Δεν είναι εύκολη η ζωή που μας υποχρεώνουν να ζήσουμε. Να τα λέμε αυτά! Από το ένα σαγόνι της μέγγενης ο κορονοϊός κι από το άλλο το απαγορευτικό και στη μέση μια κακή ψυχολογία, ένα γκρεμισμένο όνειρο, μια ζωή που περνάει και δεν σταματάει πια, οικονομικό δράμα, ανεκπλήρωτοι πόθοι… Κι όλα αυτά συνθλίβονται από σαγόνια της μέγγενης και γίνονται ένα. Πέντε η ώρα που βραδιάζει… κι όλος ο κόσμος του εαυτού σου ξεδιπλώνεται πλάι σου κι άντε να τον τυλίξεις πια με μια ανεπαρκή τηλεόραση και…Απαγορευτικό κυκλοφορίας, lockdown στη διεθνή γλώσσα, και να η ευκαιρία για πράξεις που δεν έκανες τόσα χρόνια και παραλήψεις που αφαιρούσαν χρώμα και νόημα από τη ζωή… Λέμε τώρα, για να μην πούμε: παρηγοριά στον άρρωστο…
Οι ψυχολόγοι συνιστούν στις μέρες και νύχτες του εγκλεισμού ψυχραιμία, ηρεμία, περισσότερη θετική προσέγγιση στο οικογενειακό περιβάλλον, αυτοκριτική (πόση πια;) να έρθουμε πιο κοντά στους δικούς μας ανθρώπους όταν μας υποχρεώνουν να κρατάμε αποστάσεις από τους άλλους. Ξεκάθαρη σκέψη και συναίσθημα δίχως δημιουργικές ασάφειες και ρωγμές που ο χρόνος τις κάνει χάσματα. Αυτά!
Και για να λέμε πράγματα χειροπιαστά. Τι κάνουμε τα βράδια που αρχίζουν νωρίς και τελειώνουν πρωί πια;
1. Διάβασε ένα βιβλίο. Όλο και κάτι θα υπάρχει στα ράφια της βιβλιοθήκης που ξεσκόνιζε η μάνα, που τώρα την ξεσκονίζει ο χρόνος… Όλο πια τηλεόραση και GNTM και ριάλιτι που υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, δεν λέει. Το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι στην έκδοση του ενός τόμου από τις εκδόσεις «Γκοβόστη» είναι 1166 σελίδες. Αρχίζεις σήμερα και τελειώνεις με την άρση του απαγορευτικού, όποτε γίνει αυτό: Μάρτιο, Απρίλιο… λέμε τώρα. Επίσης κοντά στις νύχτες που μας τυλίγουν, «Οι Δαιμονισμένοι» και το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι. Του Ντοστογιέφσκι επίσης ο θρυλικός «Ηλίθιος», που όλο και κάτι θα μας αφήσει μέσα μας για τις μετά την καραντίνα μέρες της ζωής μας. Τέλος – πρότασή μας – από ελληνική λογοτεχνία: «Η Ζωή εν Τάφω». Μυριβήλης και διαβάζεις και λες πόσο καλά είμαστε σπίτια μας κι ας παραμονεύει αόρατος εχθρός στο περβάζι… Χωρίς αστεία ένα βιβλίο σε ταξιδεύει πιο μακριά από το Netflix…
2. Βγάλε τον σκηνοθέτη που κρύβεις μέσα σου. Πιάσε το τηλέφωνο σου, την ξεχασμένη στην ντουλάπα κάμερα που μαγνητοσκοπούσες του παιδιού το πρώτο μπουσούλημα, το πρώτο δόντι, την πρώτη μέρα στο σχολείο και φτιάξε την δική σου εκδοχή του εγκλεισμού: Αντί για «Black Hawk Down» ας πούμε «Βλακ Lockdown» κατά τη Σεφερλία προσέγγιση των γεγονότων σε τίτλους… Κινηματογράφησε τους άδειους δρόμους της πόλης σου. Πού θα τους ξαναδείς έτσι (αν δεν φύγει ο κορονοϊός θα θυμάσαι την κίνηση και θα κλαις…). Φτιάξε την δική σου ταινία και πρότεινέ την για τα οικογενειακά Όσκαρ, αφού τα Αμερικανικά μάλλον εφέτος δεν θα τα δούμε. Αν δεν σου λέει τίποτα η σκηνοθεσία, φωτογράφισε. Βγάλε το τηλέφωνο πάλι (όλα με το τηλέφωνο!) και απαθανάτισε εικόνες. Σούπερ μάρκετ χωρίς χαρτιά υγείας, δρόμους χωρίς αυτοκίνητα, εστιατόρια χωρίς πελάτες. Φωτογραφίες χωρίς φιλμ. Με πόση αφαίρεση να προσθέτεις στη ζωή σου νόημα;
