Ο ταμιευτήρας του Μόρνου αδειάζει δραματικά, η Υλίκη μοιάζει με παραλία κι όχι με υδροδοτικό έργο, και τα χωριά που είχαν θαφτεί κάτω από τα νερά εμφανίζονται ξανά, σαν φαντάσματα που θυμίζουν πόσο βαθιά είναι η κρίση. Οι εικόνες σοκάρουν, όμως η πολιτεία εξακολουθεί να περιμένει… τη βροχή αντί να σχεδιάσει σοβαρές υποδομές, μια παρόμοια στρατηγική με αυτή των πυρκαγιών δηλαδή.
Ζοφερή κατάσταση
Ο Μόρνος, η βασική δεξαμενή της Αττικής, κατεβαίνει χρόνο με τον χρόνο. Στη λίμνη Υλίκη, η κατάσταση αγγίζει τα όρια της γελοιότητας: ραγισμένος βυθός, καλαμιές εκεί που άλλοτε υπήρχε νερό, εικόνες που θυμίζουν Μεσογειακή Σαχάρα κι όχι έργο που υποτίθεται ότι υδροδοτεί εκατομμύρια πολίτες.
Η λειψυδρία δεν έπεσε από τον ουρανό. Οι επιστήμονες εδώ και δεκαετίες προειδοποιούν για την κλιματική αλλαγή, την υπεράντληση, την ανυπαρξία στρατηγικής. Αντί για υποδομές, βλέπουμε μπαλώματα: εκκλήσεις στους πολίτες «να καταναλώνουν λιγότερο», μέτρα πασάλειμμα και μετακύλιση της ευθύνης στον κόσμο, λες και η ανικανότητα του κράτους μπορεί να καλυφθεί με ένα κλείσιμο της βρύσης.
Το πρόβλημα της λειψυδρίας
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και στην υπόλοιπη χώρα. Τα νησιά και οι τουριστικοί προορισμοί παραμένουν χωρίς αφαλατώσεις,την εποχή όπου το Ισραήλ καλύπτει το 100% της υδροδότησης με αφαλάτωση ,οι λίμνες αδειάζουν ξεγυμνώνοντας τον πάτο τους, τα δίκτυα χάνουν έως και 40% του νερού από διαρροές, ενώ καμία σοβαρή πολιτική για επαναχρησιμοποίηση, αποθήκευση βρόχινου και σύγχρονα δίκτυα δεν εφαρμόζεται.
Το νερό είναι ο φυσικός μας χρυσός ,χωρίς αυτο δεν υπάρχει ζωή, γεωργία, τουρισμός, οικονομία.
Πού είναι το Υπουργείο;
Οι εικόνες του Μόρνου και της Υλίκης είναι καμπανάκι συναγερμού.
Πού είναι το αρμόδιο Υπουργείο το οποίο μέχρι στιγμής έχει επιδείξει ανεπάρκεια για να αντιμετωπίσει την κατάσταση που αναμένεται να γίνει άκρως επικίνδυνη;
Δεν ακούει τα «καμπανάκια»;
Αν δεν υπάρξει τώρα σχέδιο, με έργα και όχι με ευχολόγια, τότε το «θα πούμε το νερό νεράκι» δεν θα είναι σχήμα λόγου.
Θα είναι η σκληρή καθημερινότητα όλων των Ελλήνων.
