Αγαπητό κράτος,
Είμαι ένας απλός υπήκοος, ένας από τους Έλληνες που χιλιάδες χρόνια τώρα κατοικούν στην μοναδικής ομορφιάς γη σου. Ξέρεις εγώ σου πρόσφερα παγκόσμια αναγνώριση και με την σπορά της γης για αιώνες κατάφερα να δημιουργήσω όλα τα υπέροχα σε αυτό τον μικρό πλανήτη που ζούμε, θυμήσου την ελευθερία, το φιλότιμο, τον σεβασμό, την κριτική και τόσα ακόμα που με την σκέψη μου έκανα για σένα. Και όλα αυτά επειδή έπρεπε να τα μοιραστώ μαζί με άλλους πιστούς υπηκόους σε γέννησα και σε ονομάτισα με την λέξη κράτος... ναι εγώ ο απλός υπήκοος σου μαζί με μυριάδες άλλους σε ανέθρεψα όπως τα ίδια τα παιδιά μου και πολλές φορές πέθανα για εσένα με χαμόγελο στα χείλη, πιστεύοντας σε εσένα και στα παιδιά που ερχόταν μετά από εμένα.
Αιώνες από τότε είμαστε μαζί και περπατάμε χέρι – χέρι στα ανηφορικά μονοπάτια της ιστορίας, επειδή έχω μάθει να κοιτάω ψηλά σε παίρνω μαζί μου στα ψηλά βουνά, εκεί που η θέα ανυπέρβλητη στέκει και από εκεί σε δείχνω σε όλο τον κόσμο που σαν αστέρι φωτεινό σε βλέπει και μαθαίνει και εκείνος να κοιτάει ψηλά.
Προσπάθησαν πολλοί να φτάσουν το μεγαλείο σου, και να ανέβουν ψηλά εκεί που είμαστε εμείς και μόλις έφθασαν εκεί, αντί να μας ευχαριστήσουν που τους δείξαμε τον δρόμο μας κάτι είχες πάθει, μεγαλείο σε είχε πιάσει και απρόσεκτο ήσουν, δεν κοίταζες αυτόν που είχε ανέβει και καθώς προσπαθούσα να σε ξυπνήσω με μια μας πέταξαν κάτω στην άβυσσο.
Αλλά μπορεί εγώ να σκοτώθηκα, το μικρό παιδί μου όμως σε ανάστησε και πάλι σιγά – σιγά άρχισε πάλι να σε ανεβάζει... θυμάσαι πόσες φορές έγινε αυτό; Πάντα όταν φτάνουμε ψηλά το ίδιο παθαίνεις και πάντα να σε αφυπνίσω προσπαθώ και πάλι σκοτώνομαι...
Αλλά εσύ συνεχίζεις να υπάρχεις όσο χαμηλά και να έχεις πέσει και μαζί με εσένα ζει και το παιδί μου, και η ελπίδα για εσένα όσο υπάρχει το παιδί μου δεν πεθαίνει, ανασταίνεται ξανά και ξανά...
Κράτος ξύπνα και άκου με, εγώ είμαι το παιδί σου! Για μια φορά κοίτα εμένα, εγώ σε ανέβασα πάλι λίγο, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα! Τι περιμένεις; Να σε σώσουν όλοι αυτοί που για χιλιάδες χρόνια σε πετούσαν στην άβυσσο; Μπορώ και στα δύσκολα! Μπορώ, ξέρω από τους πατεράδες μου και τους προπάτορες μου. Τι θέλεις; Να γίνω βάρβαρος; Δεν μπορώ, στο αίμα μου δεν το έχω! Εγώ σε αγκάλιασα όταν ήσουν μικρό και σε ανέθρεψα σαν παιδί μου και πάλι κοιτάς αλλού; Δεν φοβάμαι τίποτα σχεδόν γιατί αλλιώς δεν θα σε γεννούσα εκείνα τα χρόνια, παρά μόνο ένα φόβο έχω!
Μην μας πετάξουν κάτω πάλι, μην σκοτωθώ ξανά και όχι μην νομίζεις ότι αυτό με κάνει και τρέμω. Δεν φοβάμαι τον θάνατο το ξέρεις, αλλά κοίτα ακόμα παιδί δεν έχω κάνει που θα σε αναστήσει!!! Και μόνο εγώ μπορώ να κάνω το παιδί σου... Άκου με και ξύπνα γιατί αν δεν κάνω εγώ παιδί, θα φύγω μακριά σου μέχρι να σε ξαναγεννήσω...