3. Ξέθαψε το ταλέντο που σκέπαζαν χρόνια τώρα τόνοι λάσπης από άγχη, προβλήματα, εργασιακού φόρτου, δικαιολογιών έλλειψης χρόνου. Ζωγράφισε, φτιάξε με σπίρτα την Ακρόπολη (και πού να βρεις σπίρτα θα μου πεις και ποια Ακρόπολη, την τσιμεντωμένη;). Γράψε στίχους, γράψε διηγήματα, γράψε για τη ζωή σου, αυτή που δεν τόλμησες να αποκαλύψεις ούτε στους εφιάλτες σου. Βρες τι κρατούσες φυλακισμένο μέσα σου όλα αυτά τα χρόνια και απελευθέρωσέ το. Τώρα που όλοι «μένουμε σπίτι», εσύ βγες από τον εαυτό σου…
4. Έλα σε επαφή με τη φύση. Έχεις κήπο; Εμπλούτισέ τον με καλλιέργειες. Φύτεψε μαρούλια, μπρόκολα, σπανάκι baby, βλέπε τα να μεγαλώνουν και νιώσε Μπάρμπα Στάθης. Φτιάξε ελιές χαρακωτές, τσακιστές, φτιάξε τουρσί, όπως παλιά, πάστωσε χοιρινό… Νιώσε κάπως όπως οι παλιές νοικοκυρές της εποχής που άρχιζαν χαράματα και δεν τέλειωναν ούτε την επομένη. Φτιάξε τον κήπο σου κι αν μένεις σε πολυκατοικία στόλισε τις γλάστρες σου με άνθη υπομονής και λίπασμα επιμονής. Ο χρόνος σου θα αποκτήσει αξία.
5. Μάθε μια ξένη γλώσσα (ακόμα…). Ή τουλάχιστον προσπάθησε να μάθεις κάτι από μια ξένη γλώσσα που σε γοητεύει. Δεν είναι κρίμα να βλέπεις τα γοητευτικά χείλη της Cécile de France και να μην ξέρεις τι λένε και τι υπονοούν; Δεν νιώθεις φτωχός ακούγοντας την πλούσια λαλιά της Amaia Salamanca κι εσύ από Ισπανικά να γνωρίζεις μόνο τη Μπαρτσελόνα… Προσπάθησε να μάθεις κάτι και κάποιες φράσεις, λέξεις από γλώσσες δύσκολες: Κινέζικα, Ιαπωνέζικα να μην τρομάζεις όταν βλέπεις ταινία και μουγκρίζει ο Τοσίρο Μιφούνε (Θεός ‘χωρέστον). Μάθε Γεωργιανά. Το χελιδόνι ας πούμε στη γλώσσα που πρωτόειπε μαμά ο Στάλιν το λένε «Μέρτσχχάλι». Κι αν τα βρίσκεις βουνά όλα τούτα μάθε τη γλώσσα σου πιο σωστά. Τι σημαίνει γλίσχρος, αδήριτος, οξύκορφος, ποια η σημασία της λέξης ρίψασπις και επιλήσμων. Ο χρόνος τώρα είναι στα πόδια σου μην τον χρησιμοποιείς για ποδόμακτρο της κενοδοξίας σου..
6. Μάθε καλύτερα τα πάντα πλάι σου αρχίζοντας από την οικογένειά σου που την είχες ξεχασμένη – με την καλή έννοια – στο ντουλάπι των σπάνιων συναντήσεων. Έλα περισσότερο κοντά στην κόρη σου, στους γιούς σου, στη σύζυγό σου. Πλησίασε άφοβα. Αν έχουν κορονοϊό, εσύ θα τους τον έφερες… Μάθε καλύτερα τον ηλεκτρονικό υπολογιστή σου, την προέκταση της σκέψης και των χεριών σου. Μην περιορίζεσαι στο «delete», στο «pause» και στα δύσκολα στο «escape».Μάθε κι άλλες λειτουργίες, θα σου χρειαστούν άμεσα… Τέλος μάθε τον εαυτό σου. Σίγουρα το μόνο που γνωρίζεις από αυτόν είναι τα πάθη του και τους πόθους του. Βυθίσου στο έρεβος της σκέψης σου και βγες λουσμένος στο φως της γνώσης. Ευκαιρία τελευταία.
