Σύμφωνα με την παράδοση οι Ιπποδρομίες φαίνεται να είναι ένα αδιάκοπο και συνεχές πολιτισμικό –θρησκευτικό δρώμενο που πραγματοποιούνταν ακόμα και στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Όπως μαρτυρεί η προφορική παράδοση, ο πασάς για να τα έχει καλά με τους Έλληνες, τους επέτρεπε να τελούν τους εκκλησιασμούς τους και τις θρησκευτικές εορτές τους.
Το μακραίωνο αυτό έθιμο το σεβάστηκαν οι Τούρκοι κατακτητές και με την πρόφαση ότι οι αγώνες δεν είναι θρησκευτική γιορτή, αλλά κοινή, συμμετείχαν κι αυτοί, με αποτέλεσμα στις ιπποδρομίες να υπάρχουν δύο ομάδες, μια των Χριστιανών και μια των Τούρκων. Πολλές φόρες όμως το αποτέλεσμα ήταν δυσάρεστο για τους Τούρκους, διότι παρότι διέθεταν αραβικά και καλοταϊσμένα άλογα έχαναν από τα μικροκαμωμένα και αδύνατα άλογα των Ελλήνων που ήταν ταλαιπωρημένα από την δούλεψη τους στα χωράφια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μεσολόγγι: Θύελλα αντιδράσεων για την κατάθεση στεφάνου από τον Μπαρμπαρούση στον Κήπο των Ηρώων
Η λαϊκή παράδοση υποστήριζε ότι το γεγονός αυτό ήταν ένα σημάδι από τον Αϊ Γιώργη, ότι το έθνος μπορούσε να διώξει τον τουρκικό ζυγό και να διεκδικήσει την ελευθερία του. Συμβολικά για τον λαό ο Αϊ Γιώργης ήταν ο προστάτης του υπόδουλου Έλληνα αλλά κι «ο οπλαρχηγός-άγιος» των επαναστατημένων αγωνιστών. Ενώ ο Δράκος έπαιρνε τη μορφή του Τούρκου κατακτητή.
Τα χρόνια που ακολούθησαν την Απελευθέρωση, το έθιμο άρχισε και πάλι να αναβιώνει.
Ανήμερα του Αϊ Γιωργιού μαζεύονταν οι κάτοικοι από όλη την γύρω περιοχή, έκαναν την Θεία Λειτουργία και η κάθε οικογένεια έφερνε και το άλογο της για να το ευλογήσει ο Παπάς προκειμένου να είναι γερό και να ανταπεξέλθει στις βαριές εργασίες στο χωράφι.
Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, οι προσκυνητές με τα άλογα διαγωνιζόντουσαν μπροστά από το ξωκλήσι. Το έπαθλο του νικητή για την κάθε κατηγορία, δεν ήταν και δεν είναι χρήματα, αλλά ένα στεφάνι από λουλούδια που έχει την ευλογία του Αϊ Γιώργη και το οποίο φοράει ο Παπάς στο λαιμό του άλογου.
