Η Jane Toppan είχε γίνει απαραίτητη για την επιφανή οικογένεια Davis, η οποία βρισκόταν σε συνεχή πόνο από απανωτές τραγωδίες. Ήταν καλοκαίρι όταν η πλούσια δυναστεία των σιδηροδρομικών υποδέχτηκε στο τους σπίτι στο Cape Cod την παλιά τους φίλη και αγαπημένη νοσοκόμα, γνωστή για τον χαρούμενο χαρακτήρα της.
Ωστόσο, μέσα σε λίγο περισσότερο από ένα μήνα, τα μέλη της οικογένειας άρχισαν να πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο, με ασθένειες που φαινόταν να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Πρώτη έφυγε η μητριάρχης Mary «Mattie» Davis, ο θάνατός της αποδόθηκε στον διαβήτη. Λίγες μέρες αργότερα, η κόρη της Genevieve Gordon πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια. Ο Alden Davis, ο οποίος είχε κάνει την περιουσία της οικογένειας διαχειριζόμενος τη σιδηροδρομική γραμμή από τη Βοστώνη προς το Cape Cod, υπέστη εγκεφαλικό μετά τον θάνατο της συζύγου του και της κόρης του. Η άλλη κόρη, Mary Gibbs, πέθανε από «ραγισμένη καρδιά» λίγες μέρες αργότερα.
Ο πεθερός της Gibbs όμως, αντελήφθη ότι κάτι σκοτεινό κρυβόταν πίσω από αυτή την ξαφνική αλληλουχία θανάτων. Η Jane Toppan, η νοσοκόμα που φρόντιζε τα θύματα, έκρυβε ένα τρομακτικό μυστικό. Παρότι όλοι την ήξεραν ως «Jolly Jane», τη χαρούμενη και ευχάριστη νοσοκόμα, η αλήθεια ήταν πολύ πιο μακάβρια: ήταν ένας «άγγελος του θανάτου», που σκότωνε τους ασθενείς με θανατηφόρες δόσεις μορφίνης.
Κάποιους από τους ασθενείς της τους σκότωνε με υπερβολική μορφίνη, ενώ άλλους τους δηλητηρίαζε με νοθευμένο μεταλλικό νερό Hunyadi. Αρρωστημένα, έπαιζε με τη ζωή των θυμάτων της, χορηγώντας εναλλασσόμενες δόσεις μορφίνης και ατροπίνης, φέρνοντάς τα στα πρόθυρα του θανάτου. Στα ετοιμοθάνατα θύματά της, έβρισκε μια διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση, κουλουριαζόμενη δίπλα τους την ώρα που έσβηναν.
Όταν τελικά αποκαλύφθηκε ως μία από τις πρώτες γυναίκες κατά συρροή δολοφόνους στην Αμερική, είχε ήδη παραδεχτεί πως είχε αφαιρέσει τη ζωή τουλάχιστον 31 ανθρώπων. Πολλοί όμως πιστεύουν πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων της ξεπερνά τους 100.
Η Jane γεννήθηκε το 1854 στη Βοστώνη ως Honora Kelly από Ιρλανδούς μετανάστες. Η ζωή της ήταν γεμάτη τραγωδίες από την αρχή: έχασε τη μητέρα της νωρίς, μεγαλώνοντας με έναν αλκοολικό πατέρα που έδειχνε ψυχικά προβλήματα και τελικά εγκατέλειψε εκείνη και την αδερφή της σε ορφανοτροφείο. Υιοθετήθηκε από την πλούσια οικογένεια Toppan, που της άλλαξε το όνομα σε Jane και την ανέθρεψε σαν υπηρέτρια.
Η έρευνα της Diane Ranney, πρώην βοηθού διευθυντή της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Jonathan Bourne στο Μασαχουσέτη, αποκαλύπτει πως, αν και πολλοί θεωρούν την Jane τέρας, εκείνη μοιάζει να είναι περισσότερο ένα τραγικό και πολύπλοκο πρόσωπο. Η ίδια η Jane Toppan απέδωσε την πορεία της στο σκοτεινό μονοπάτι της σε μια παλιά απογοήτευση: εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό της μπροστά στον βωμό, γεγονός που, όπως είπε, την οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι θανάτου.
