Η Ισπανίδα δημοσιογράφος Pilar Cebrián, στο βιβλίο της «Ο άπιστος που μένει μέσα μου» , αφηγείται τις μαρτυρίες διαφορετικών Ευρωπαίων που αποφάσισαν να ταξιδέψουν στη Συρία για να ενταχθούν στο Daesh. Σε όλο το βιβλίο, περιγράφει την πραγματικότητα των «ξένων μαχητών», που όλοι συγκινήθηκαν από ένα μείγμα δυσαρέσκειας και ελπίδας για τις υποσχέσεις λύτρωσης και εξαγνισμού που τους προσέφερε το χαλιφάτο.
Το 2019, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (FSD) κήρυξαν το τέλος του χαλιφάτου που εμφυτεύτηκε από το Daesh, αφού κατέλαβαν το τελευταίο φέουδο του, την Al-Baguz, στα σύνορα με το Ιράκ. Τώρα η πραγματικότητα που βιώνουν οι μαχητές και οι οικογένειές τους δεν αποτελεί προτεραιότητα για τις χώρες πυο εμπλέκονται. Οι γυναίκες και τα παιδιά ζουν υπό άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα κράτησης στη Συρία, που ελέγχονται από κουρδικές πολιτοφυλακές. Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις αφορούν άτομα με ευρωπαϊκές εθνικότητες, τα οποία οι χώρες τους αρνούνται να επαναπατρίσουν καθώς αποτελούν εθνική απειλή.
Η Pilar Cebrián, αναλύει την περίπλοκη υπόθεση που αφορά στον επαναπατρισμό αυτών των μαχητών και των οικογενειών τους στις χώρες καταγωγής τους.
Σχετικά με την Ευρώπη και το πρόβλημα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο για να ενσωματώσει αυτές τις δεύτερες ή τρίτες γενιές μεταναστών, η συγγραφέας δηλώνει: “Είναι προφανές ότι υπάρχει ένα πρόβλημα της Ευρώπης με το Ισλάμ και του Ισλάμ με την Ευρώπη, τόσο από την πλευρά της ευρωπαϊκής κοινωνίας που δεν αποδέχεται πλήρως ότι οι μουσουλμανικές κοινότητες είναι επίσης μουσουλμανικές, και από την πλευρά αυτών των κοινοτήτων όπου ένα ποσοστό των τελευταίων γενεών ριζοσπαστικοποιούν τη θέση τους λίγο περισσότερο, αφού δεν αποδέχονται αρκετές δυτικές αξίες όπως η ενδυνάμωση των γυναικών, τα ποτά σε δημόσιους χώρους, οι εξωσυζυγικές υποθέσεις. Τελικά, είναι ένας αμφίδρομος φορέας. Δεν θα κατηγορούσα μόνο την Ευρώπη”
Σχετικά με την έννοια του Δυτικού Ισλάμ, δηλαδή την πιθανή προσαρμογή του Ισλάμ σε μια πιο ευρωπαϊκή νοοτροπία για να συμφιλιωθούν αυτοί οι δύο κόσμοι η Πιλάρ σχολιάζει: “Νομίζω αυτός είναι ο τρόπος. Στην πραγματικότητα, ένα από τα κύρια προβλήματα στο θέμα για το οποίο μιλάμε είναι η ξένη παρέμβαση στο Ισλάμ. Ιμάμηδες ή άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες δεν έχουν εκπαιδευτεί στην Ισπανία και είναι από άλλες χώρες όπως το Μαρόκο ή η Σαουδική Αραβία εισήγαγαν αμφισβητήσιμα ρεύματα όπως ο Ουαχαμπισμός, ο Σαλαφισμός και ακόμη και ορισμένα προφίλ που συνδέονται με τρομοκρατικές οργανώσεις”.
Στο βιβλίο της αναφέρει πως πρέπει αναγκαστούν οι ιμάμηδες να αποκτήσουν πτυχίο για να λειτουργούν και πως αυτό το μέτρο δύναται να εξαλείψει τις ριζοσπαστικές ομιλίες. “Κάθε χώρα μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση του δικού της Ισλάμ σύμφωνα με τον πολιτισμό της χώρας και τις αξίες και τις αρχές, στην περίπτωση αυτή τις Δυτικές” επισημαίνει.
