Ήταν η πολλοστή φορά που επιβεβαιωνόταν η παλιά μου πεποίθηση ότι και τα καλύτερα έργα της ιστορικής μυθιστοριογραφίας (γραμμένα από τεχνίτες συγγραφείς έντονα συγκινημένους και ερεθισμένους από τα ζεστά αισθήματα των ηρώων τους) δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις μαρτυρίες βιωμένων συναισθημάτων.
Μαρτυρίες που λυγίζουν υπό το βάρος βιωματικών καταστάσεων με ήρωες είτε αυτούς που περιγράφουν τις τραυματικές εμπειρίες τους ως συγγραφείς της πολεμικής πεζογραφίας (Ηλίας Βενέζης: ''Το νούμερο 31-328'', 1931) είτε εκείνους που μεταφέρουν προφορικά αφήγηση τρίτου (βλ. εξομολογήσεις βιασμένων γυναικών-θυμάτων θηριωδιών του Αττίλα το '74 -- στην Επιτροπή Προσφύγων της Κύπρου και ενώπιον του Γενικού Εισαγγελέα της).
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση συγγραφέων που κάνουν περιγραφική αναπαράσταση μαρτυρίας τρίτου σε πρώτο πρόσωπο αφήγησης (για λόγους αληθοφάνειας), βάσει της ''τεχνικής της πλαστοπροσωπίας''.
Της τεχνικής που θέλει... ''τεχνίτη γραφιά'', ικανό να συγκλονίσει και να πείσει ότι ήταν ο ίδιος πρωταγωνιστής των γεγονότων που περιγράφει. Γεγονότων τα οποία δεν αποκλείεται να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα όρια και των πιο ωμών καταστάσεων ανθρώπινου ρεαλισμού (βλ. Στρατής Δούκας: ''Ιστορία ενός αιχμαλώτου'', 1929).
Η ''πολλοστή φορά'' που με έπεισε για το ασυναγώνιστο της μαρτυρίας, εν προκειμένω, είχε σαν αφορμή την 'Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των γυναικών' και τεκμήριο το 'μαρτυρολόγιο' γυναικών οι οποίες βιάστηκαν από τους Τούρκους στην Κύπρο κατά την εισβολή του Αττίλα το '74.
Η διαφορά του ''χθες'' (1974) απ' το ''σήμερα'' (2022) έγκειται ασφαλώς στο γεγονός ότι στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για άσκηση τουρκικής βίας σε εμπόλεμο περιβάλλον, ενώ στη δεύτερη σε άσκηση βίας σε καιρό ειρήνης, έστω κι αν το background είναι ψυχροπολεμικό ή ''πολεμικό'' για την απειλούμενη γυναίκα, καθώς σε περιόδους ειρήνης πλεονάζουν τα φαινόμενα ανδρικής βίας σε βάρος της.
Ας σημειωθεί εδώ, ότι -- με αφορμή την βία κατά των γυναικών -- ο ΟΗΕ κατέγραψε μέσα στο 2021 81.000 γυναίκες-θύματα, ενώ τελευταία έρευνα της ΕΕ δείχνει ότι μία στις πέντε γυναίκες έπεσε θύμα σεξουαλικής βίας στην Ευρώπη. Στην περίπτωση, ειδικά, της Ελλάδας, η άσκηση βίας προσδιορίζεται ως ενδοοικογενειακή για το 68% των κακοποιημένων γυναικών .
Όσον αφορά τώρα τις τουρκικές βιαιότητες και θηριωδίες κατά του Κυπριακού Ελληνισμού, αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι το 1919 και το 1922 δεν ήταν μακριά απ' το 1974 και γι' αυτό μένουν ακόμα ζωντανά μέσα μας τα επίπεδα κορύφωσης της κυπριακής τραγωδίας σαν συνέχεια εκείνης του Μικρασιατικού Ελληνισμού (Γενοκτονία Ποντίων - εθνοκάθαρση και εκτοπισμός των Μικρασιατών των ''Χαμένων Πατρίδων'').
Στην προσφυγική ιστορική μνήμη του μικρασιατικού δράματος προστέθηκε, δυστυχώς, το '74 η κυπριακή τραγωδία, που άφησε πίσω της χιλιάδες θύματα της τουρκικής βίας: νεκρούς, εκτοπισμένους, πρόσφυγες και αγνοούμενους οι οποίοι έγιναν ''πειραματόζωα'' των Τούρκων πριν την εκτέλεσή τους.
