Γερβάσιος Ραπτόπουλος
Πνευματικά ωφέλιμα

Γερβάσιος Ραπτόπουλος: Ο άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στη «Διακονία των φυλακισμένων»

Ο μακαριστός π. Γερβάσιος γεννήθηκε στο ορεινό χωριό των Γρεβενών (890 μέτρα υψόμετρο) Αιμιλιανός, του οποίου το παλιό όνομα ήταν Γκριντάδες, αλλά από το 1927 φέρει τη σημερινή ονομασία προς τιμή του μαρτυρήσαντος, με φρικτά βασανιστήρια των Νεότουρκων και των Κομιτατζήδων κοντά στο χωριό του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη, του διάκου Δημητρίου Αναγνώστου και του αγωγιάτη Αθανασίου Φασούλα, στις 30 Σεπτεμβρίου 1911.

Τα Γρεβενά είχαν μια ιδιαίτερη ευλογία, διότι περπάτησε, για λίγο, στα αιμοποτισμένα αυτά χώματα ένας μεγάλος ιεραποστολικός ιεροκήρυκας, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Αυτός σαν, ένας άλλος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης, για δεκαετίες δεν είχε μόνιμη διαμονή, όχι διότι έκαιγε ο ίδιος την “καλύβα” του, αλλά διότι οι δεσποτάδες ενοχλούνταν από τα κηρύγματά του και του έβαζαν μπουρλότα για να φύγει μακριά από τις μητροπόλεις των.

Missing περιεχόμενο.

Έτσι οι σταθμοί της βιοτής του π. Αυγουστίνου ήταν πολλοί. Το 1935 σε ηλικία 28 χρόνων γίνεται μοναχός, παίρνει το όνομα Αυγουστίνος και χειροτονείται διάκονος στην Παραβόλα Αγρινίου από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο. Στις 4 Αυγούστου του 1941 ήλεγξε την δικτατορία του Μεταξά – νεότατος διάκος – για τα ψητά αρνιά την περίοδο της νηστείας και ο δεσπότης τον έδιωξε. Έτσι βρέθηκε στη μητρόπολη Ιωαννίνων, διάκονος μεν, ιεροκήρυκας δε, επί μητροπολίτη Σπυρίδωνα (τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Αθηνών).

Στις αρχές του 1942 βρέθηκε στη μητρόπολη Εδέσσης, όπου και χειροτονείται Πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Παντελεήμονα Α΄ Παπαγεωργίου. Στο τέλος του έτους μετατίθεται στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Εδώ έχουμε, σε ένα χρόνο, τέσσερις διαδοχικές αποσπάσεις: στο Κιλκίς, στη Βέροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.

Το 1943 τον συναντάμε στην μητρόπολη Κοζάνης, όπου ιδρύει την “εστία συσσιτίων”. Εκεί διανέμει 8.000 μερίδες φαγητό κάθε μέρα και εκδίδει την εφημερίδα “Χριστιανική Σπίθα”. Δεν άργησε να έρθει σε σύγκρουση με τον μητροπολίτη Κοζάνης, και τότε τον πήρε ο μητροπολίτης Γρεβενών Θεόκλητος στη μητρόπολή του. Αν και ολιγόχρονη “παραμονή” (1946-1947) του π. Αυγουστίνου στα Γρεβενά, υπήρξε όμως χρυσή εποχή του θερμουργού ιεροκήρυκος στην πνευματική ζωή της μητροπολιτικής περιοχής, διότι στα δύο χρόνια που υπηρέτησε εδώ απέδωσε πλέον τους δέκα θεολόγους (εκτός άλλων επιστημόνων). Άνδρες και γυναίκες, εργάστηκαν με ζήλο στον αμπελώνα του Κυρίου, ακολουθώντας τα χνάρια του φλογερού εκείνου πατρός. Απ’ αυτούς που τον γνώρισαν ήταν ο μακαριστός Στέργιος Σάκκος, Αριστοτέλης (Αμβρόσιος) Κυρατζής, Γεώργιος (μετέπειτα) Γερβάσιος Ραπτόπουλος – γυμνασιόπαιδα τότε – και πολύ άλλοι.

