Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν προειδοποιεί ότι η νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη επειδή δεν είναι παγιωμένη και είναι απίθανο να γίνει ειρηνικά αποδεκτή, γιαυτό μάλλον είναι αναπόφευκτο να διαμορφωθεί μέσα από μια κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων, υπενθυμίζοντας πώς οι ιστορικές αλλαγές καθορίζονται μέσα από την απρόβλεπτη εξέλιξη του πολέμου.
Μια αλλαγή στην παγκόσμια τάξη συνήθως συμβαίνει μέσω του πολέμου. Όσοι κατέχουν την παγκόσμια εξουσία πολύ σπάνια είναι πρόθυμοι να την εγκαταλείψουν οικειοθελώς. Προτιμούν να αντισταθούν μέχρι τέλους, μέχρι να καταστραφούν και να μετατραπούν σε ερείπια. Το ίδιο συμβαίνει αναμφίβολα και σήμερα, όπως γράφει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν για το arktosjournal.com
Φυσικά, συμβαίνουν διάφορες ανατροπές και στροφές στην ιστορία. Επομένως, κάποιος θα μπορούσε μόνο υποθετικά να περιμένει, να ελπίζει ή τουλάχιστον να εύχεται ότι οι Δυτικοί ηγέτες να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την ηγεμονία τους.
Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Και αν δεν συμβεί αυτό, τότε θα υπάρξει πόλεμος. Και μάλιστα, αυτός ο πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη. Ήδη τους βλέπουμε οφθαλμοφανώς. Είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή. Αλλά δεν έχει ακόμη ξεκινήσει πλήρως. Μέχρι στιγμής, αυτό που βλέπουμε είναι το προοιμίο του, είναι μόνο ένας προάγγελος του τεράστιου, θεμελιώδους πολέμου που θα διεξαχθεί για την ανακατανομή της πραγματικής κυριαρχίας μεταξύ των δυνάμεων που οριοθετούνται αυτή τη στιγμή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Και ο Πούτιν παίζει το παιχνίδι της Νέας Τάξης! Προωθεί την ψηφιακή ταυτότητα με το Κινεζικό μοντέλο
Στις μέρες μας, συχνά λέμε: Κοιτάξτε, ο πολυπολικός κόσμος είναι εδώ, ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός, υπάρχουν οι BRICS, υπάρχει μια «μεγάλη ανθρωπότητα» και ούτω καθεξής. Ωστόσο, μπορούμε να δούμε ότι η ηγεμονία του μονοπολικού συστήματος εξακολουθεί να είναι ακόμα ισχυρή. Αυτό συμβαίνει παρά την πολύπλευρη παρακμή του, και παρά την κολοσσιαία εσωτερική του κρίση, την κατάρρευση και όχι την έκρηξη της δυτικής κοινωνίας και του δυτικού πολιτισμού στο σύνολό του, που βρίσκονται σαφώς σε χαοτική αναταραχή. Αλλά, κατά μία έννοια, παρά την κατεύθυνση αυτής της καθοδικής, παρακμιακής πορείας της, η δυτική ηγεμονία εξακολουθεί να είναι ισχυρότερη από την πολυπολικότητα.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο δυτικός κόσμος εξακολουθεί να είναι ακόμη ικανός, για παράδειγμα, να αναδιαμορφώσει την κατάσταση και την ισορροπία δυνάμεων στον μετασοβιετικό χώρο. Γνωρίζουμε ότι οι παγκοσμιοποιητές λειτουργούν στην Ουκρανία, τη Μολδαβία, τον Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία εδώ και τρεις δεκαετίες. Αλλά εμείς τους το επιτρέψαμε. Και τώρα, παρά τη διαίρεση της Δύσης σε δύο ή και τρεις παρατάξεις-δυνάμεις ─ τους παγκοσμιοποιητές, την ΕΕ, τον Τραμπ και το κίνημα MAGA ─ κατάφεραν παρόλα αυτά να επιβάλουν, να μαγειρέψουν, βίαιες εκλογές στη Ρουμανία, αντικαθιστώντας υποψηφίους που είναι ανεπιθύμητοι για τους παγκοσμιοποιητές, σκοτώνοντας αρκετές δεκάδες υποψηφίους από τo κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (ΑfD), συγκαλύπτοντας το ως «ατυχήματα» και, τέλος, κατάφεραν να επιβάλουν βίαιες εκλογές στη Μολδαβία. Ταυτόχρονα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με σφοδρότητα. Η Δύση δεν υποχωρεί και θα είναι πολύ δύσκολο για εμάς να επιτύχουμε αποφασιστική Νίκη.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι ο δυτικός μονοπολικός κόσμος δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει, αν και είναι ακόμη ισχυρός. Αν και βρίσκεται σε άσχημη, παρακμιακή κατάσταση, σε επιθανάτια ίσως αγωνία.
Και, φυσικά, είναι πολύ πιθανό ότι εάν ο δυτικός μονοπολικός κόσμος δεν καταρρεύσει απλώς από μόνος του, τότε είναι πολύ πιθανόν, στο εγγύς μέλλον, όλα αυτά θα κλιμακωθούν σε έναν μεγάλο καταστροφικό πόλεμο.
Δεν είμαι σίγουρος το πού θα διεξαχθεί αυτός ο πόλεμος, είτε στον Ειρηνικό Ωκεανό εναντίον της Κίνας είτε εναντίον της Ινδίας, στη Μέση Ανατολή, ή αν θα εμπλέξει άμεσα και την Ρωσία.
