Το F-111 δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο πεδίο της μάχης στο Βιετνάμ κατά την διάρκεια του 1968, αλλά θέματα με τον σχεδιασμό του καθυστέρησαν την πλήρη ένταξή του μέχρι την επιχείρηση Linebacker. Το αεροσκάφος έγινε ένα από τα πιο θρυλικά βομβαρδιστικά του πολέμου εξαιτίας της ικανότητάς του να επιχειρεί σε χαμηλά υψόμετρα, μόνο με ποσοστό αποτυχίας 0.015.
Το F-111 Aardvark ήταν το βασικό επιθετικό αεροσκάφος για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πρακτικά, υπηρέτησε σε κάθε συμπλοκή εναντίων του Βιετνάμ, μέχρι που αντικαταστάθηκε από το F-15E Strike Eagle. Υπηρέτησε και στην Strategic Air Command, σε περιορισμένο ρόλο ως στρατηγικό βομβαρδιστικό.
Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε το F-111 τόσο σπουδαίο; Έχασαν οι ΗΠΑ τις εκπληκτικές του δυνατότητες με την απόσυρσή του;
Το F-111 Aardvark ήταν έναν από τα πρώτα αεροσκάφη που υπηρέτησε και ως αεροσκάφος αναχαιτίσεων μεγάλης εμβέλειας για το αμερικανικό ναυτικό, αλλά και ως επιθετικό βομβαρδιστικό της αμερικανικής αεροπορίας.
Ο ρόλος του επιθετικού βομβαρδιστικού απαιτούσε από το αεροσκάφος να πετάει πολύ χαμηλά και γρήγορα για να διεισδύει στις εχθρικές άμυνες. Ως αποτέλεσμα, ήταν εξοπλισμένο με ένα εξελιγμένο ραντάρ, ειδικό σχεδιασμό φτερών για ιδιαίτερη ευελιξία σε χαμηλές ταχύτητες, και ένα 'γενναιόδωρο' οπλοστάσιο. Αργότερο, επιθετικά βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ όπως το Panavia Tornado, έλαβαν αρκετά σχεδιαστικά χαρακτηριστικά από το F-111, συμπεριλαμβανομένων των ραντάρ και τον σχεδιασμό φτερών του.
Το πρώτο F-111 δοκιμάστηκε στην μάχη του Βιετνάμ κατά την διάρκεια του '68, αλλά τα προβλήματα με τον σχεδιασμό του καθυστέρησαν την πλήρης ενσωμάτωση του στον στρατό μέχρι την Επιχείρηση Linebacker. Το αεροσκάφος θα γινόταν έναν από τα πιο πετυχημένα βομβαρδιστικά του πολέμου, αφού η ικανότητα του να διεισδύει αποτελεσματικά σε χαμηλά υψόμετρα είχε ποσοστό αποτυχίας μόλις 0.015.
Ωστόσο, το F-111 απορρίφθηκε από το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, όταν αυτό αναζητούσε ένα αεροσκάφος αναχαιτίσεων μεγάλης εμβέλειας. Το αεροσκάφος το οποίο τελικά επιλέχθηκε ήταν το F-14 Tomcat.
Η αεροπορία ήταν αρκετά ικανοποιημένη με την απόδοση του F-111 και συνέχισε να το αναβαθμίζει. Το F-111D ήταν το πρώτο στρατιωτικό αεροσκάφος με "γυάλινο πιλοτήριο", το οποίο διέθετε κυρίως οθόνες για την προβολή πληροφοριών. Διέθετε επίσης και κάποια από τα πιο εξελιγμένα ηλεκτρονικά της εποχής.
Το F-111 προσθέθηκε και ο AN/AVQ-26 Pave Tack λοβός στόχευσης, μία συσκευή η οποία επέτρεπε στο αεροσκάφος να επιτίθεται στόχους με τους laser κατευθυνόμενους πυραύλους του. Ο Pave Tack λειτούργησε εξαιρετικά κατά την διάρκεια της Επιχείρησης Desert Storm αφού κατέστρεφε ατομικά άρματα μάχης με ακριβής χτυπήματα από laser κατευθυνόμενα πυρομαχικά.
Αλλά ο αντικαταστάτης του F-111, το F-15E Strike Eagle μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά. Μπορούσε να χρησιμοποιήσει λοβούς στόχευσης, είχε σύγχρονο πιλοτήριο και μπορούσε να πετάξει σε χαμηλό υψόμετρο. Το Strike Eagle μπορούσε επίσης να μάχεται με εχθρικά αεροσκάφη μόνο του, αφού κληρονόμησε το πανίσχυρο ραντάρ αέρος-αέρος και τους νεότερους πυραύλους αέρος-αέρος του F-15.
Το F-111 διέθετε ένα πλεονέκτημα όμως. Το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ αλλά και η αεροπορία της χώρας απαιτούσε μεγάλη εμβέλεια. Το F-111 είχε εμβέλεια 60% μεγαλύτερη από το F-15E Strike Eagle, όταν κιόλας το δεύτερο χρησιμοποιούσε εξωτερικά ντεπόζιτα.
Η επιπλέων εμβέλεια του F-111 το επέτρεπε να είναι στρατηγικά πολυχρηστικό. Τα F-111 που είχαν ως βάση το Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποιήθηκαν για να βομβαρδίσουν την Λιβύη κατά την διάρκεια της επιχείρησης El Dorado το 1986. Την εμβέλειά του εκμεταλλεύτηκε και η Strategic Air Command, η οποία διέθετε την έκδοση FB-111 του στρατηγικού βομβαρδιστικού. Σε αυτόν τον ρόλο, το αεροσκάφος αντικαταστήθηκε μόνο από το B-1 Lancer.
Αν και τα αεροσκάφη μικρότερης εμβέλειας είναι πολύ φθηνότερα κατά την λειτουργία και συντήρησή τους, το F-111 ήταν στη μέση ενός τακτικού επιθετικού αεροσκάφους και ενός στρατηγικού βομβαρδιστικού. Η ιδιότητά του αυτή το επέτρεψε να υπηρετήσει εντυπωσιακά κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.