H αναζήτηση εξωγήινης ζωής οδήγησε τους αστρονόμους να ερευνήσουν τα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος για σημάδια ζωής.
Ωστόσο, μια νέα μελέτη υποδηλώνει ότι ίσως δεν χρειάζεται να ψάξουμε τόσο μακριά από το «σπίτι» μας, σημειώνει η Daily Mail.
Σύμφωνα με ερευνητές της NASA, ο παγωμένος νάνος πλανήτης Ceres μπορεί να φιλοξένησε κάποτε μικροβιακή ζωή.
Αν και οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι ότι εμφανίστηκαν ποτέ ζωντανά όντα, είναι πλέον βέβαιοι ότι ο Κέρες είχε τις κατάλληλες συνθήκες για να βοηθήσει αυτή τη ζωή να επιβιώσει.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι ο Κέρες έχει κρυμμένες λίμνες με αλμυρό νερό κάτω από την επιφάνεια και οργανικά μόρια άνθρακα – δύο από τα απαραίτητα συστατικά για τη ζωή.
Ωστόσο, ο νάνος πλανήτης εξακολουθεί να στερείται οτιδήποτε θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τα μικρόβια.
Τώρα, χρησιμοποιώντας υπολογιστικά μοντέλα για να προσομοιώσουν το παρελθόν του Ceres, οι ερευνητές έχουν δείξει ότι αυτό δεν ίσχυε πάντα.
Πριν από 2,5 έως 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το ραδιενεργά θερμαινόμενο νερό θα είχε δημιουργήσει ένα «μπουφέ για μικροοργανισμούς» που θα μπορούσε να είχε υποστηρίξει απλές μορφές ζωής.
Σήμερα, ο Κέρες, που βρίσκεται μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία, είναι μια άγονη παγωμένη έρημος.
Το 2018, η αποστολή Dawn της NASA ανακάλυψε ότι τα ανακλαστικά στρώματα στην επιφάνεια του πλανήτη ήταν στην πραγματικότητα υπολείμματα αλατιού από υγρό που κάποτε είχε αναβλύσει από το έδαφος.
Αυτό το υγρό προήλθε από τεράστιες υπόγειες δεξαμενές άλμης, οι οποίες σήμερα έχουν θερμοκρασία περίπου –63 °C (–81 °F) – πολύ χαμηλή για να υποστηρίξει οποιαδήποτε γνωστή μορφή ζωής.
Ωστόσο, μεταξύ 500 εκατομμυρίων και δύο δισεκατομμυρίων ετών μετά τη δημιουργία τoυ Ceres, η αποσύνθεση ραδιενεργών ορυκτών στο βραχώδες εσωτερικό του, θα είχε παράγει μια σταθερή παροχή ζεστού νερού.
Σύμφωνα με τις προσομοιώσεις των ερευνητών, το νερό κοντά στον πυρήνα θα είχε φτάσει σε θερμοκρασίες που ξεπερνούσαν τους 270 °C (530 °F).
Αυτό το ζεστό νερό θα είχε αναβλύσει προς την επιφάνεια, αναμειγνύοντας το με το κρύο νερό.
Αυτό μπορεί να μην μοιάζει καθόλου με τροφή όπως την αναγνωρίζουμε, αλλά αυτού του είδους οι πηγές ζεστού νερού μπορεί στην πραγματικότητα να είναι καθοριστικές για την ανάπτυξη της ζωής.
Ο επικεφαλής ερευνητής Sam Courville, που σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, λέει: «Στη Γη, όταν το ζεστό νερό από τα βάθη, αναμιγνύεται με τον ωκεανό, το αποτέλεσμα είναι συχνά ένας μπουφές για τα μικρόβια — μια γιορτή χημικής ενέργειας.
«Επομένως, θα είχε μεγάλες επιπτώσεις αν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε αν ο ωκεανός του Ceres είχε εισροή υδροθερμικού υγρού στο παρελθόν», τονίζει.
Αν είχε αναπτυχθεί ζωή στον Ceres, ένα είδος μικροβίου, το οποίο αντλεί την ενέργειά του από χημικές αντιδράσεις, θα μπορούσε να είχε επιβιώσει χάρη στην παροχή ζεστού νερού.
Η καθηγήτρια Helen Williams, ειδική στον σχηματισμό πλανητών από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη, δήλωσε στην Daily Mail: «Αυτή η έρευνα είναι πραγματικά συναρπαστική, επειδή δείχνει ότι ο Κέρες μπορεί να είχε κάποτε νερό στην επιφάνειά του.
Το νερό λειτουργεί ως μέσο μεταφοράς και συγκέντρωσης στοιχείων που είναι επίσης απαραίτητα για τη ζωή.
Αυτά τα στοιχεία συγκεντρώνονται επίσης στα πετρώματα, οπότε το νερό που διηθείται μέσα από αυτά τα πετρώματα θα μετέφερε και θα συγκέντρωνε αυτά τα στοιχεία κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη, δημιουργώντας συνθήκες εξαιρετικά ευνοϊκές για την ανάπτυξη της ζωής».
Δυστυχώς, οι επιστήμονες λένε ότι η ευκαιρία μας να βρούμε εξωγήινη ζωή σε αυτόν τον μακρινό νάνο πλανήτη έχει προ πολλού χαθεί.
Τα ραδιενεργά υλικά που παρείχαν τη θερμότητα αποσυντέθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, αφαιρώντας την πηγή καυσίμου.
Σε αντίθεση με ορισμένα φεγγάρια, όπως το φεγγάρι του Κρόνου Εγκέλαδος ή το φεγγάρι του Δία Ευρώπη, ο Κέρες δεν θερμαίνεται από την έντονη βαρυτική έλξη και απώθηση ενός κοντινού πλανήτη, οπότε είναι πλέον πολύ κρύος για να φιλοξενήσει ζωή.
Ωστόσο, οι ερευνητές λένε ότι αυτή η ανακάλυψη ανοίγει το ενδεχόμενο να βρεθούν μορφές ζωής αλλού.
Η καθηγήτρια Williams υποστηρίζει ότι «αυτά τα αποτελέσματα μας δείχνουν σίγουρα ότι μια ευρύτερη κατηγορία πλανητών θα μπορούσε να είναι κατοικήσιμη, αν και αυτό εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες, όπως η απόσταση αυτών των πλανητών από τον κεντρικό αστέρα των ηλιακών τους συστημάτων».
Δεδομένου ότι ο Ceres μπόρεσε να γίνει κατοικήσιμος αποκλειστικά χάρη στην εγγενή ραδιενέργειά του, το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για πλανήτες παρόμοιου μεγέθους.
Στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο Science Advances, ο κ. Courville και οι υπόλοιποι συγγραφείς υποστηρίζουν: «Λόγω του μεγάλου αριθμού τους, αυτά τα σώματα ενδέχεται να αντιπροσωπεύουν τον πιο άφθονο τύπο κατοικήσιμου περιβάλλοντος στο πρώιμο ηλιακό σύστημα».