Ο Γεώργιος (Γερβάσιος)

Ραπτόπουλος φοιτητής

Η νέα πορεία του Γεωργίου αρχίζει από τη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1950) όταν γίνεται συνοικότροφος με πολλούς συμφοιτητές της θεολογίας (τον Γεώργιο Παπαζέτη, Θεόδωρο (Θεόφιλο) Ζησόπουλο, Θωμά (Θεόκλητο) Πασαλή, Βασίλειο Παπανικολάου, Αριστοτέλη (Αμβρόσιο) Κυρατζή κ.ά.), μέσα στο οικοτροφείο “ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗΣ” που ιδρυτής του ήταν ο π. Αυγουστίνος. Από μέσα ξεπήδησε μια ισχυρή ιεραποστολική ομάδα από ζηλωτές νέους που όργωναν στην κυριολεξία όλη σχεδόν την κεντρική Μακεδονία με ομιλίες, κύκλους, κατηχητικά, αντιαιρετικές εξορμήσεις και άλλες εκδηλώσεις που ήταν πρωτόγνωρες για την εποχή τους.

Ο Γεώργιος (Γερβάσιος) τελειώνοντας τις θεολογικές σπουδές είχε μια αγωνία και έναν αγώνα μέσα του για την εξάπλωση της Αλήθειας του Ευαγγελίου. Ο ίδιος μας περιγράφει αυτή του την αγωνία στην συνέντευξη που έδωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικανικής ομογένειας «Διασπορά FM» στις 12 Σεπτεμβρίου 2008, λέγοντας: «Πάντα, από τα μαθητικά μου χρόνια ακόμη στα Γρεβενά της Δυτικής Μακεδονίας απ’ τα οποία κατάγομαι και από την ώρα που γνώρισα την Χριστιανική αλήθεια συστηματικά από τον νεαρό τότε ιεροκήρυκα των Γρεβενών πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη – 102 ετών σήμερα – είχα τον πόθο και την λαχτάρα να φανώ χρήσιμος στον πλησίον, γιατί το Ευαγγέλιο με ενέπνευσε πολύ να προσφέρω την αγάπη στον συνάνθρωπο, στο πρόσωπο του οποίου βλέπουμε τον Χριστό «εν εταίρα μορφή…».

Από τότε είχε αποκτήσει άγιες ρίζες από το παλαιό, ριζωμένο, πολύκαρπο, αποστολικό δέντρο, που λέγονταν Αυγουστίνος Καντιώτης. Φλέγονταν η αγία ψυχή του Γεωργίου από τον διακαή πόθο να ιερωθεί. Έτσι με την ευλογία του πνευματικού του πατέρα, γνώρισε τον πεπαιδευμένο κληρικό Μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου Αγαθάγγελο, όπου το 1959 τον χειροτόνησε διάκονο και αρχιμανδρίτη με το όνομα Γερβάσιο και του ανέθεσε το έργο του ιεροκήρυκα.

Ο κόσμος τον αγκάλιασε γιατί ήταν ευθύς, ειλικρινής, καταδεκτικός, αγνός, πιστός και βιωματικός. Παντού και πάντοτε κήρυττε Χριστό με καρδιακό βίωμα και θεολογική κατοχύρωση. Είχε φόβο Θεού, κρυστάλλινη ζωή και λειτουργικό ήθος.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1965 εκοιμήθη ο επίσκοπος του Αγαθάγγελος και η μητρόπολη έμεινε κενή για ένα χρόνο, περίπου, λόγω των πραξικοπηματικών ενεργειών μερικών αρχιερέων. Η εκλογή μητροπολίτη έγινε στις 22 Νοεμβρίου του 1965 και η ενθρόνιση του νέου μητροπολίτη Νικοδήμου Βαλληνδρά το 1966. Η π. Γερβάσιος αμέσως πήγε να υπηρετήσει στη μητρόπολη Σιδηροκάστρου κοντά σε μια εμβληματική επισκοπική προσωπικότητα τον μητροπολίτη Βασίλειο Μαγκριώτη που είχε διωχθεί στην περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής, φυλακίστηκε και κακοποιήθηκε άσχημα από τη Βουλγαρική αστυνομία. Ήταν μεγάλης μόρφωσης και γνώστης πέντε γλωσσών. Τον επόμενο χρόνο με το Ν.Δ. 4586/66 περί ορίου ηλικίας της κυβέρνησης Στεφανόπουλου ο μητροπολίτης Βασίλειος παραιτήθηκε. Η αλλαγή που ακολούθησε στα πολιτικά πράγματα της χώρας με την επιβολή της δικτατορίας, έφερε ανατροπή και στα εκκλησιαστικά πράγματα. Οι δικτάτορες έκαναν επέκταση της διάταξης συμπεριλαμβάνοντας τώρα και τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο που είχε πλησιάσει τα ενενήντα χρόνια.

