Το Monster: The Ed Gein Story δείχνει για ακόμη μια φορά ότι ο δημιουργός του American Horror Story κυνηγά τις εντάσεις και τα άκρα, αφήνοντας πίσω τη λεπτότητα και το μυστήριο.
Ο Alfred Hitchcock ονομάστηκε «ο Δάσκαλος της Αγωνίας». Με ταινίες όπως το Rear Window, το Vertigo και φυσικά το Psycho, έγραψε ιστορία στη δημιουργία σασπένς μέσα από την αναμονή και τη σιωπή. Εκατό χρόνια μετά, όμως, το κοινό έχει μάθει να ζητά όχι το υπονοούμενο αλλά το ξεκάθαρο. Και κάπου εκεί μπαίνει ο Ryan Murphy – ο «μάστερ του θεάματος».
Ο άνθρωπος που ξεκίνησε με το σαρκαστικό Nip/Tuck και το μουσικό Glee, πέρασε στα σκοτεινά μονοπάτια του American Horror Story και, πλέον, έχει χτίσει το δικό του βασίλειο true crime τηλεόρασης. Η σειρά ανθολογίας Monster είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη: μετά τον Jeffrey Dahmer και τους αδελφούς Menendez, ο Murphy επιστρέφει με το Monster: The Ed Gein Story, την τηλεοπτική ανατομία του διαβόητου «νοννού των serial killers».
Ο Ed Gein, που καταδικάστηκε για δύο φόνους τη δεκαετία του ’50, έγινε η πηγή έμπνευσης για μερικούς από τους πιο ανατριχιαστικούς χαρακτήρες στην ιστορία του σινεμά — από τον Norman Bates του Psycho έως τον Leatherface του Texas Chainsaw Massacre. Στη νέα σειρά του Netflix, ο Gein ζωντανεύει μέσα από τον Charlie Hunnam, με τη Laurie Metcalf στον ρόλο της αυστηρής, θεοσεβούμενης μητέρας του, Augusta.
Ο Murphy, όμως, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία. Εκεί που ο Hitchcock έπαιζε με σκιές πίσω από παράθυρα και την αγωνία του «ποιος είναι πίσω από την πόρτα», ο Murphy δείχνει τα πάντα: αίμα, σάρκα, τρόμο. Κυριολεκτικά. Σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, ο Alfred Hitchcock (Tom Hollander) εξηγεί στον νεαρό Anthony Perkins (Joe Pollari) πώς οι φόνοι του Gein ενέπνευσαν το Psycho. Μόνο που ο Murphy δεν μένει στα λόγια – τα δείχνει όλα στην κάμερα, χωρίς καμία διακριτικότητα.
Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά οκτώ επεισοδίων που περισσότερο επιδιώκει να σοκάρει παρά να αναλύσει. Ο δημιουργός αναπαράγει τους φόνους, τις εμμονές και τις φαντασιώσεις του Gein με κλινική ακρίβεια και ελάχιστο ενδιαφέρον για την ψυχολογική εμβάθυνση. Ακόμη και γεγονότα που ποτέ δεν αποδείχθηκαν (όπως η εξαφάνιση μιας 14χρονης babysitter) αποδίδονται σε εκείνον, μόνο και μόνο για να πυροδοτήσουν ένταση και θέαμα.
Η σειρά, φυσικά, είναι προσεγμένη οπτικά — με την υπογραφή του Murphy δεν θα μπορούσε να μην είναι. Όμως η αισθητική αυτή έρχεται συχνά σε σύγκρουση με το περιεχόμενο: το αίμα ρέει υπερβολικά, το φως πέφτει σκληρά, και η ψυχή των χαρακτήρων πνίγεται κάτω από στρώματα σκηνοθετικής υπερβολής.
