Ο Τζέφρυ Τσώσερ, ο πατέρας της αγγλικής λογοτεχνίας, στο έργο του «Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ» (Canterbury Tales) του 14ου αιώνα, χαρακτηρίζει την Παρασκευή ως την ημέρα που τα χειρότερα μπορεί να συμβούν.
Ουσιαστικά, όμως, η Παρασκευή, ως μια κακότυχη ημέρα, αναφέρεται περισσότερο συστηματικά από τα μισά του 17ου αιώνα και έπειτα, σε λαϊκά γνωμικά και κείμενα της εποχής. Μάλιστα τον 19ο αιώνα ο Βρετανός δημοσιογράφος Χένρι Έντουαρτς (Henry Sutherland Edwards) στο έργο του με τίτλο: «Rossini and His School» το οποίο αποτελεί μια βιογραφία του Τζοακίνο Ροσσίνι, του σπουδαίου Ιταλού συνθέτη (φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον Κουρέα της Σεβίλλης, τη Σταχτοπούτα και τον Γουλλιέλμο Τέλλο) θεωρεί την «Παρασκευή και 13»,ημέρα του θανάτου του Ροσσίνι (Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 1868), ως γρουσούζικη μέρα και αποδίδει ουσιαστικά το θάνατο του σπουδαίου καλλιτέχνη στην αρνητική ενέργεια της συγκεκριμένης ημερομηνίας, παρά το γεγονός ότι η υγεία του Ροσσίνι ήταν ήδη σε άσχημη κατάσταση.
Η κακή φήμη της ημέρας συνδεδεμένη ανά την υφήλιο
Στην Αμερική και την Αγγλία, συνήθως κάθε Παρασκευή κρεμούσαν τους θανατοποινίτες – με αποτέλεσμα να αποκαλείται συχνά η Παρασκευή και ως Ημέρα του Κρεμασμένου– γεγονός που έκανε πολλούς κλέφτες να θεωρήσουν γρουσούζικες τις Παρασκευές.
Στην Ουγγαρία πίστευαν πως το παιδί που θα γεννηθεί Παρασκευή, το βαραίνει μια κατάρα η οποία μπορεί να φύγει από πάνω του αν και εφόσον ρίξει λίγο από το αίμα του σε ένα κομμάτι ύφασμα από τα ρούχα του και έπειτα το κάψει, καίγοντας μαζί οτιδήποτε κακό μεταφέρει η μέρα της γέννησης του.
Αν και δεν υπάρχουν γραπτές εξηγήσεις, η συγκεκριμένη πρακτική μοιάζει να ξεπηδάει από το Κυνήγι Μαγισσών, το οποίο συντελέστηκε από την Καθολική Εκκλησία κατά την περίοδο 1480-1700 στη κεντρική Ευρώπη.
Ο συγγραφέας Νταν Μπράουν στο βιβλίο του Ο Κώδικας Ντα Βίντσι, συνδέει τους Ναΐτες και με την λαϊκή δοξασία που θέλει την Παρασκευή και 13 καταραμένη ημέρα. Η αλήθεια είναι πως τα ιστορικά γεγονότα επιβεβαιώνουν την συγκεκριμένη εκτίμηση.
Από την εποχή του Χριστού
Η προέλευση της φοβίας για τον αριθμό 13, μπορεί να τοποθετηθεί και πολύ πιο πίσω στο χρονικό πλαίσιο. Συγκεκριμένα, ορισμένοι θεωρούν ότι ο Ιούδας Ισκαριώτης έκατσε στην 13η θέση στο τραπέζι του τελευταίου δείπνου.
Μαζί με τον Ιησού, υπήρχαν 12 μαθητές σε αυτό το γεύμα. Ακόμα και αν δεν υπάρχει άμεση σύνδεση ότι ο Ιούδας έκατσε στη 13η θέση, ο αριθμός των επισκεπτών στο Μυστικό Δείπνο και η σημασία που είχε η θρησκεία στη ζωή των ανθρώπων, ήταν αρκετά για να εδραιωθεί η ιδέα του 13 ως άτυχος αριθμός σε δυτικούς πολιτισμούς.
Ταινίες θρίλερ
Ήταν Μάιος του 1980 όταν στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε η ταινία τρόμου Παρασκευή και 13. Παρά το γεγονός ότι η ταινία έλαβε αρνητικές κριτικές από τους κριτικούς κινηματογράφου, απέφερε πάνω από 39.700.000 δολάρια στο box office στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με την υπόθεση ο Τζέισον Βόρχις, ο νεαρός γιος της μαγείρισσας της κατασκήνωσης, ο οποίος πνίγηκε αλλά ξαναγεννήθηκε ως δολοφόνος, είναι ο πρωταγωνιστής και κερδίζει μια θέση δίπλα στον άλλο εμβληματικό χαρακτήρα ταινιών τρόμου, τον Φρέντυ Κρούγκερ.
Η ταινία δημιούργησε νέο κύμα φοβίας, αλλά και λατρείας ταυτόχρονα, για κάθε είδους δεισιδαιμονίες και φοβίες κατά την Παρασκευή και 13. To δεύτερο μέρος της ταινίας, ένα χρόνο αργότερα, θεωρήθηκε από την Ένωση Κινηματογράφου της Αμερικής, ως ακατάλληλο για κάτω των 17 λόγω της «συσσωρευτικής βίας».
