξουσίων του Ιράν, οι οποίοι πρέπει να διατηρήσουν ένα κοινό μέτωπο αντίστασης κατά του Ισραήλ προκειμένου να διατηρήσουν τη σημασία τους. Η ιδεολογική τους δέσμευση να στέκονται στην πρωτοπορία του αντιιμπεριαλισμού, του αντικαπιταλισμού και του αντισιωνισμού τους δίνει την εξωτερική εμφάνιση ότι είναι ικανοί και συνεκτικοί, παρόλο που αγωνίζονται σιωπηλά να επανεξοπλιστούν και να αναδιοργανωθούν.
Κι όμως, η θεμελιώδης δυναμική ασφαλείας της περιοχής έχει αλλάξει. Και ανεξάρτητα από την ιρανική αντίδραση, το Ισραήλ θα μπορούσε να αναδυθεί από αυτή τη σύγκρουση με μια εξαιρετική ικανότητα να αναδιαμορφώσει το πολιτικό και στρατιωτικό τοπίο.
Η έλλειψη σαφήνειας στην Ουάσιγκτον
Ο Υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο έσπευσε να κρατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε απόσταση από τις επιθέσεις, λέγοντας ότι το Ισραήλ πραγματοποίησε αυτές τις επιχειρήσεις μονομερώς, χωρίς αμερικανική βοήθεια. Αυτό συνάδει με μήνες πολιτικών κινήσεων στις οποίες η κυβέρνηση Τραμπ έχει σηματοδοτήσει ότι υπάρχει πραγματική σχέση μεταξύ Ουάσιγκτον και Ιερουσαλήμ. Αρκετά μέλη του προσωπικού απομακρύνθηκαν από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, σύμφωνα με πληροφορίες, με το σκεπτικό ότι ήταν υπερβολικά νεοσυντηρητικοί ή φιλοϊσραηλινοί. Μια προσέγγιση «Πρώτα η Αμερική» στην εξωτερική πολιτική σημαίνει ακριβώς αυτό. Τα αμερικανικά συμφέροντα δεν μπορούν να υποταχθούν σε καμία άλλη χώρα, όσο στενή και αν είναι η συμμαχία.
Αυτό θέτει ένα πραγματικό ερώτημα για όσους υποστηρίζουν μια εξωτερική πολιτική «συγκράτησης». Είναι απολύτως λογικό να ζητάμε την επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων των ΗΠΑ σε κρίσιμες απειλές που θέτουν μια μακροπρόθεσμη πρόκληση, όπως η Κίνα, αποφεύγοντας παράλληλα τις περιφερειακές ή τοπικές συγκρούσεις που αποσπούν την προσοχή μας και μειώνουν τους πόρους μας. Αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για απλή και απλή κοινή λογική, όχι για ένα εξελιγμένο πολιτικό όραμα για την καθοδήγηση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Και το να παρουσιάζουμε μια αποτυχημένη νεοσυντηρητική προσέγγιση πριν από είκοσι χρόνια ως την απαίσια εναλλακτική λύση κάθε φορά που ένας αξιωματούχος της κυβέρνησης χρειάζεται έναν αχυράνθρωπο για να τον ρίξει είναι ανειλικρινές.
Κανείς δεν θέλει να θεωρείται «απομονωτής». Ωστόσο, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αναλάβουν την ηγεσία στην επίτευξη ειρήνης και ασφάλειας στη Μέση Ανατολή, δεν θα έχουν κανένα λόγο στο μέλλον της περιοχής. Από τις 8 Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ βρίσκεται στην ηγεσία, αναδιαμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο ορίζεται η ασφάλεια. Ο Ρούμπιο όχι μόνο έχει δίκιο όταν λέει ότι το Ισραήλ ενήργησε μονομερώς κατά του Ιράν, αλλά και ότι το Ισραήλ έχει ενεργήσει μονομερώς στις περισσότερες από τις ενέργειές του τα τελευταία δύο χρόνια. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που ο Νετανιάχου έχει τουλάχιστον συμβουλευτεί τον Λευκό Οίκο όλο αυτό το διάστημα και δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία προσδοκία ότι το Ισραήλ χρειάζεται τις Ηνωμένες Πολιτείες για να επιτύχει τους στόχους του στην περιοχή.