Η τουρκική εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο ήταν, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η αρχή για τις μετέπειτα επιχειρήσεις βίας κατά των Κούρδων του PKK και των πολιτοφυλάκων του YPG στο Β. Ιράκ (Ιούνιος 2020: Επιχειρήσεις 'Νύχια της Τίγρης' & 'Νύχια του Αετού' -- Απρίλιος και Νοέμβριος 2022) και κατά των Κούρδων της Β-ΒΑ Συρίας (Οκτώβριος 2019 [''Πηγή Ειρήνης''], με προηγηθείσες τις τουρκικές θηριωδίες γενοκτονίας κατά των Κούρδων Γεζίντι [Αύγουστος 2014], τις οποίες διαδέχθηκαν στρατιωτικές επιχειρήσεις τους: ''Ασπίδα του Ευφράτη' [2016] και ''Κλάδος Ελαίας'' [2018]).
Το τραγικότερο όλων είναι, δυστυχώς, ότι η τουρκική επιθετικότητα διαιωνίζεται ανεμπόδιστα με την τρέχουσες επιδρομές στο Β. Ιράκ (Kαντίλ, Aσός και Χακούρκ) και τη Β. Συρία (χερσαία επιχείρηση 'Γαμψό Ξίφος', που συνοδεύεται από... ''χειρουργικά'' αεροπορικά πλήγματα κατά αμάχων Κούρδων σε πόλεις και χωριά της Συρίας: Κομπάνι κλπ).
Και όλα αυτά με σκοπό τη δημιουργία μιας ''Buffer zone'' (''Νεκρής Ζώνης'', τύπου ''Πράσινης Γραμμής'' Κύπρου) 40 χιλιομέτρων μεταξύ των τουρκικών συνόρων και των συνόρων της Βόρειας Συρίας και του Βορείου Ιράκ, με προοπτική επέκτασης της τουρκικής επιρροής σε όλη την Μέση Ανατολή...
Με βάση τα παραπάνω και προπαντός τις υπάρχουσες απειλές για άσκηση βίας και τις μαρτυρίες για χρήση βίας εκ μέρους της Τουρκίας με σκοπό τη δημιουργία παράνομων τετελεσμένων σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου, διαπιστώνουμε ότι επί μια 100ετία η χώρα αυτή δεν λέει να σταματήσει την πολιτική ακραίας επιθετικότητας.
Μια πολιτική που εκδηλώθηκε στην αρχή με γενοκτονίες και θηριωδίες και συνεχίστηκε αργότερα με βίαιους εκτοπισμούς και εθνοκαθάρσεις κατά των Ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας, των Ελληνοκυπρίων και των Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας.
Η Τουρκία, με άλλα λόγια, επιχειρεί ανεξέλεγκτα και με τη χρήση ωμής βίας να επεκτείνει την επικράτειά της σε βάρος των γειτονικών της κρατών με στόχο την πραγμάτωση των στρατηγικών της σχεδίων, επωφελούμενη της απροθυμίας των ''Μεγάλων'' να τη σταματήσουν για λόγους γεωπολιτικών συμφερόντων.
Απροθυμίας που την έχει μεγεθύνει το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ''παίζει'' σε διπλό ταμπλό γεωπολιτικά και δεν το έχει σε τίποτα να γυρίσει οριστικά την πλάτη στο ΝΑΤΟ και να στραφεί ολοκληρωτικά στη Ρωσία, πράγμα που αναστατώνει τη Συμμαχία και φέρνει τα πάνω κάτω στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των Αμερικανών.
Των Αμερικανών οι οποίοι καθυστερούν την οριστική ρήξη με την Τουρκία, ειδικά τώρα που άρχισε να συζητείται ευρέως το ενδεχόμενο μετάθεσης των τουρκικών εκλογών από την 14η Σεπτεμβρίου στην 14 Μαῒου του ερχόμενου έτους...
''Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία'', λένε. Και στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών κρέμεται κυριολεκτικά από το ενδεχόμενο διαδοχής του (σ.σ: υποψήφιος διάδοχος ο κεμαλιστής Κιλιτσντάρογλου, αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και του CHP).
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί ο Αττίλας-κατακτητής του 37 % της Κύπρου αφήνεται ατιμώρητος. επί 48 χρόνια...