7. Οργάνωσε το γραφείο του σπιτιού σου, αν έχεις. Τακτοποίησε τις φωτογραφίες σου. Τις παλιές φωτογραφίες τις κιτρινισμένες, τις αφυδατωμένες από αναμνήσεις σαν τριαντάφυλλα ξερά μεσ’ τα βιβλία και ταξίδεψε μαζί τους «πίσω», τότε, τότε που ήσουν παιδί. Τακτοποίησε το παρελθόν σου. Τα συρτάρια σου με τις κάλτσες τις μονές που χρόνια αναζητούν τα ταίρια τους, τα εργαλεία σου, τα χαρτιά σου. Βρες τα συμβόλαια του σπιτιού, τα έγγραφα του Κτηματολογίου, ξέθαψε από τους λάκκους της μνήμης ό,τι παλιό και ξεσκόνισέ το. Βρες τον πρώτο σου έλεγχο προόδου και διαγωγής, τότε που είχες πάρει «κοσμία» και 04 στην Άλγεβρα. Βρες το άλμπουμ με τους παλιούς συμμαθητές και μέτρα απόντες. Φρεσκάρισε τη μνήμη σου που ενδίδει πια…
8. Γυμνάσου! Στείλε μήνυμα «6» στο 13033 και βγες και περπάτα και περπάτα κι όπου κουραστείς γύρνα. Νιώσε τα πόδια σου να σε ακολουθούν κι όχι να τα ακολουθείς… Κουράσου στην ξεκούρασή σου! Σκαρφάλωσε σε βουνά που σου έκρυβαν τον ορίζοντα, κολύμπησε στην ανοιχτή θάλασσα (αυτό επιτρέπεται) πλημμυρισμένος κενό χρόνου. Βγες στην Πατησίων και διέσχισέ την από την Αγία Βαρβάρα μέχρι τα Χαυτεία. Δες το Κέντρο με άλλα μάτια. Ο Μεγάλος Περίπατος έγινε για σένα, κουτέ, μην τον απαξιώνεις. Γυμνάσου στο σπίτι. Πάρε κάμψεις. «Πέσε και παίρνε», μας έλεγαν στο στρατό. Πέσε λοιπόν! Τρέξε από τετράγωνο σε τετράγωνο, νιώσε λίγο μαραθωνοδρόμος που έχασε το δρόμο του… Κι όταν κουραστείς επέστρεψε από το ταξίδι σου στη νιότη και πέσε στον καναπέ σου πλήρης σεροτονίνης…
9. Μάθε ένα όργανο. Προσπάθησε. Έβλεπες τον Κλιντον να παίζει σαξόφωνο και ζήλευες, μην το κρύβεις. Άκουγες τον Κριστιάν τον γείτονα να πληκτρολογεί στο πιάνο Ερίκ Σατί και φθονούσες. Ήρθε ή ώρα λοιπόν να πιάσεις κι εσύ την κιθάρα την παλιά και να δεις πόσο Eric Clapton έχεις κρυμμένο μέσα σου. Παίξε την παλιά φυσαρμόνικα που σου είχε πάρει δώρο ο πατέρας σου την Πρωτοχρονιά του 196… και νιώσε λίγο Σακελλάριος και «Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια». Πάρε από τον φίλο σου τον Στάθη την ηλεκτρική κιθάρα του και παίξε το «Smoke on the water». Ποιος ξέρει… Ο Ρίτσι Μπλάκμορ, γέρασε αλλά εσύ ξανανιώνεις. Ακόμα και το παιδικό ξυλόφωνο είναι μια κάποια λύση, πριν από τη βουτιά στο κενό...
10. Ξεκαθάρισε τη ζωή σου. Πέτα, πέτα άχρηστα αντικείμενα, τοξικούς ανθρώπους που νομίζουν ότι εκείνοι σε «πέταξαν», αλλά σε λύτρωσαν με την φυγή τους. Ρίξε στον κάδο της μνήμης ό,τι σε χάλασε. Πέταξε ρούχα που έχεις να τα φορέσεις χρόνια και σου καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο. Ρίξε στην ανακύκλωση των ανθρώπων εκείνους που σε απαξίωσαν, γιατί κουράστηκαν να σε κοιτούν με σπασμένο τον αυχένα συνεχώς να ανεβαίνεις. Ξεσκαρτάρισε αυτούς που χάρηκαν με τη λύπη σου και λυπήθηκαν με τη χαρά σου. Πέταξε παλιά παπούτσια που σε στενεύουν και σου κονταίνουν τους δρόμους. Πέταξε στενά πουκάμισα που σου σφίγγουν το στήθος· ρίξε στα αζήτητα αναμνήσεις από «φίλους» που το κακό σου τους τροφοδοτούσε με οξυγόνο χαιρεκακίας. Πνίξε πόθους τυφλούς που σε οδήγησαν σε σκοτεινά αδιέξοδα. Πάτησε το «delete» της μνήμης σου για εκείνους που «ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές κι ήταν εχθροί». Σκούπισε τα απομεινάρια μιας ζωής, που τα πήρε ο αέρας της νοσταλγίας και τα σκόρπισε στο νου σου. Βγάλε απαγορευτικό, lockdown για να μιλάμε στη γλώσσα του κορονοϊού, για τους ιογενείς ανθρώπους που σε αρρώσταιναν και σου απομυζούσαν την ενέργεια της σκέψης. Πέταξε, ξεσκαρτάρισε, καθάρισε. Κι όταν τα κάνεις όλα αυτά ίσως καταλάβεις απαγορεύσεις τις σημαίνουν… Καλό εγκλεισμό!
