Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς βίωσε την εγκατάλειψη από τον πατέρα της σε ηλικία μόλις 1 έτους αλλά και το σχολικό bullying για τα κιλά της, γεγονότα τα οποία στην αυτοβιογραφία της η Τζόρτζια Μελόνι σημειώνει πως «την δυνάμωσαν».
Η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι αποδίδει την άνοδό της στην κορυφή της ευρωπαϊκής Δεξιάς σε μια σειρά από αναπάντεχους «συμμάχους». Τη μητέρα της, που παρά τις οικονομικές δυσκολίες και τον διαλυμένο γάμο, αρχικά σκέφτηκε να διακόψει την κύηση, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη έξω από την κλινική. Τους «καλοθελητές» και «προοδευτικούς φανατικούς», των οποίων την κριτική βλέπει ως «πυξίδα» που της δείχνει πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Το πιο αναπάντεχο, όμως, είναι οι δύο fashion DJs από το Μιλάνο, οι MEM & J, οι οποίοι το 2019 κυκλοφόρησαν ένα σατιρικό dance remix βασισμένο σε ομιλία της Μελόνι ενάντια στην πολιτική ταυτοτήτων. «Μας θέλουν γονέα 1 και γονέα 2, φύλο LGBT, πολίτη Χ με αριθμό μητρώου», λέει η ίδια στο βίντεο. «Αλλά εγώ είμαι η Τζόρτζια. Είμαι γυναίκα. Είμαι μητέρα. Είμαι Ιταλίδα. Είμαι Χριστιανή!»
Στόχος του remix «Io Sono Giorgia» ήταν η χλεύη προς μια πολιτικό που για πολλούς Ιταλούς ήταν ένας «Μουσολίνι με τακούνια». Όπως όμως αφηγείται με απολαυστική ικανοποίηση η ίδια, το σχέδιο γύρισε μπούμερανγκ: «Το remix ήταν πολύ πιασάρικο, πολύ χορευτικό, και με τον δικό του τρόπο, πολύ επαναστατικό για να εξυπηρετήσει τον αρχικό του σκοπό. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ακουγόταν σε όλα τα clubs της Ιταλίας. Δεν ήμουν πια μια βαρετή πολιτικός. Ήμουν ένα απρόσμενο ποπ φαινόμενο».
Το γεγονός ότι η αυτοβιογραφία της έχει τίτλο και αυτή I am Giorgia δείχνει την επιτυχία του remix. Από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου το 2021 στην Ιταλία, η 48χρονη Μελόνι εξελίχθηκε σε χαρισματική προσωπικότητα: το 2022 σάρωσε στις εκλογές με το ακροδεξιό κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας.
Η γυναίκα που για χρόνια θεωρούνταν η «αποκρουστική» όψη της Δεξιάς, σήμερα έχει καταφέρει να την «κυνηγάνε» για selfies οι ευρωπαίοι ηγέτες. Στις Βρυξέλλες έχει αναπτύξει καλή σχέση με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προβάλλοντας εαυτήν ως γέφυρα ανάμεσα στην ευρωσκεπτικιστική Δεξιά και τους φιλοευρωπαίους συντηρητικούς. Όσο για τη μεταναστευτική πολιτική της, η αποφασιστική αντιμετώπιση των πλοίων διακίνησης στη Μεσόγειο έχει αποσπάσει έπαινο ακόμη και από τον Κιρ Στάρμερ.
Διπλωματικά, θεωρείται «η φωνή του Τραμπ» στην Ευρώπη, αφού ο πρόεδρο των ΗΠΑ την έχει επαινέσει για τα συνθήματα τύπου «Make the West Great Again».
Η αγγλική μετάφραση της αυτοβιογραφίας δεν περιλαμβάνει πολλές νέες λεπτομέρειες για τη θητεία της ως πρωθυπουργού.
Αντιθέτως, τα παιδικά και νεανικά της χρόνια, έχουν συμπεριληφθεί για να αποκαταστήσουν την εικόνα της απέναντι σε όσους την βλέπουν απλώς ως μια «ρατσίστρια με ντουντούκα». Και αν αυτός ο χαρακτηρισμός υπήρξε υπερβολικός, το βέβαιο είναι ότι η ίδια νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει πολλά.
Το βαρύ παρελθόν της Τζόρτζια Μελόνι
Η Μελόνι αποκαλύπτει πως στα 15 της προσχώρησε στο Youth Front, τη νεολαία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI), ενός νεοφασιστικού κόμματος που ιδρύθηκε από υποστηρικτές του Μουσολίνι.
Το κόμμα είχε τότε εγκαταλείψει την ανοιχτή φασιστική ρητορική, υιοθετώντας πιο συντηρητικά συνθήματα του τύπου «Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια». Δεν ήταν μεν Χιτλερική Νεολαία, όμως παρέμενε κίνημα του περιθωρίου: τα μέλη χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα και κινδύνευαν από αντιφασιστικές επιθέσεις, που στο παρελθόν είχαν οδηγήσει και σε αιματοχυσία.