Μέσα σ’ αυτές τις ανακατατάξεις ο Θεός έστειλε τον πατέρα Ιερώνυμο Κοτσώνη, άνδρα προικισμένο από την χάριν του Θεού, με οξυτάτην ευφυίαν, αγιότατο βίο, ασκητικότατο, αφιλοχρήματο, με μεγάλη αγάπη στον Κύριον, την Παναγία, τους Αγίους και κυρίως την Εκκλησίαν. Αυτός, ο μεγαλόπνοος και συγχρόνως μαρτυρικός αρχιεπίσκοπος, επιστρατεύτηκε να επανδρώσει τις κενές μητροπόλεις με εργάτες του Κυριακού Αμπελώνος, άνδρες ανιδιοτελείς και κεκαθαρμένους. Δηλαδή έκανε επισκόπους (34 στον αριθμό) διαμάντια, λαμπρά αναστήματα που δύσκολα θα ξαναβρεθούν (όχι ότι δεν υπάρχουν για να γίνουν αλλά δεν τους σηκώνει το σύστημα). Ένα τέτοιο πνευματικό ανάστημα ήταν και ο νέος επίσκοπος Σιδηροκάστρου π. Ιωάννης Παπάλης. Κοντά του υπηρέτησε και ο π. Γερβάσιος, ως ιεροκήρυκας.

Από εδώ μετατέθηκε στη μητρόπολη Σερρών και Νιγρίτης με επίσκοπο, τον Σεβ. Βασίλειο Καρδαμένη. Οι ομιλίες και τα κηρύγματα του π. Γερβασίου ήταν διαφορετικά από τα κοινότυπα και τα συνηθισμένα. Δεν υπολόγιζε σε επαίνους και χειροκροτήματα, αλλά καλλιεργούσε την αγάπη που απαιτούσε ηρωισμό και αυταπάρνηση και δεν περιορίζεται σε καινούς λόγους ή κούφιες αισθηματολογικές συμπόνιες, αλλά αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους.

Η νέα αφετηρία του π. Γερβασίου

Στις 5 Μαρτίου του 1978, ημέρα Κυριακή των Αποκρέων η Εκκλησία καθιέρωσε στη Θεία Λειτουργία να διαβάζεται η περικοπή της κρίσεως: «Όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού…» (Ματθ. 25, 31-46). Η ημερομηνία αυτή και η ημέρα έγιναν ο ένας σταθμός για την περαιτέρω πορεία του π. Γερβασίου μέχρι και την κοίμησή του. Η φράση, «εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με» τον συγκλόνισε και τον ενέπνευσε ώστε να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που βρίσκονταν στη φυλακή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Από εκείνη τη στιγμή, την ημέρα αυτή την καθιέρωσε ως «Ημέρα των Φυλακισμένων» και αργότερα την ονόμασε ως «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων».

