Η στιγμή που η Κυριακή Γρίβα δέχτηκε τη φονική επίθεση έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων ξαναζωντάνεψε ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου μέσα από τη μαρτυρία του ανθρώπου που βρισκόταν στο πλάι της τη μοιραία νύχτα.
Ο Σταύρος Δροσιάς ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε την Κυριακή ζωντανή καθώς εκείνος τη συνόδευε όταν δέχτηκε την πισώπλατη επίθεση από τον 40χρονο κατηγορούμενο. Λίγο νωρίτερα, η Κυριακή του είχε πει πως δεν έκανε μήνυση σε βάρος του πρώην συντρόφου της, τον οποίο φοβόταν, γιατί οι αστυνομικοί της ζήτησαν παράβολο.
Ο μάρτυρας περιέγραψε πώς ο ίδιος σοκαρισμένος παρακολούθησε τον κατηγορούμενο να ορμά στην Κυριακή, να την μαχαιρώνει πισώπλατα και στη συνέχεια να τη «γυρίζει ανάσκελα, ανέβηκε από πάνω της και τη χτύπαγε…». Όταν είδα το αίμα να βγαίνει από το στέρνο της έτρεξα… ανέφερε, τονίζοντας πως φώναζε σοκαρισμένος βοήθεια αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε, παρά το γεγονός ότι το φονικό έγινε μπροστά στο φυλάκιο του αστυνομικού τμήματος. Τα έβλεπα όλα σαν ταινία, σαν θεατής… είπε, ενώ απαντώντας σε σχετική ερώτηση σχετικά με την αντίδρασή του ανέφερε πως δεν έχει τύψεις καθώς ξέρω πως όποιος κινδυνεύει πηγαίνει στην αστυνομία.
Ανασύροντας από τη μνήμη του τις μοιραίες στιγμές, ο μάρτυρας κατέθεσε πως ενώ ήταν έξω από το αστυνομικό τμήμα με την Κυριακή, άκουσε ένα θόρυβο πίσω τους και τότε με την άκρη του ματιού του είδε το μαχαίρι. Είδα το δράστη με ένα μαχαίρι… Δεν έκανε βήματα, πήδηξε επάνω της. Την άκουσα να λέει «βοήθεια, χάνομαι». Είδα ένα πίδακα από αίμα. Εκεί τα έχασα, είδα δυο μαχαιριές, τα έχασα τελείως και έφυγα προς το τμήμα…
«Έτρεχε το αίμα πίδακας»
Ο μάρτυρας, ο οποίος στο παρελθόν διατηρούσε σχέση με την Κυριακή αλλά χώρισαν όταν γνώρισε τον κατηγορούμενο, κατέθεσε πως πριν το έγκλημα είχαν συναντηθεί μετά από πολύ καιρό με δική της πρωτοβουλία.
Της βραδιάς του φονικού είχαν προηγηθεί δυο συναντήσεις τους κατά τη διάρκεια των οποίων, σύμφωνα με τον μάρτυρα, η Κυριακή του εξομολογήθηκε ότι ο κατηγορούμενος τη χτυπούσε και για το λόγο αυτό τον χώρισε δυο μήνες νωρίτερα. Δεν την αμφισβήτησε, όπως είπε, γιατί όταν η Κυριακή έλεγε κάτι το εννοούσε.
Φαινόταν κουρασμένη αλλά και πιο ώριμη. Υπήρχε αλλαγή ακόμη και στην εμφάνισή της, ήταν σαν εργάτρια, προβληματισμένη… Μου είπε ότι δεν την άφηνε να βγαίνει με τις φίλες της και έτσι εξαφανίστηκαν… Είχε ανάγκη να μιλήσει, εμείς είχαμε σχέση εμπιστοσύνης καθώς ήμουν η πρώτη της σχέση. Ήθελε να κάνει νέο ξεκίνημα… Ήθελε να κάνει μια φυσιολογική, απλή ζωή. Ξαφνικά από εκεί που είχε ανοιγμένα φτερά είδα μια γυναίκα που είχαν κοπεί τα φτερά της. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος… ανέφερε.
Περιγράφοντας το βράδυ του εγκλήματος, είπε ότι συνοδεύοντας την Κυριακή στο σπίτι της είδε τον κατηγορούμενο να περιμένει απέξω. Η μηχανή ήταν αναμμένη σαν να μας περίμενε… ανέφερε και συνέχισε: Όταν τον είδε η Κυριακή φοβήθηκε, αναστατώθηκε. Άρχισε να τσιρίζει, να φωνάζει «δεν μπορώ να μείνω σπίτι, φοβάμαι, πάμε να φύγουμε». Ήταν πολύ αγχωμένη, της είπα «να σε πάω στον μπαμπά σου;» αλλά δεν ήθελε να τον αναστατώσει και μετά της είπα «να σε πάω στο τμήμα» και πήγαμε.
