Τέλη Σεπτεμβρίου, μπήκε το δικαστήριο σε αυτό το τούνελ και δεν αναμένεται να βγει πριν από τα τέλη Οκτωβρίου, αφού δει και ξαναδεί εκείνη τη μοιραία βραδιά που χάθηκαν στο Παρίσι 130 ζωές από 350 διαφορετικές γωνίες. Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες των επιζόντων.
Πρώτα κατέθεσαν οι επιζώντες του Stade de France.
Ο Ουαλίντ Γιουσέφ, για παράδειγμα. Ενας νεαρός αιγύπτιος γραφίστας, που δεν θα βρισκόταν καν εκείνο το βράδυ στη Γαλλία χωρίς μια άλλη τραγωδία: είχε φτάσει στη χώρα μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα, συνοδεύοντας τον καρκινοπαθή αδελφό του για μια αγωγή που θεωρούνταν ως η τελευταία του ευκαιρία.
Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου του 2015, ο Ουαλίντ αποφάσισε τελευταία στιγμή να δει από κοντά τον φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα Γαλλίας – Γερμανίας. Μπερδεύτηκε αρχικά, πήγε στο Parc des Princes, άργησε λοιπόν να φτάσει στο Stade de France, έχασε το πρώτο τέταρτο, κάμερες ασφαλείας τον κατέγραψαν να περνάει τρέχοντας, κατευθυνόμενος στην πύλη H, δίπλα από τον δεύτερο καμικάζι την ώρα που αυτός πυροδότησε τα εκρηκτικά με τα οποία ήταν ζωσμένος.
Η έκρηξη πέταξε τον Ουαλίντ στον αέρα. Εμεινε 150 ημέρες στην Εντατική. Δέκα μήνες χωρίς να μπορεί να περπατήσει. Ο αδελφός του πέθανε τον Μάιο του 2016. Η κατάστασή του ήταν ακόμα κρίσιμη, δεν κατάφερε να πάει στην Αίγυπτο για την κηδεία.
Επειτα κατέθεσαν οι επιζώντες του La Belle Equipe, του Carillon, όλων των μπιστρό, μπαρ, μπρασερί και εστιατορίων που χτυπήθηκαν στο 10ο και το 11ο Διαμέρισμα του Παρισιού.
«Ορίστε, αυτό σου κάνουν επτά σφαίρες»
Ο Ολιβιέ, για παράδειγμα, που γλίτωσε από το Carillon με τραύματα στο δεξί μπράτσο και δεν είχε «ιδιαίτερη όρεξη» να παραστεί στη δίκη αλλά αισθάνθηκε πως το όφειλε στον Σεμπαστιάν, τον φίλο που έχασε από επτά σφαίρες Καλάσνικοφ, «ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ!», ούρλιαξε στο μικρόφωνο, «ορίστε, αυτό σου κάνουν επτά σφαίρες. Σε καταστρέφουν. Χρειάστηκαν τέσσερις ημέρες για να ανασχηματίσουν το σώμα του, βουλώνοντας τις τρύπες με κερί», συνέχισε θυμωμένος, πριν αρχίσει να διαβάζει το κείμενο που είχε ήδη γράψει για να «ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με αυτούς τους αξιοθρήνητους δαιμονίσκους», αυτούς τους «πολεμιστές της πλάκας που τους έχει κάψει τον εγκέφαλο η κάνναβη», αυτόν τον «αλήτη που προσπαθεί να εξυψώσει τη θλιβερή του ύπαρξη παριστάνοντας ότι δίνει μάχη».