Είναι πολύ πιθανό όλα να ξεκινούν από την Ρωσία. Επομένως, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία θα μπορούσε να είναι η αρχή, ο πρόλογος, ενός μεγαλύτερου και πιο τρομερού πολέμου που επέρχεται με ταχύτητα κατ’ επάνω μας.
Με τα πυρηνικά μας όπλα, τα εκτεταμένα εδάφη μας, την ιστορική μας ταυτότητα και την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τις παγκόσμιες διαδικασίες, η Ρωσία βρίσκεται λίγα βήματα πιο μπροστά από την Κίνα. Η Κίνα μόλις τώρα αφυπνίζεται και γίνεται μια πραγματική παγκόσμια δύναμη. Για πρώτη φορά στην ιστορία. Αυτή είναι μια νέα ποιότητα, μια νέα κατάσταση για αυτήν. Όμως, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι οι Κινέζοι θα μπορέσουν διαχειριστούν σωστά αυτήν την νέα κατάσταση.
Η Ρωσία ήταν μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη τον 20ό αιώνα (μία από τις δύο) και τον 19ο αιώνα (μία από τις πολλές). Το μεγαλείο της Κίνας χρονολογείται από την απώτερη αρχαιότητα ακόμη. Χωρίς αμφιβολία, η Κίνα είναι πλέον σήμερα ένα από τα πιο σημαντικά κράτη πρώτης κατηγορίας, ένα από τα δύο ή τρία που κυβερνούν τον κόσμο.
Αλλά αυτή είναι μια νέα εμπειρία για τη σύγχρονη Κίνα. Πρέπει ακόμα να προετοιμαστεί για αυτό, και υπάρχουν πολλά λάθη που μπορούν να συμβούν. Έχουμε πολύ ζωντανή, ισχυρή εμπειρία σε αυτόν τον τομέα, και γι’ αυτό η Ρωσία είναι το κύριο εμπόδιο για τους παγκοσμιοποιητές και ο βασικός εχθρός τους. Επομένως, εμείς, και κανείς άλλος, είμαστε οι κύριοι συμμετέχοντες σε αυτόν τον πόλεμο, οι βασικοί αγωγοί της φωτεινής ακτίνας της παγκόσμιας ιστορίας. Είμαστε αυτοί που χτίζουν και καθοδηγούν τον πολυπολικό κόσμο.
Το κατά πόσον ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Προς το παρόν, η μόνη επιλογή που προτείνεται για την αποφυγή του είναι η συνθηκολόγηση ─ δηλαδή ο σκόπιμος πρόωρος τερματισμός του πολέμου εκ των προτέρων, υψώνοντας τη λευκή σημαία και η παράδοση μας στο έλεος των νικητών. Αλλά ακόμη και η σκόπιμη, συνειδητή αναγνώριση της ήττας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου. Είμαστε ακόμα γεμάτοι θέληση και δυνάμεις και οδεύουμε προς τη Νίκη, όχι προς την ήττα.
Επομένως, αν ένας μεγάλος καταστροφικός πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί μόνο μέσω ήττας, της παράδοσης της Ρωσίας, τότε αυτό δεν αποτελεί την δική μας επιλογή. Και σε αυτή την περίπτωση, η κλιμάκωση του πολέμου είναι αναπόφευκτη. Αλλά το αν θα ξεσπάσει πόλεμος ή όχι δεν εξαρτάται από εμάς. Εξαρτάται από το πώς ο μονοπολικός κόσμος που τον έχει οργανώσει και ενορχηστρώσει θα επιλέξει το νέο επίπεδο κλιμάκωσης της πολεμικής σύγκρουσης.
Σε γενικές γραμμές, δεν μπορούμε να αποφύγουμε έναν μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο. Ένας τέτοιος πόλεμος είναι σίγουρο ότι θα παρασύρει σε αυτόν και την Κίνα, και πιθανότατα την Ινδία, ολόκληρη τη Μέση Ανατολή που θα αναφλεχθεί, και τον ισλαμικό κόσμο. Ταυτόχρονα, φυσικά, θα έχει αντίκτυπο στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, όπου επίσης διαμορφώνονται δύο συνασπισμοί. Αυτοί που υποστηρίζουν τη μονοπολικότητα και αυτοί που υποστηρίζουν την πολυπολικότητα.
Επομένως, συμπερασματικά, τερατώδεις, φρικτές δοκιμασίες περιμένουν την ανθρωπότητα. Συμβαίνουν ήδη, βρισκόμαστε ήδη μέσα σε αυτές. Όμως, αυτά που συμβαίνουν τώρα, θα φαίνονται σαν παιδικό παιχνίδι, σε σύγκριση με αυτά που μας περιμένουν. Φυσικά, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, δεν καυχιέμαι, ούτε επαίρομαι, ούτε χαίρομαι γι’ αυτό. Αλλά οι πόλεμοι σχεδόν πάντα ξεσπούν κάθε φορά που οι άνθρωποι λένε ότι δεν θέλουν τον πόλεμο.
Οι πόλεμοι όταν ξεσπούν δεν εξαρτώνται από το αν οι άνθρωποι τους θέλουν ή όχι. Υπάρχει μια συγκεκριμένη λογική στην ιστορία από την οποία είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει κανείς. «Το δέντρο μπορεί να θέλει την ηρεμία του, αλλά ο άνεμος δεν το αφήνει».