Γιατί, λοιπόν, ένα κορίτσι στα εφηβικά του χρόνια να στραφεί σε κάτι τέτοιο; Όπως αναγνωρίζει και η ίδια, οι συνομήλικές της τότε ενδιαφέρονταν περισσότερο για ψώνια, νυχτερινή ζωή και μόδα.
Η αυτοβιογραφία της παρουσιάζει όμως μια εικόνα εσωστρεφούς παιδιού, που ένιωθε πάντα στο περιθώριο. Ίσως γι’ αυτό ευθύνονται και τα προβλήματα με το βάρος της: η γιαγιά της, την τάιζε υπερβολικά. Στην ηλικία των 9 ετών ζύγιζε 64 κιλά, αποκτώντας το παρατσούκλι «Χοντρούλα» στο σχολείο. Η μητέρα της – συγγραφέας – την έντυνε με φόρμες και της έκοβε τα μαλλιά κοντά, κάτι που στην Ιταλία των Versace και Prada ισοδυναμούσε με κοινωνική αυτοκτονία.
Ωστόσο, η πιο καταλυτική απουσία ήταν εκείνη του πατέρα της – φοροτεχνικού με φιλοκομμουνιστικές τάσεις. Εγκατέλειψε την οικογένεια όταν η Τζόρτζια ήταν ενός έτους, μετανάστευσε στις Κανάριες Νήσους, ξαναπαντρεύτηκε και της έδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον.
Όταν πέθανε το 2012, λέει ότι «δεν ένιωσε τίποτα». Παρόλα αυτά, του αναγνωρίζει πως της καλλιέργησε μια πειθαρχία και σκληρότητα: «Η διαρκής ανάγκη να αποδεικνύω την αξία μου, ειδικά σε ανδροκρατούμενους χώρους, πιθανότατα πηγάζει από την έλλειψη πατρικής αγάπης».
Όσο για τα κλαμπ, τα επισκεπτόταν μόνο ως μπαργούμαν – όπου και επινόησε ένα κοκτέιλ με το όνομά της: «ένα μείγμα πέντε διαφορετικών ποτών, και απολύτως απαίσιο».
Στην Ιταλία του ’90, ωστόσο, ίσως να μην ήταν τόσο κακό να είσαι εκτός κυρίαρχου ρεύματος. Η χώρα βυθιζόταν σε πολιτική κόπωση, με επιλογές μεταξύ απαρχαιωμένων τεχνοκρατών όπως ο Ρομάνο Πρόντι και σκανδαλοθήρων όπως ο Μπερλουσκόνι. Η απογοήτευση γέννησε το λαϊκίστικο Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο – μια ομάδα που, κατά τη Μελόνι, «ήταν τίποτε άλλο από ψεύτικοι επαναστάτες που, μόλις εξελέγησαν, έγιναν οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του κατεστημένου».
Αλλά δεν μένει εκεί: χλευάζει και τους «ριζοσπαστικά κομψούς» παγκοσμιοποιητές της Ιταλίας, ακόμη και το Imagine του Τζον Λένον. «Είναι πράγματι όνειρο να φανταζόμαστε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αιώνες πολιτισμού και παραδόσεων, έναν κόσμο όπου δεν είμαστε ίσοι στα δικαιώματα αλλά απλώς ίδιοι;», γράφει.
Μπορεί η επίθεση σε ένα τραγούδι να ακούγεται μικρόψυχη, αλλά δείχνει το δυνατό της χαρτί: την αδιάλλακτη στάση της κατά της παράνομης μετανάστευσης.
«Μια τραγική αλήθεια που οι καλοθελητές αγνοούν είναι πού καταλήγουν στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι», γράφει. «Όσο αυξάνονται οι αριθμοί των μεταναστών, τόσο χειροτερεύουν οι συνθήκες διαβίωσής τους – και μαζί τους υποφέρουν και οι κοινότητες που τους υποδέχονται».
Οι θαυμαστές της –μεταξύ των οποίων και ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, που υπογράφει τον πρόλογο – θα απολαύσουν τις ματιές στο μυαλό της ηρωίδας τους. Όμως, όπως συμβαίνει συχνά με τις πολιτικές αυτοβιογραφίες, το βιβλίο είναι βαθιά αυτοπροωθητικό. Κλείνει λογαριασμούς και αποφεύγει δύσκολες αλήθειες.
Δεν διαβάζουμε, για παράδειγμα, τίποτα για την καταδίκη του πατέρα της το 1995, όταν συνελήφθη με 1,5 τόνο χασίς και φυλακίστηκε για εννέα χρόνια. Ούτε για τον πρόσφατο χωρισμό της με τον παρουσιαστή Αντρέα Τζιαμπρούνo, πατέρα της κόρης της, μετά από διαρροές ηχογραφήσεων με σεξιστικά σχόλια του προς συναδέλφους. Η ίδια ανακοίνωσε τον χωρισμό λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση των βίντεο, μέσω των social media.
Το βιβλίο επίσης δεν έχει τίποτα το… φρέσκο: δεν λέει τίποτα για τις επαφές της με τον Τραμπ – που συχνά την προτιμούσε από τη φον ντερ Λάιεν όταν ήθελε να «μιλήσει με την Ευρώπη».
