Πολλοί από εμάς συνεχίζουμε την τηλε-εργασία και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα: ανακούφιση, από τη μία, που αποφεύγουμε την καθημερινή κίνηση και τον συνωστισμό στα μέσα μεταφοράς, αλλά ίσως και κάποια απογοήτευση, από την άλλη, που δεν επιστρέφουμε ακόμα στη ρουτίνα του γραφείου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απίστευτο περιστατικό σε online σχολικό μάθημα
Δεν είναι μόνο η επαφή με συναδέλφους που νοσταλγούμε ή πρακτικά προβλήματα, όπως η προσπάθεια να εργαστούμε ενώ τα παιδιά μας ξεσαλώνουν στο διπλανό δωμάτιο. Είναι και το γεγονός ότι μπορεί να μας λείπει ίδια η εμπειρία της καθημερινής μετακίνησης, σύμφωνα με τους ψυχολόγους.
Ακούγεται παράξενο, δεδομένου ότι πολλές έρευνες επιβεβαιώνουν ότι το πηγαινέλα στο γραφείο μπορεί να γίνει μεγαλύτερη πηγή στρες από την ίδια τη δουλειά (ή μια επίσκεψη στον οδοντίατρο). Όσοι, μάλιστα, αναγκάζονται αυτή την περίοδο να μεταβούν στον χώρο εργασίας τους, έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον τον φόβο της πανδημίας. Γιατί λοιπόν νοσταλγούμε το στρίμωγμα στο μετρό ή το «κόλλημα» στην κίνηση της λεωφόρου Κηφισίας;
Ακροβασίες ανάμεσα σε επαγγελματική και προσωπική ζωή
«Πλέον εργασία και σπίτι είναι αλληλένδετα, γεγονός όχι πάντα εύκολο» σχολιάζει ο Τζον Ιαχίμοβιτς, επίκουρος καθηγητής Οργανωσιακής Συμπεριφοράς στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ. Σύμφωνα με μία νέα μελέτη, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, η διαδικασία της καθημερινής μετακίνησης μάς δίνει τον χρόνο και τον χώρο να σκεφτούμε τον επαγγελματικό ρόλο μας, «ώστε να μεταφέρουμε την προσοχή μας από ό,τι βιώνουμε αυτή τη στιγμή -όπως σκέψεις για τη μετακίνησή μας- σε ό,τι θα βιώσουμε όταν φτάσουμε στο γραφείο».
Με λίγα λόγια, η εμπειρία της μετακίνησης ομαλοποιεί τη μετάβαση από την προσωπική στην επαγγελματική ζωή. «Δεν είναι εύκολο να περάσουμε από τον ένα ρόλο στον άλλο. Όταν αρχίζουμε να δουλεύουμε και διατηρούμε ακόμα τον ρόλο μας στο σπίτι, συχνά βιώνουμε συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο ταυτότητες». Το αποτέλεσμα είναι αυτό το νοητικό πηγαινέλα να μας εξαντλεί πνευματικά και να υπονομεύει την απόδοσή μας.
Η παραγωγική ανία του μετρό
Επιπλέον, ο χρόνος που αφιερώνουμε στη μετάβαση στη δουλειά (που παγκοσμίως έχει υπολογιστεί κατά μέσο όρο στα 38 λεπτά ανά μετακίνηση) ανάλογα με το μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιούμε μάς δίνει την ευκαιρία να διαβάσουμε, να ακούσουμε μουσική ή ακόμα και να παίξουμε ένα παιχνίδι στο κινητό μας. Ακόμα και αν «βαριόμαστε» στη διάρκειά του, η δημοσιογράφος Μανούς Ζομορόντι, συγγραφέας του βιβλίου «Bored and Brilliant» (τίτλος που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Η ευφυΐα της ανίας»), παραθέτει έρευνες νευροεπιστημόνων σύμφωνα με τις οποίες η ανία μπορεί να είναι ιδιαίτερα παραγωγική, καθώς ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την επίλυση προβλημάτων (όπως το τι πρέπει να πούμε σε έναν συνάδελφο στο επόμενο απαιτητικό μίτινγκ).
Κάθε ρουτίνα μετακίνησης είναι μοναδική και περιέχει λεπτομέρειες που ίσως να μην περιμέναμε ότι θα νοσταλγούσαμε. Για παράδειγμα, σε σχετικό άρθρο του BBC η κλινική ψυχολόγος Τζένιφερ Γουίτερτ παραδέχεται ότι παρόλο που οι καθημερινές μετακινήσεις για τη δουλειά την ταλαιπωρούσαν λόγω της κυκλοφοριακής συμφόρησης, στη διάρκειά τους έτρωγε πρωινό, άκουγε μουσική και έκανε τηλεφωνήματα που τη βοηθούσαν να οργανώσει καλύτερα τον χρόνο της. Τώρα, χάνοντας αυτή τη συνήθεια, έχει χάσει και την «ψευδαίσθηση ελέγχου».
Κάποιοι επαγγελματίες, ωστόσο, επιχειρούν να καλύψουν το κενό των μετακινήσεων καθιερώνοντας νέες ρουτίνες. Για παράδειγμα, ο Ιαχίμοβιτς όταν ξυπνάει ντύνεται κανονικά σαν να επρόκειτο να πάει στη δουλειά, ενώ μετά τη λήξη του ωραρίου του ξαναφοράει τα ρούχα του σπιτιού. Άλλοι, σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ των New York Times, έχουν καθιερώσει μια ώρα για απογευματινό ποτό μετά το γραφείο, όσο δεν έχουν τη δυνατότητα να συναντηθούν με συναδέλφους σε μπαράκια. Ίσως αυτό, εδώ που τα λέμε, να ήταν και η πιο συναρπαστική στιγμή μιας εργάσιμης μέρας.