Με την διακονία αυτή, το όνομά του έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Η ζωή του έγινε ένα συνεχές ταξίδι. Από τη μία φυλακή έφευγε στην άλλη πήγαινε. Επισκέφτηκε φυλακές ανδρικές, γυναικείες και ανηλίκων. Έφθασε να επισκεφτεί και φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Στην Ελλάδα τις επισκέφτηκε, σχεδόν, όλες και αρκετές φορές, στο εξωτερικό. Βρέθηκε στην Αίγυπτο, Ιορδανία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισραήλ, Ιταλία, Μαδαγασκάρη, Νέα Ζηλανδία, Νησιά Φίτζι, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία κ.ά. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ με αφορμή την βράβευσή του από το Μορφωτικό Ίδρυμα ΕΣΗΕΝ-Θ τον Δεκέμβριου του 2014, δήλωσε: «Πηγαίνουμε σε όλους, άσχετα από θρησκεία, φυλή ή χρώμα, βαρυποινίτες, φονιάδες, ληστές, όλοι είναι παιδιά του Θεού, που πήραν τον κακό δρόμο γιατί… γιατί… γιατί… Για διαφορετικό λόγο ο καθένας».

Στο πρόγραμμα επισκέψεων φυλακών πάντα συμμετείχαν εκατοντάδες Σερραίοι. Άρχιζε πρώτα με Θεία Λειτουργία και κήρυγμα. Ακολουθούσε ψυχαγωγικό πρόγραμμα από νεολαίους, διανομή δεμάτων με είδη ιματισμού, υπόδησης, καθαριότητας, γλυκισμάτων αλλά και κατάθεση χρημάτων για αποφυλάκιση απόρων κρατουμένων.

Τον κάθε φυλακισμένο τον έβλεπε ως «τον ελάχιστον αδελφόν» του Χριστού. Γι’ αυτό πάντα πορευόταν ο ίδιος για να έχει προσωπική επικοινωνία με κάθε κρατούμενο. Δεν έκανε μια απρόσωπη, ψυχρή ελεημοσύνη ούτε έστελνε μια επιταγή με κάποιο ποσό χρημάτων να τελειώνει. Κυρίως ήθελε να συνομιλεί μαζί τους, να ακούει τους προβληματισμούς, και κυρίως να μεταδίδει Χριστόν αναστάντα.

Στην εφημερίδα “ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ” (21/9/08) της Αμερικής ο π. Γερβάσιος περιέγραψε πώς άσκουσε τη διακονία: «Με τις επισκέψεις που κάνουμε στις φυλακές εντός και εκτός Ελλάδος συμμετέχουν πολλοί καλοί χριστιανοί… Η επίσκεψη ξεκινάει με τη Θεία Λειτουργία, ομιλώ ο υποφαινόμενος, οι κρατούμενοι, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και οι επισκέπτες γίνονται ένα. Μετά την Λειτουργία γίνεται μια σύναξη που παρουσιάζουν μια ψυχαγωγική και ωφέλιμη γιορτή με τη συμμετοχή χορωδίας και οργάνων που με τα χριστιανικά εμβατήρια δίνουν μια πανηγυρική ατμόσφαιρα σε όλον τον χώρο της φυλακής».

«Η φυλακή – συνεχίζει ο π. Γερβάσιος –, εκείνη την ημέρα χάνει την αίσθηση του χώρου της φυλακής. Ο κρατούμενος μεταφέρεται σε ένα άλλο σκηνικό. Ελεύθεροι και κρατούμενοι βρίσκονται μαζί σε μια κοινωνία. Ακολουθεί διανομή δεμάτων αξίας 50 ευρώ με περιεχόμενον όλα τα είδη τα οποία έχει ανάγκη ο κρατούμενος σε καθημερινή βάση, κάλτσες, εσώρουχα, παπούτσια, είδη καθαριότητας, τηλεφωνικές κάρτες. Στη συνέχεια, σε συνεργασία με τη φυλακή εξετάζουμε ποιοι μπορούν να αποφυλακιστούν. Εξετάζουμε τα δικαστικά έξοδα, καταβάλλουμε το αντίστοιχο ποσό και ελευθερώνονται οι άνθρωποι…».