Σχετικά με το να είναι κάποιοι και Ευρωπαίοι και/ή Μουσουλμάνοι είπε πως είναι μεν δύσκολο επειδή η συνύπαρξη είναι δύσκολη και οι διακρίσεις εμφανίζονται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής, υπάρχει δε μια ολόκληρη σειρά συνθηκών που καθιστούν το ιδανικό σενάριο, στο οποίο συνδυάζονται αυτές οι δύο ταυτότητες.
Για χώρες όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο που έχουν στείλει μεγαλύτερο αριθμό ριζοσπαστών μαχητών η δημοσιογράφος εξηγεί: “Υπάρχει μια περίεργη φράση που μου είπαν κάποτε: «Η τζιχαντιστική ριζοσπαστικοποίηση είναι ένα σύμπτωμα των αδυναμιών μιας χώρας, αλλά και των δυνατοτήτων της».
Στο τέλος, οι χώρες στις οποίες υπήρξε το πιο στοχευμένο κοινό για το Daesh είναι χώρες στις οποίες υπάρχει ήδη η τρίτη ή τέταρτη γενιά μεταναστών μουσουλμανικής καταγωγής. Επειδή στις γενιές αυτές προκύπτει το πρόβλημα της ταυτότητας.
Η Ισπανία δεν ήταν τόσο οικονομική δύναμη προκειμένου να προσελκύσει όλα αυτά τα κύματα της μετανάστευσης από τότε που αυτό συνέβη στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ισπανία άρχισε να είναι μαγνήτης για τη μετανάστευση από τη δεκαετία του 2000, ειδικά για τη Λατινική Αμερική. Η Ισπανία, επομένως, δεν ήταν τόσο ισχυρή από οικονομική άποψη σε σχέση με χώρες που ήταν ήδη στην τέταρτη γενιά μουσουλμάνων μεταναστών”.
Ερωτώμενη για την Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει εγκρίνει ψήφισμα με το οποίο καλεί τα κράτη μέλη να επαναπατρίσουν ανηλίκους που βρίσκονται σε στρατόπεδα προσφύγων στη Συρία αποκαλύπτει πως περίπου χίλια παιδιά ευρωπαϊκής καταγωγής, δοκιμάζονται τα πιο αποφασιστικά χρόνια της ζωής του. “Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν σε απόλυτη δυστυχία, χωρίς σχολείο, χωρίς μελλοντικές προοπτικές και, επιπλέον, περιβάλλονται από ένα περιβάλλον στο οποίο η ριζοσπαστικοποίησή τους είναι εξαιρετικά εφικτή. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, για τα δικαιώματα των παιδιών, δεν μπορούν να χωριστούν από τις μητέρες τους” προσθέτει.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι γνωστό ποιο όριο ηλικίας πρέπει να καθοριστεί, σε αυτήν την περίπτωση, εάν θα φέρει πίσω και τους εφήβους. Αυτά είναι τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η δημοσιογράφος δεν μασάει τα λόγια της για την προετοιμασία του επόμενου χαλιφάτου το 2030. “Οι πολιτικές κατά της τρομοκρατίας καθορίζονται βραχυπρόθεσμα και γι 'αυτό, στο τέλος, σε ένα τόσο γενετικό ζήτημα όπως το τζιχάντ, γιατί μιλάμε για ανθρώπους που δίνουν τη ζωή τους και που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή σε αυτό το πολιτικό σχέδιο, οι πολιτικές δεν μπορούν να είναι βραχυπρόθεσμες.
Πρέπει να σκεφτούν τουλάχιστον για δέκα χρόνια. Ένας τζιχαντιστής διασκορπισμένος στη Μέση Ανατολή είναι ο ίδιος με έναν τζιχαντιστή γενικά στην Ευρώπη, είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι πραγματικά απρόβλεπτο να προσδιορίσουμε σε τι μπορεί να οδηγήσει η ριζοσπαστικοποίηση αυτών των παιδιών. (...) Αυτό που συμβαίνει είναι ότι, εάν μείνουν εκεί για δέκα ακόμη χρόνια, προφανώς στην εφηβεία και στην ωρίμανσή τους που θα ζήσουν εκεί θα ενσωματώσουν έναν λόγο που δεν είναι δικός τους. Όταν δεν έχετε λάβει εκπαίδευση, όταν η δική σας απογοήτευση προκαλεί τη δική σας ριζοσπαστικοποίηση....” τονίζει.
