Ἀγαπητά παιδιά καί ἀδέλφια τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ,
ἀγαπητά παιδιά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀναστάσεως,
συνοδοιπόροι στό σταυροαναστάσιμο δρόμο τῆς ζωῆς.
Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη σᾶς ἀπευθύνω τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό· Χριστός Ἀνέστη! Τό χαιρετισμό τῆς Πίστης, τῆς Ἐλπίδας, τῆς Ἀγάπης, τῆς Προσδοκίας, τῆς Βεβαιότητας.
Καί σᾶς ἀσπάζομαι ἀναστάσιμα, μέ τόν ἀσπασμό τῆς εἰρήνης πού δέν εἶναι κίνηση σωματική πού ἀπαιτεῖ προσέγγιση, ἀλλά εἶναι στάση ζωῆς πού ἀπαιτεῖ τήν ἀνεκτικότητα καί τή συγχωρητικότητα, τήν ἀγαπητική σχέση πού διαλύει ἔχθρες, μίση, ἰδιοτέλειες, συμφέροντα, ἀνάγκες, ἀποστάσεις, διαστάσεις, καί πού κάνει τά πάντα καί τούς πάντες ἕνα ἐν Χριστῷ.
Ἑορτάζομε ἐφέτος τήν ἁγία Ἀνάσταση μέ ἕνα τρόπο διαφορετικό, πού μᾶς ξενίζει, ἀλλά δέν μᾶς ἀποξενώνει. Πού μᾶς ζητᾶ μυστικά στίς ψυχές μας νά αἰσθανθοῦμε τό βάθος τοῦ πατερικοῦ ἐκείνου λόγου πού ἀναφέρει ὅτι γιά τό Χριστιανό πού ζεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί πιστεύει στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι Πάσχα κάθε ἡμέρα. Οἱ πιστοί τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι δέν περιμένομε τό «Χριστός Ἀνέστη» γιά νά ξαναθυμηθοῦμε γιά λίγο ὅτι κάποτε ἔγινε καί αὐτό τό γεγονός. Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τή ζοῦμε κάθε φορά πού γίνεται ἡ δική μας προσωπική ἀνάσταση ἀπό τίς πτώσεις καί τίς ἀδυναμίες μας. Ἡ ἀνάσταση γιά τά δικά μας μέτρα εἶναι ἡ οὐσιαστική μετάνοιά μας γιά ὅσα μᾶς κλειδώνουν στό ἐγώ μας ἀπομακρύνοντάς μας ἀπό τό Θεό καί τούς ἀδελφούς μας. Τότε ἡ Ἀνάστασή Του γίνεται καί δική μας ἀνάσταση, ἀφοῦ ἀποκτοῦμε τίς προϋποθέσεις γιά νά λάβομε αὐτά πού μᾶς ἔδωσε «ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου», δηλαδή «τήν αἰώνιον ζωήν καί τό μέγα ἔλεος».
Πόσο ἀληθινοί ἀποδεικνύονται στούς καιρούς μας οἱ τόσο παραστατικοί λόγοι τοῦ μεγάλου συμπολίτη μας, τοῦ Παντελῆ Πρεβελάκη, τοῦ Ρεθύμνιου, πού ἔγραψε κάποτε γιά τήν γενική ἐξαθλίωση τῆς γῆς στό «Νέο Ἐρωτόκριτό» του, παρομοιαζοντάς την μέ «κρανίου τόπο» καί τόν ἄνθρωπο μέ τόν ἴδιο τό Σταυρό:
«Σημεῖο στό χῶμα γράφτηκε σάν τοῦ κρανίου τόπο,
ἄνθρωπος μοιάζει τοῦ Σταυροῦ, Σταυρός μοιάζει τ’ ἀνθρώπου».
