Η Βουλή στα Σκόπια κύρωσε το βράδυ της Δευτέρας ομόφωνα το Πρωτόκολλο Προσχώρησης της χώρας στο ΝΑΤΟ, κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, που αναμένεται να ολοκληρωθεί την άνοιξη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που προκάλεσε πολιτικές αναταράξεις σε Αθήνα και Σκόπια, υπεγράφη μόνο για την είσοδο της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.
«Η Συμφωνία των Πρεσπών θα είχε νόημα αν είχε γίνει με ελεύθερη θέληση και των δύο κρατών. Όταν γίνεται καθ’ υπόδειξη τρίτων εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα των τρίτων και όχι των δύο μερών. Η πίεση που δεχθήκαμε ήταν από το ΝΑΤΟ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή, ουσιαστικά, από τη Γερμανία. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν λύνει το πρόβλημα, είναι η αρχή του προβλήματος», σχολιάζει στο Sputnik o Δημήτρης Σταθακόπουλος, Δρ Παντείου Πανεπιστημίου και δικηγόρος στον Άρειο Πάγο.
Και εξηγεί:
«Μια ιστορική αναδρομή θα μας πείσει για αυτό.
Στις 11 Φεβρουαρίου 1959, οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής και της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές. Υπέγραψαν στη Ζυρίχη συμφωνία για το καθεστώς στην Κύπρο, μετά το τέλος της Βρετανικής κυριαρχίας. Τότε, θεώρησαν ότι το Κυπριακό λύθηκε.
Οι Συμφωνίες, αφορούσαν στο πλαίσιο της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και τη μετατροπή της σε βάση, για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου - Μέσης Ανατολής, όπως σήμερα και η γειτονική μας χώρα.
Τα συμφέροντα που ήθελαν να επισπευτούν αυτά, στ’ όνομα τάχα της Ειρήνης και της καλής γειτονίας, αλλά ουσιαστικά των συμφερόντων τους και μόνον, αποδείχτηκαν, με τα σχέδια Βρετανών και Αμερικανών διπλωματών όπου σε αυτά προτεινόταν η διχοτόμηση της Κύπρου και η ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Τελικά, η διχοτόμηση υλοποιήθηκε και με την τουρκική εισβολή το 1974».
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο πρωθυπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης της Βόρειας Μακεδονίας, Όλιβερ Σπάσοφσκι, ζήτησε από τη Βουλή αποπομπή της υπουργού Εργασίας, Ρασέλα Μιζράχι, μετά την ενέργεια της τελευταίας να επανατοποθετήσει στο υπουργείο της πινακίδα στην οποία αναγράφεται η προηγούμενη ονομασία της χώρας ("Δημοκρατία της Μακεδονίας").
«Μπορεί ο Ζάεφ και η παράταξή του να πιστεύουν ότι έχουν πετύχει κάποια νίκη, αλλά, εφόσον υπάρχει κόσμος που δεν το ενστερνίζεται, δεν θα "περπατήσει" η Συμφωνία. Σε εκκρεμότητα παραμένουν και τα ζητήματα των εμπορικών σημάτων», καταλήγει ο καθηγητής.
Την αποτίμηση του για τη διαδικασία που συνεχίζεται αλλά και την άποψη ότι η Συμφωνία των Πρεσπών υπεγράφη για να πιέσει το ΝΑΤΟ, τα Βαλκάνια και ειδικότερα τη Σερβία, εκφράζει στο Spuntik o Παύλος Αντωνόπουλος, γεωστρατηγικός αναλυτής στο Center for Syncretic Studies:
«Η ταχεία είσοδος της γείτονος στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα για τον Οργανισμό, μόνο για να μειώσει την υποτιθέμενη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια, αλλά και για να συνεχίσει να πιέζει τη Σερβία που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999, σε αντίποινα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Σερβίας κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης "Απελευθερωτικός Στρατός Κοσσυφοπεδίου". Η Σερβία και η Βοσνία είναι οι μόνες βαλκανικές χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Βοσνία είναι ουσιαστικά ένα αμερικανικό προτεκτοράτο, ενώ τα Σκόπια προσπαθούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ από το 1995. Η Σερβία δεν έχει φιλοδοξία ένταξης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία και γι’ αυτό θεωρείται προβληματική χώρα, καθώς είναι το μοναδικό οχυρό που υποστηρίζει τη Ρωσία στα Βαλκάνια, που τελικά εμποδίζει την πλήρη ηγεμονία της Δύσης στην περιοχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε πολύ καλά ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν σε συντριπτικό βαθμό απορριπτέα από τους Έλληνες πολίτες, αλλά δεν παρ’ όλα αυτά την προώθησε. Είναι, επίσης, πολύ σαφές ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήθελε να επιταχύνει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και όχι στην Ε.Ε. Λιγότερο από έναν μήνα μετά την υπογραφή της Συμφωνίας Πρεσπών, η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έλαβε πρόσκληση συμμετοχής στο ΝΑΤΟ στις 11 Ιουλίου 2018, με το πρωτόκολλο προσχώρησης να εμφανίζεται τον Φεβρουάριο του 2019. Από την άλλη πλευρά, η είσοδος της γειτονικής στην Ε.Ε. δεν σημείωσε πρόοδο από τη σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Για τους Ατλαντιστές, η ταχεία πρόσβαση στο ΝΑΤΟ για περιορισμό και αποδυνάμωση της υποτιθέμενης ρωσικής επιρροής στη γείτονα, αλλά και για περαιτέρω περιορισμό και πίεση της Σερβίας, αποτελεί την υψηλότερη προτεραιότητα μέσω της επίσημης ένταξης της βαλκανικής χώρας στην ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη τάξη»
