Η ζωή με τον Χριστό δεν έχει κακομοιριά αλλά λεβεντιά. Είναι φως όχι γκρίνια και μιζέρια.
Έχει έρωτα, έκταση και έκπληξη, θαυμασμό και πάθος ιερό.
Ζεις και χαίρεσαι. Είσαι χαρούμενος που είσαι Χριστιανός και ζεις κατά Θεό. Σε αναπαύει αυτή η ζωή μαζί Του ακόμη κι εάν είναι επάνω στο σταυρό. Οι σταυρωμένοι γελάνε βαθιά και με νόημα.
Όταν είσαι με τον Χριστό, δεν είσαι στερημένος, δύστροπος και κακόμοιρος. Φοβισμένος για όλα και για όλους. Κρυμμένος από την ζωή. Δεν είναι η κρυψώνα μας ο Θεός αλλά ζωή και φως.
Δεν θα πας στο παράδεισο επειδή είσαι φοβισμένος, ενοχικός και θλιμμένος. Αλλά επειδή αγαπάς και χαίρεσαι να ζεις με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους της εκκλησίας. Επειδή χαίρεσαι τα δώρα και τις ευλογίες του Θεού.
Ζεις με ευγνωμοσύνη και δοξολογία. Ζουμάρεις στα όμορφα και ευλογημένα που έχεις και όχι σε εκείνα που σου λείπουν. Γιατί τότε δεν έχεις τίποτα. Ξεχνάς τι κρατάς και ψάχνεις τι λείπει.
Εκτός εάν πάσχεις από ψυχική ή άλλη βαριά ασθένεια που σε δυσκολεύει στην χαρά. Τότε αλλάζει. Εκεί η υπομονή στην ασθένεια σου, στο ψυχικό σου πόνο και σταυρό θα σε πάει στον παράδεισο. Αυτοί που πάσχουν από ασθένειες και μάλιστα ψυχικές θα λάβουν στέφανο μάρτυρα.
Ο Χριστιανός δεν αρνείται την ζωή αλλά την μεταμορφώνει. Την αμαρτία δεν την θέλουμε αλλά την ζωή την χαιρόμαστε. Όσο μπορούμε και αντέχουμε. Η ζωή είναι δώρο Θεού να το ζήσουμε όχι να το πετάξουμε. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι απ’ αυτό τον κόσμο, λέει ο Χριστός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ακυρώνει την ζωή αυτή, αλλά ότι δεν εξαντλείται η Βασιλεία Του στο χώρο και τον χρόνο της φθοράς. Ξεκινάει από εδώ αλλά εκτείνεται και πραγματώνεται απόλυτα έξω χώρο και τον χρόνο, στην αιωνιότητα.
Αποφεύγουμε την αμαρτία αλλά δεν την φοβόμαστε. Δεν μας πανικοβάλει, δεν μας κάνει εμμονικούς και υποχόνδριους απέναντι στην ζωή και τις ευλογίες του Θεού.
Δεν είναι πιο δυνατή η αμαρτία από το έλεος και την αγάπη του Θεού. Όλες οι αμαρτίες ακόμη και οι πιο μεγάλες και φοβερές είναι μια σταγόνα στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Αρκεί να μετανοούμε και να ζητάμε τον Χριστό στην ζωή μας.
Δεν μπορεί η ζωή του Χριστιανού παραμορφώνεται σε μια εμμονική νεύρωση μεταξύ το «μη» και του «πρέπει». Μια ζωή γεμάτη ενοχές και άγχος δεν είναι η ζωή που θέλει ο Θεός για εμάς. Έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, «η ζωή μου πρέπει να είναι δυνατή, γεμάτη ένταση και δύναμη, να μην είναι κάτι το ασθενικό, μια κακομοίρα ζωή. Κακομοιριές δεν φτάνουν στον ουρανό…..».
*** Δεν είμαι "άγιος", "γέροντας", "πνευματικός" άνθρωπος ή οτιδήποτε άλλο ιδιαίτερο και σπάνιο. Είμαι ένας αμαρτωλός συμπάσχων αδελφός σας. Τίποτε άλλο. Απλά ένας έγγαμος παπάς σε ένα χωριό της Κρήτης, με πάθη και αμαρτίες, που δεν μιλάω από το ύψος των αρετών μου αλλά από την οδύνη των πτώσεων μου. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που καταλαβαινόμαστε.