Μόνη διέξοδος ὁ δρόμος πού βάδισε πρῶτος ὁ Θεάνθρωπος:
«Μές στό σκοτάδι ὅπου λαός κρίνεται καί στενάζει,
θυσία σταυραναστάσιμη τόν Ἄδη ἐξαγοράζει».
Αὐτός ὁ δρόμος ἀνοίγεται γιά τόν καθένα ὡς Ὁδός Μαρτυρίου, ὡς ἀγωνιστικό στάδιο, ἀπό τό ὁποῖο θά κριθεῖ ἡ ἀθανασία του. Βλέποντας τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του, προτρέπει τόν ἑαυτό του ὁ ἄνθρωπος:
«Ἐμπρός ἐδῶ ‘ν’ ἡ σταύρωση καί ἐδῶ ἡ ἀνάστασή μου,
ἐδῶ ἔχει τόπο νά κριθῶ σάν ἅγιος τῆς ἐρήμου».
Καί προσεύχεται:
«Χριστέ, πού τ’ Ἅγια Πάθη Σου τάχτηκα νά γνωρίσω,
κάμε πάνω στά χνάρια Σου σκυφτός νά περπατήσω»...
«Χριστέ μου, καί νά πήγαινα πά στά δικά Σου ἀχνάρια,
κι ὄχι σέ φίλους, μα σ’ ἐχτρούς νά νίβω τά ποδάρια».
Ἔτσι, μέ αὐτό τό ἦθος, μέ αὐτή τήν προοπτική, μέ αὐτή τήν προσμονή καί τήν καλή ἀγωνία, ἄς διέλθομε αὐτήν τή δύσκολη περίοδο, κάνοντας βαθειά αὐτοκριτική, ἐπανεκτιμῶντας μορφές καί στάσεις ζωῆς, ἐπανεκτιμῶντας κινήσεις, ἀλόγιστες ἴσως, ἀπέναντι στόν ἑαυτό μας, τό συνάνθρωπο, τό περιβάλλον μας, τή φύση, τόν Θεό μας τόν Ἴδιο. Ἐπανεκτιμῶντας τή θέση μας στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τή θέση τῆς Ἐκκλησίας στή ζωή μας καί στή ζωή τοῦ κόσμου. Καί κάτι καλό θα προκύψει ἀπό ὅλα αὐτά. Ξέρει ὁ Θεός. Ἀρκετά πιστέψαμε ὅτι τά ξέρομε ὅλα καί κάποιοι ἀκόμη ἐπιμένουν νά τό πιστεύουν. Καί τό χειρότερο, ἐπιμένουν καί νά Τόν ὑποκαθιστοῦν. Ὤ τῆς ὕβρεως! Ἄς ἔλθει τό συντομώτερο ἡ ἀνάσταση σέ ὅλα αὐτά πού εἶναι βασική προϋπόθεση ἀληθινοῦ συνεορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις, ἀλλά καί μέ πολύ πόνο ψυχῆς γιά ὅσα συμβαίνουν, ἀλλά καί γιά τόν τρόπο πού τά ἀντιμετωπίζομε, συχνά ὄχι ἐκκλησιαστικό καί πνευματικό, θέλω, ὡς Ἐπίσκοπος καί πνευματικός σας πατέρας, γιά μία φορά ἀκόμη, νά σᾶς παρακαλέσω νά κάνομε ὅλοι μας ὑπομονή καί προσευχή, νά ἐπιδείξομε φρόνηση καί σύνεση, νά κινούμαστε μέ σεβασμό καί ἀγάπη στόν ἀδελφό μας πού πρέπει νά τόν προστατεύσομε ὅπως τόν ἑαυτό μας. Αὐτό εἶναι σταύρωση, ἀλλά καί αὐτό φέρνει τήν ἀνάσταση. Διπλῆ Τεσσαρακοστή ἐφέτος, διπλῆ Σταύρωση, ἀλλά ἔρχεται καί διπλῆ Ἀνάσταση.
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
† Ὁ Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου Εὐγένιος
Ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου
