Μέχρι τον Ιούλιο του 1995, οι μνήμες από σοβαρές ενέργειες εμπρησμού σε δασικές εκτάσεις της Αττικής μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Το δάσος Κοκκιναρά Κηφησιάς (1981), ο Διόνυσης και η Βαρυμπόμπη (1982 και 1986), ο Αυλώνας και ο Άγιος Στέφανος (1992-93), όπως αναφέρει το lifo.gr. Μέχρι και το 1992 οι σκηνές που έκαναν τα δάση να μοιάζουν με εμπόλεμες ζώνες, δεν ήταν τόσο πολλές όσο εκείνες από το Μάτι του 2018 και από την Βαρυμπόμπη χθες. Από το καλοκαίρι του 1992, «μαθαίνουμε» να γίνομαστε θεατές σε μια νέα μορφή ολέθρου: Ως το Σεπτέμβριο του 1993 καίγονται περισσότερα από 65.000 στρέμματα δάσους στην Αττική, σε περιοχές όπως ο Άγιος Στέφανος, το Σούνιο, ο Μαραθώνας, η Σταμάτα, ο Διόνυσος, το Ντράφι, η Παλαιά Πεντέλη και η Παλλήνη. Το καμπανάκι του κινδύνου είχε ήδη χτυπήσει δυνατά. Ακούγαμε όμως;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πεντέλη: Το γύρο του κόσμου κάνει η φωτιά στην Αττική (βίντεο)
Πεντέλη, Ιούλιος 1995
Η μοναδική ιστορία τρόμου που έπαιζε στους τηλεοπτικούς σταθμούς εκείνης της εποχής, αφορούσε τη δίκη της συμμορίας των σατανιστών στης Παλλήνης, στα τέλη Ιουνίου του 1995, ενώ και ένα πομπώδες τηλε-πορτραίτο της Μαργέτη, του Κατσούλα και του Δημητροκάλη με τίτλο «Η Νύχτα των Σατανιστών» είχε προβληθεί στις 12 εκείνη του μήνα. Τον Ιούλιο, η καλοκαιρινή ραστώνη και η ανεμελιά των 90s «καλοκαιριών με ΠΑΣΟΚ» έμοιαζε να επανέρχεται ξανά, υπό τους ήχους του Μαζωνάκη, της Βικτώριας Χαλκίτη και άλλων pop stars της εποχής. Στις 21 Ιουλίου του 1995, όλα σκοτείνιασαν ξανά.
«Η φωτιά καίει ανεξέλεγκτα ότι βρει στο πέρασμα της! Δεν υπάρχει κανείς να τη σταματήσει;» αναρωτιέται ο ρεπόρτερ του Mega καθώς διασχίζει την Λεωφόρο Μαραθώνος στο ύψος της Παλλήνης με κατεύθυνση τη Νέα Μάκρη. Η φωτιά που είχε ξεσπάσει σε δάσος του Άγιου Πέτρου, στην περιοχή του Διονύσου, μέσα σε λίγες ώρες είχε δημιουργήσει ένα καταστροφικό μέτωπο με εστίες σε Ντράφι, Ανθούσα, Πεντέλη, Πικέρμι, Καλλιτεχνούπολη, Νέο Βουτζά: Κάτι παραπάνω από 25 χιλιόμετρα πυρκαγιάς.
«Δεν βγαίνω απο’ δω, ας καούμε»
«Δεν έχει νερό η περιοχή, δεν είναι Ούλεν εδώ πέρα!» ακούγεται να λέει κάτοικος της περιοχής του Ντραφιού σε πυροσβέστη, ενώ ένας συνάδελφος του προσπαθεί να βγάλει μια ηλικιωμένη από το σπίτι της, που κινδυνεύει να καεί. «Δεν βγάινω απ’ εδώ, αυτός είναι ο ιδρώτας μου! Μα τι κάνει η πυροσβεστική;» απαντάει εκείνη με σοκαριστική ψυχραιμία. Οι άνεμοι που πνέουν στην περιοχή φτάνουν τα 8-9 μποφόρ και τα πυρσβεστικά δεν μπορούν να κάνουν πτήσεις.
Με τη συνδρομή επίγειων μέσων πυρόσβεσης, επιτυγχάνεται έστω το στοιχειώδες: Δεν χάνονται ανθρώπινες ζωές, μόνο σημειώνονται φθορές και καταστροφές σε περισσότερα από 150 σπίτια, ανάμεσα τους και η εξοχική κατοικία του τότε προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδη Έβερτ. Η φωτιά τελικά τερματίζεται την εφιαλτική πορέια της ύστερα από τρία 24ώρα, έχοντας κάψει περισότερα από 110.00 στρέμματα δάσους. Άλλα 9.000 στρέματα θα καταστραφούν και σε δασικές εκτάσεις στο Σχηματάρι και στα Βίλια, την ίδια χρόνική περίοδο.
Το 1998, η Πεντέλη θα υποστεί μια ακόμα σοβαρή πυρκαγιά, ενώ και τη δεκαετία του 2000 θα βιώσει αρκετές – κυριολεκτικά- μαύρες μέρες. Το πευκοδάσος της Πεντέλης δέχτηκε ανεπανόρθωτα πλήγματα και ταυτόχρονα, ο πληθυσμός του οικισμού της, σύμφωνα με δημοσίευμα των Νέων, αυξήθηκε 12 φορές. Τυχαίο άραγε;
Επιστροφή στην «ανεμελιά»
Μια ημέρα μετά την καταστροφική πυρκαγιά, η επέτειος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, άλλαζε την ατζέντα της ενημέρωσης στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, με τα φλας να πέφτουν πάνω στον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Κατηγορούσε – χωρίς να κατονομάζει- «κέντρα εξουσίας» από το εξωτερικό που χειραγωγούσαν τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης για να κάνουν ζημιά στην πολιτική ζωή του τόπου, ενώ δεν επιβεβαίωνε – ούτε διέψευδε- την πιθανότητα να έβαζε υποψηφιότητα σε πολιτική θέση η σύζυγος του, Δήμητρα Λιάνη. Οι πληγές είχαν κλείσει (!) μαζί με το τέλος των δελτίων των 8:30 και η ανεμελιά του ελληνικού καλοκαιριού είχε επιστρέψει στο θρόνο της.