Στην δε εφημερίδα του Αποδήμου Ελληνισμού “ΕΛΛΑΣ” Hellas News (20/9/08), άρχισε με τα λόγια της Ευαγγελικής Περικοπής: «εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με» και «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων εμοί ποιήσατε”, δηλαδή σε μένα το κάνατε. Άρα λοιπόν, βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε κρατουμένου, όχι το αδίκημα που διέπραξε, αλλά τον άνθρωπο και “εν ετέρα μορφή” τον Χριστό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον ήρθαμε στη Νέα Υόρκη, σε μια σειρά επισκέψεων φυλακών του εξωτερικού, όπως πήγαμε στην Πολωνία και μετά στο Ισραήλ… Θα τους πούμε την καλημέρα μας. Θα τους στείλουμε το μήνυμα του Χριστού, την αγάπη του Χριστού, διότι ο Χριστός ήρθε περισσότερο για τους αμαρτωλούς παρά για τους δικαίους…». Και συνέχισε:

«… Όλα τα έξοδα μετακίνησής μας στα διάφορα κράτη είναι προσωπικά. Το ταμείο των φυλακών είναι ακέραιο, αποκλειστικά και μόνο για την αποφυλάκιση απόρων κρατουμένων, καθώς και στην απόδοση κοινωνικών αναγκών των οικογενειών και των παιδιών τους. Για τα παιδιά αυτών των οποίων βρίσκονται (φυλακή) στο εξωτερικό, υπάρχει πρόγραμμα επιδότησης των τέκνων με 300 ευρώ τον μήνα, τα οποία και λαμβάνουν μέχρι το πέρας των σπουδών τους».

Ο π. Γερβάσιος είχε περίσσευμα καρδίας για τους φυλακισμένους, για 42 χρόνια (1978-2020) περπάτησε σε όλες σχεδόν τις φυλακές της Ελλάδας. Οι επισκέψεις του ξεπερνούν τις 120 εντός και εκτός, δηλαδή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Είχε μάθει να σέβεται τους ανθρώπους, τις παραδόσεις τους, να ακούει τα προβλήματά τους, και όπως μπορούσε, να βοηθάει, μεταφέροντας συγχρόνως και το μήνυμα της αγάπης του Ιησού.

Η προσευχή του ήταν: «Κύριε, μάθε μας να αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν. Κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων. Μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας… Δος μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας και φύλαξέ μας από τη λησμονιά των άλλων».

Ο ίδιος αγάπησε την ελεημοσύνη, υλική και πνευματική διότι όσα χρήματα συγκέντρωνε τα μοίραζε όλα στους φτωχούς κρατούμενους. Οι αποφυλακισθέντες κρατούμενοι ξεπερνούν τους 16.500, από 90 χώρες του κόσμου, τα χρήματα που δαπανήθηκαν, υπερβαίνουν τα 5.000.000 ευρώ, και όλοι αυτοί οι οικονομικοί πόροι ήταν αποκλειστικά από συνδρομές Ελλήνων Χριστιανών, χωρίς καμία κρατική ή κοινοτική υποστήριξη.

Ο λαός έδωσε στον π. Γερβάσιο διάφορα τιμητικά προσωνύμια, όπως:

“Ο Άγιος των φυλακών”.

“Ο Παπάς των φτωχών”.

“Ο Άγγελος τους γιους του ασώτου”.

“Ο Διάκονος των πονεμένων”.

“Ο Άγγελος των φυλακισμένων”.

Ο ίδιος είναι συγγραφέας 60 βιβλίων περίπου και εκδότης πέντε χριστιανικών περιοδικών, με βασικότερο το έγχρωμο πολυσέλιδο “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ” που εκτός της ποικίλης και πλούσιας πνευματικής ύλης που περιέχει, ενημερώνει σχετικά με τις δραστηριότητες της Διακονίας και για τους αποφυλακιζόμενους άπορους κρατούμενους.

Προτάθηκε η υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Ειρήνης, από τη Νορβηγική Ακαδημία τρεις φορές (τα έτη 2012, 2013 και 2014) για το έργο του “Φιλανθρωπίας και Κοινωνικής Προσφοράς”, ανάμεσα στις μεγάλες προσωπικότητες όλου του κόσμου.