Χάνω τη συζήτηση
Είναι εύκολο να αγνοήσουμε την έλλειψη σοβαρής συζήτησης για την εξωτερική πολιτική στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, θεωρώντας κάτι τέτοιο περιττό, εφόσον όλοι συμφωνούν στις γενικές προτεραιότητες του «Κάνουμε την Αμερική Ξανά Μεγάλη» και αντιμετωπίζουμε την απειλή από την Κίνα. Οι τρεις πυλώνες της παύσης της παράνομης μετανάστευσης, της προώθησης του δίκαιου εμπορίου και της διαφοροποίησης των ενεργειακών πόρων επαρκούν για ψήφους σε αμφιλεγόμενες περιφέρειες. Και έχουν επιπτώσεις που διαδραματίζονται στη διεθνή σκηνή, ακόμη και αν δεν χρησιμεύουν πραγματικά ως οργανωτικές δυνάμεις για ένα όραμα εξωτερικής πολιτικής.
Ωστόσο, ένα συνεκτικό και προοδευτικό όραμα εξωτερικής πολιτικής βοηθά άλλες χώρες να κατανοήσουν την κατεύθυνση που οδεύει η Αμερική, δημιουργώντας εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας και στις συνεργασίες μας. Μπορεί να επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, θεσπίζοντας ένα βασικό σύνολο αρχών που υπερβαίνουν τις συναλλακτικές συμφωνίες, δίνοντάς μας έτσι μια βασική θέση σε οποιοδήποτε τραπέζι. Ομοίως, το όραμα του Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν για την «Ειρήνη μέσω της Δύναμης» ισχύει μόνο εφόσον η παρούσα κυβέρνηση επιδεικνύει πραγματικά αυτή τη δύναμη ή οικοδομεί συμμαχίες που επιτρέπουν στους εταίρους να το πράξουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αμείωτη η ένταση στη Μέση Ανατολή: Πύραυλοι στο Ισραήλ - Αλλεπάλληλα τα πλήγματα του Τελ Αβίβ στο Ιράν
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Ντόναλντ Τραμπ έχει παράσχει σταθερή και συνεπή υποστήριξη στο Ισραήλ, στο βαθμό που οι στόχοι του Ισραήλ στην περιοχή ευθυγραμμίζονται με τις προτεραιότητες της «Πρώτα η Αμερική». Η κυβέρνηση δεν έχει σταθεί εμπόδιο στις μονομερείς ενέργειες του Ισραήλ, εφόσον αυτές δεν αντιτίθενται προφανώς στις προτεραιότητες της «Πρώτα η Αμερική».
Παρ 'όλα αυτά, η Ουάσιγκτον μπορεί να έχει περιορισμένο ρόλο να διαδραματίσει σε ό,τι θα προκύψει στη Μέση Ανατολή τον επόμενο χρόνο, εκτός από το ρόλο του εξωτερικού παρατηρητή στον οποίο όλοι υποκρίνονται, ενώ παράλληλα επιδιώκουν τις δικές τους ατζέντες. Αυτό μπορεί να είναι απολύτως εντάξει για ορισμένους στη Δεξιά που προτιμούν να ασκούμε «στρατηγική αυτοσυγκράτηση», αλλά έχει και ένα κόστος μακροπρόθεσμα όσον αφορά τη διατήρηση της επιρροής μας και την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων.
Είναι απολύτως απαραίτητο να επαναπροσδιοριστεί η σχέση με το Ισραήλ, προκειμένου να εξισορροπηθούν τα συμφέροντα του Ισραήλ με τις προτεραιότητες που θέτουν την Αμερική ως προτεραιότητα. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με την υποχώρηση στον απομονωτισμό και την κατάργηση της ευθύνης για τη Μέση Ανατολή, αλλά με τον καθορισμό ενός ευρέος πολιτικού οράματος για την αμερικανική εμπλοκή με τον κόσμο, το οποίο μπορεί να παράσχει στην Ουάσιγκτον τόσο την εστίαση όσο και την ευελιξία που χρειάζεται για να διατηρήσει την επιρροή της.