Σπούδασε νοσηλευτική στο Cambridge, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και την αγάπη των ασθενών, που την αποκαλούσαν «χαρούμενη Τζέιν» για το ζεστό της χαμόγελο και τη φροντίδα της. Όμως, κάτω από αυτήν την επιφάνεια, άρχισε να σκοτώνει ασθενείς με θανατηφόρες δόσεις φαρμάκων, συχνά χορηγώντας μορφίνη και ατροπίνη για να τους φέρνει σε αγωνιώδη κατάσταση, από την οποία δεν θα επέστρεφαν.
Οι φόνοι της συνέβησαν τόσο σε νοσοκομεία όσο και σε σπίτια, κυρίως πλούσιων ασθενών που φρόντιζε. Οι θάνατοι εξηγούνταν με φυσικές αιτίες, οπότε δεν υπήρχαν υποψίες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποια από τα θύματά της ήταν πιο προσωπικά: η θετή αδελφή της, η καλύτερη φίλη της, η αδερφή του αγαπημένου της, ακόμα και οι πρώην ιδιοκτήτες του σπιτιού της.
Η τύχη της εξαντλήθηκε το 1901 όταν δολοφόνησε την οικογένεια Davis, που της ζήτησε να πληρώσει το ενοίκιο που όφειλε. Αυτή η δολοφονία αποτέλεσε την αρχή της αποκάλυψης. Η αστυνομία, μετά από εκταφή, βρήκε στο σώμα της μητέρας Davis θανατηφόρες δόσεις μορφίνης.
Η Jane Toppan συνελήφθη και κατηγορήθηκε για φόνο, όμως δικάστηκε μόνο για τη δολοφονία του Γκιμπς. Η υπόθεση συγκλόνισε το κοινό και τα μέσα, που επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στην ιστορία της «χαρούμενης» νοσοκόμας με τη σκοτεινή, διεστραμμένη πλευρά.
Πολλά από τα θύματα που επιβίωσαν περιέγραψαν πως η Jane Toppan είχε επιδείξει εκδηλώσεις σεξουαλικής φύσης προς αυτά, όπως να τα φιλά και να τα αγγίζει ενώ ήταν σε αδύναμη κατάσταση, γεγονός που τους άφησε βαθιά σοκαρισμένους.
Η ομολογία της, που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα, αποκάλυπτε ότι είχε σκοτώσει τουλάχιστον 31 ανθρώπους και καυχιόταν πως ήταν ο πιο αποτελεσματικός δολοφόνος της εποχής της. Περιέγραφε τη σκοτεινή της παρόρμηση λέγοντας πως κανένα άλλο πρόσωπο δεν είναι πιο όμορφο από εκείνο που έχει παύσει να χτυπά η καρδιά του.
Η Ranney υποστηρίζει πως δεν φαίνεται να είχε επιλέξει από την αρχή τη νοσηλευτική για να γίνει δολοφόνος, αλλά πως ίσως άρχισε σκόπιμα όταν ανακάλυψε τη συγκίνηση που της προκαλούσε ο έλεγχος της ζωής και του θανάτου των άλλων. Η αίσθηση δύναμης ήταν για εκείνη καθοριστική.
Παρά το γεγονός ότι θεωρείται η πρώτη γνωστή γυναίκα κατά συρροή δολοφόνος στις ΗΠΑ, η ιστορία της παραμένει σχετικά άγνωστη, ακόμα και στην περιοχή του Cape Cod όπου διαδραματίστηκαν τα εγκλήματα.
Μετά τη σύλληψή της, κρίθηκε αθώα λόγω παραφροσύνης και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της σε ψυχιατρική κλινική, όπου και πέθανε το 1938. Παράλληλα, ήταν παράδοξο ότι στο ίδρυμα αρνιόταν να φάει ή να πιει, πιστεύοντας πως προσπαθούσαν να την δηλητηριάσουν.
