Πως να κρίνω το λάθος σου, δίχως να ξέρω το «πριν» και το «μετά» σου;
«Πριν» πόσο πάλεψες με τα πάθη σου, πόσο οδύνη μετάλαβες, πόσες φορές ήλπισες και απελπίστηκες μαζί. Και το «μετά» σου;
Κανείς δεν θα μάθει πόσο έκλαψες, μετάνιωσες, αισθάνθηκες ή απώθησες, είδες ή έκρυψες το λάθος στο βυθό της ύπαρξης σου.
Όχι, δεν μπορώ από μια στιγμή να κρίνω μια ζωή. Γιατί ξέρω καλά πως δεν είσαι το λάθος σου, μήτε η επιτυχία σου, ούτε το φως αλλά ούτε το σκοτάδι σου.
Την ίδια στιγμή που περπατάς στο παράδεισο κοιτάς με λοξές ματιές την κόλαση. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Αντιφατικός. Γι αυτό και η κρίσης ανήκει σε Εκείνο που ξέρει αυτά που κανείς ποτέ δεν έμαθε στις ειδήσεις ή στα πρωτοσέλιδα της ανθρώπινης εμπάθειας και υποκρισίας. Μονάχα ο Θεός μπορεί να κρίνει την ζωή σου γιατί εκείνος ξέρεις την γυμνή αλήθεια της ψυχής σου.
......... .... ........
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!!
Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων.
Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…