Ή η Ζεσικά, που γιόρταζε εκείνο το βράδυ στο La Belle Equipe τα 24α γενέθλιά της, μαζί με τον σύντροφο και καμιά δεκαριά αγαπημένους φίλους, και βγήκαν από τη γιορτή κάποιοι νεκροί, άλλοι σοβαρά τραυματίες, έμεινε μισή η παρέα αλλά επέστρεψε, σε αναπηρικό καροτσάκι ακόμα η Ζεσικά, για άλλα γενέθλια στο ίδιο εστιατόριο την επόμενη χρονιά, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Γλίστρησε μετά μέσα στην κόλαση
Και μετά ήρθε η σειρά των επιζώντων του Bataclan. Της 30χρονης σήμερα Κλαρίς, για παράδειγμα, που δεν κατάφερε απλά να βγει ζωντανή από εκεί μέσα αλλά κατάφερε να βγάλει και άλλους ζωντανούς, σκαρφαλώνοντας, ανοίγοντας τρύπες με γροθιές στο ταβάνι, περνώντας από αεραγωγούς, οδηγώντας τους στην ασφάλεια, αλλά γλίστρησε μετά μέσα στην κόλαση, ανέπτυξε αυτοκαταστροφικές τάσεις, χώρισε, έκανε κατάχρηση αλκοόλ, γιατί της έκλεψαν τη χαρά των ανέμελων βραδιών, «τη χαρά τού να περπατάς στον δρόμο χωρίς να πανικοβάλλεσαι, του να ζεις χωρίς άγχος».
Της Εντίτ, που ήθελε τόσο να χαμογελάσει παίρνοντας το βήμα αλλά έτρεμε τόσο δυνατά που αναρωτιούνταν όλοι πώς κρατιόταν όρθια, όμως έμεινε εκεί, να αφηγείται πώς χρωστάει τη ζωή της σε έναν άγνωστο, αυτόν που την έκρυψε κάτω από μια καρέκλα στον εξώστη, αυτόν που την κάλυψε με το κορμί του, αυτόν που έμεινε μαζί της ενώ οι άλλοι έφευγαν να κλειστούν στις τουαλέτες, γιατί του είπε «Δεν μπορώ να κουνηθώ» κι εκείνος της είπε «ΟΚ, μένω. Και ο Μπρουνό έμεινε μαζί μου. Με μια απόλυτα ξένη. Μόνο σεβασμός, Μπρουνό».
Ή και του ίδιου του Μπρουνό, που είχε πάει στη συναυλία των Eagles of Death Metal μαζί με έναν φίλο του και τον 10χρονο γιο του, και είπε απλά «Μπήκαμε τρεις, βγήκαμε τέσσερις. Εγώ αυτό το θετικό κρατάω».
Και οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν τη δίκη από αυτό κρατήθηκαν, από το ένστικτο επιβίωσης της Κλαρίς, από το τρεμάμενο χαμόγελο της Εντίτ και την ταπεινή γενναιότητα του Μπρουνό, γιατί είναι αφόρητο πολλές φορές και για τους ίδιους αυτό το αποπνικτικό κύμα τρόμου και δυστυχίας που σκάει καθημερινά στο ειδικό κακουργιοδικείο του Παρισιού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γαλλία: Επέζησε της επίθεσης στο Μπατακλάν και αφηγείται τον εφιάλτη μέσα από ένα κόμικ
Επιβεβαιώνει η δημοκρατία την υπεροχή της
Τέλη Σεπτεμβρίου, μπήκε το δικαστήριο σε αυτό το τούνελ και δεν αναμένεται να βγει πριν από τα τέλη Οκτωβρίου, αφού δει και ξαναδεί εκείνη τη μοιραία βραδιά που χάθηκαν στο Παρίσι 130 ζωές από 350 διαφορετικές γωνίες, όσοι και οι πολιτικοί ενάγοντες (σε σύνολο 2.200) που θέλησαν να καταθέσουν τα όσα έζησαν.
Απέναντί τους, στο «μποξ» των κατηγορουμένων, συνολικά 14 άτομα, τα 13 στη σκιά του ενός, του Σαλάχ Αμπντεσλάμ, του μοναδικού από την ομάδα κομάντος εκείνης της νύχτας που επέζησε και ζητάει να πάρει από καιρό σε καιρό τον λόγο για να πετάξει διάφορες προβοκατόρικες ανοησίες, αλλά φροντίζει να τον βάζει πάντα στη θέση του με τον καλύτερο τρόπο, με μια ευγένεια πιο τσουχτερή και από το χειρότερο υβρεολόγιο, ο προεδρεύων δικαστής.
Και κάπως έτσι, αργά, επώδυνα και λυτρωτικά, επιβεβαιώνει η δημοκρατία την υπεροχή της.