Σύμφωνα με τον μάρτυρα, αν και δεν ήταν μαζί με την Κυριακή μέσα στο γραφείο με τους αστυνομικούς, τους ενημέρωσε ότι φοβόταν. Όταν τους ζήτησε να τη συνοδεύσουν σπίτι της, εκείνοι την ενημέρωσαν ότι πρέπει να τηλεφωνήσει η ίδια και να ζητήσει περιπολικό.
Ήμασταν απέξω από το τμήμα, ακούσαμε ποδοβολητό, ότι κάποιος τρέχει καταπάνω μας, ξαφνικά η Κυριακή γυρίζει από την άλλη και φωνάζει «χάνομαι», τρώει την πρώτη μαχαιριά, τρώει τη δεύτερη μαχαιριά, ο δράστης πήδηξε πάνω της, μέχρι να γυρίσω να δω, έτρεχε το αίμα πίδακας, με πιάνει σοκ, όταν λέμε σοκ, σοκ, λες και βλέπω ταινία… Τα έχασα τελείως κι έφυγα προς το τμήμα, κάθισα στο παγκάκι κι άρχισα να φωνάζω «βοήθεια», «φωνάξτε ασθενοφόρο». Οι γυναίκες αστυνομικοί βγήκαν στο μπαλκόνι από τις φωνές μου, στο μεταξύ ο κατηγορούμενος είχε γυρίσει την Κυριακή ανάσκελα, ανέβηκε πάνω της και κάρφωνε κι άλλες μαχαιριές. Με το που τελείωσε με την Κυριακή, ο δράστης αυτοτραυματίστηκε, έπεσε κάτω, αλλά κρατούσε ακόμα το μαχαίρι. Εγώ φώναζα «ρε παιδιά, κρατάει ακόμα το μαχαίρι, πόσους ακόμα πρέπει να σκοτώσει;». Τότε βγήκε ο σκοπός από το φυλάκιο και του κλώτσησε το μαχαίρι… περιέγραψε, εικάζοντας πως ο κατηγορούμενος τους ακολούθησε εκείνο το βράδυ στο τμήμα. Η Κυριακή προσπάθησε να απωθήσει το δράστη… Δεν έγινε σε κλάσματα δευτερολέπτου, ήταν σαν σκηνοθετημένο.
Ξεκάθαρα ο στόχος του ήταν η Κυριακή ανέφερε χαρακτηριστικά ο μάρτυρας, ενώ εκτίμησε σχετικά με τη μήνυση που δεν έκανε εκείνο το βράδυ η Κυριακή πως το θέμα δεν ήταν τα λεφτά για το παράβολο αλλά ότι η αστυνομία δεν της ενέπνευσε εμπιστοσύνη.
Ο μάρτυρας έστρεψε τα βέλη του στους αστυνομικούς που παρέμειναν άπραγοι. Ενώ φώναζα, ο φρουρός δεν βγήκε καθόλου. Ήταν ακριβώς μπροστά του. Δεν ξέρω αν έβλεπε αλλά ήταν μέσα στο φυλάκιο… Και οι αστυνομικίνες δεν πλησίασαν, έμειναν με εμένα. Ήρθαν ενισχύσεις. Εγώ φώναζα «κρατάει ακόμα το μαχαίρι», είχαν έρθει και ενισχύσεις και αυτός κρατούσε ακόμη το μαχαίρι τόνισε.
Αμφισβήτησε ότι ο ίδιος κατέθεσε στους αστυνομικούς πως η Κυριακή δεν φοβόταν. Ήμουν σε σοκ, μπορεί να τα έλεγα μπερδεμένα… αλλά πήγαμε στο τμήμα γιατί φοβόταν… είπε αγανακτισμένος και συμπλήρωσε: Να μου λένε ότι είπα πως δεν φοβάται; Τη διάβασα την κατάθεσή μου αλλά το πέρασα στο ντούκου, μπορεί να ήμουν θολωμένος… δεν το κατάλαβα… είπε, σημειώνοντας πως σε αυτή την κατάθεση, μετά το έγκλημα, οι αστυνομικοί σημείωσαν τα στοιχεία της Κυριακής και τα δικά του.