Το τεράστιο αυτό έργο “ΔΙΑΚΟΝΙΑ” έχει τιμηθεί στο πρόσωπο του π. Γερβασίου.

Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (2008) Κάρολο Παπούλια με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.

Δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών (1996 με έπαινο, 2001 με Χάλκινο μετάλλιο).

Δύο φορές από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1992 έπαινος και 2001 παράσημο του Απ. Παύλου, Χρυσούς Σταυρός μετά Αστέρος).

Βραβείο (2001) από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας & Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Από το Υπουργείο Δικαιοσύνης (28-9-2006).

Από την Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών (2001) έπαινος εθελοντικής προσφοράς.

Από τα Πατριαρχεία Ρωσίας, Πολωνίας, Σερβίας κ.ά.

Από τη Μητρόπολη Δημητριάδος (2002) Ανώτατο Παράσημο Χρυσούς Σταυρός και τιμητικό Δίπλωμα της τοπικής Εκκλησίας.

Και δεκάδες ακόμα τιμητικές διακρίσεις από διαφόρους Δήμους, Δικαστικές φυλακές, Συλλόγους, Σωματεία, όλης της χώρας και του εξωτερικού.

Ο π. Γερβάσιος δεν αγάπησε θρόνους, υπήρξε ένας ταπεινός, απλός μαθητής Ιησού Χριστού και εργάτης του Ευαγγελίου, και δεν τον άγγιζε ο μεγάλος θόρυβος, τα βραβεία, οι τιμητικές διακρίσεις και οι έπαινοι, ένα πράγμα τον απασχολούσε και τον τυραννούσε, και αυτό δεν ήταν άλλο από τον πόνο των ανθρώπων.

Έλεγε και ξανάλεγε: «Εάν πεθάνω σε κάποια φυλακή θα είναι για μένα το, μεγαλύτερο κέρδος. Θέλω να πεθάνω πάνω στο καθήκον, είτε στον δρόμο για κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα ή κατά την επιστροφή μου προς το σπίτι. Ο Χριστός πέθανε από αγάπη για τον άνθρωπο. Αυτό είναι το τέρμα, το τέλειο και το άριστο».

Ο Κύριος μας ο “ετάζων καρδίας και νεφρούς” την επιθυμία του αγίου γέροντα Γερβάσιου την εκπλήρωσε και με το παραπάνω. Τα σημάδια είναι εμφανή.

Η 5η Μαρτίου του 1978 ήταν η πρώτη ημέρα που άνοιξε την αγκαλιά του στους φτωχούς, στους πονεμένους, στους φυλακισμένους.

Την ίδια ημερομηνία, 5η Μαρτίου του 2020, άνοιξε η πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. Άγγελοι πήραν εντολή: “Άρατε πύλας” και ο Κύριος τον υποδέχθηκε με το «δεύτε ο ευλογημένος του πατρός μου… επείνασα γαρ…, εδίψασα…, ξένος ήμην…, γυμνός…, ησθένησα…, εν φυλακή ήμην, και ήλθες προς με».

Σεβαστέ μακαριστέ γέροντα Γερβάσιε, από τον Ουρανό, όπου αγάλλεται η αγνή ψυχή σου, μη παύσης να δέησαι για όλους τους συνεργάτες, φίλους και συνοδοιπόρους στη Διακονία. Τον δε διάδοχό σου δείξτου τα δικά σου ίχνη να βαδίσει, ώστε και αυτός να έχει την ίδια Θεία κατά Χριστόν πορεία.

Εφ. Αγώνας Μάρτιος – Απρίλιος 2020

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ρωσική τράπεζα και Πούτιν
Ρωσία 0

Έξω Φρενών οι Ρώσοι! Τούρκοι, Κινέζοι και Άραβες καθυστερούν ή ακυρώνουν τελείως τις πληρωμές ρωσικού πετρελαίου φοβούμενοι τις κυρώσεις των ΗΠΑ

«Η αμερικανική και ευρωπαϊκή πίεση δημιούργησε προβλήματα στις πληρωμένες μας» είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνο,...