Ήταν Τετάρτη 31 Ιανουαρίου του 1996 που κορυφώθηκε η κρίση στα Ίμια με κατάληξη την πτώση του ελικοπτέρου λίγο πριν ξημερώσει και το θάνατο των 3 ηρώων συναδέλων μου στα παγωμένα νερά του Αιγαίου σε μικρή απόσταση από τις δύο βραχονησίδες μας
Εκείνη τη χρονική περίοδο υπηρετούσα ως Λοχαγός σε κάποιο ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων
Προσπαθώντας να ανασύρω στη μνήμη μου 26 χρόνια μετά το τί συνέβη εκείνη αλλά και τις προηγούμενες ημέρες αναφέρω τα εξής:
Από τα τέλη Οκτωβρίου 1995 είχα μια παράξενη διαίσθηση ότι κάτι περίεργο πρόκειται να συμβεί αναφορικά με τους Τούρκους. Αυτό το συναίσθημα το μοιράστηκα με ανωτέρους μου στη Μονάδα και φυσικά με τον Διοικητή μου, για το οποίο όμως δεν μπορούσα να εξηγήσω το πού οφειλόταν
Θυμάμαι πάντως ότι είχα αναλώσει πάρα πολλές παραπάνω ώρες με αναγνωρίσεις της περιοχής και των σχεδίων που θα εφαρμόζαμε σε περίπτωση πολεμικών επιχιερήσεων με την Τουρκία
Και να φανταστεί κανείς ότι ήμουν βαθύς γνώστης των παραπάνω αφού διάνυα τον τρίτο χρόνο παραμονής μου στην παρούσα Μονάδα, έχοντας περάσει από πολλά διαφορετικά καθήκοντα διοίκησης
Κατά τη διάρκεια των ασκήσεων που κάναμε επέμενα πολύ περισσότερο σε σχέση με άλλες φορές στην τέλεια εφαρμογή και ανταπόκριση των διαφόρων επεισοδίων τους τόσο από τους υφισταμένους μου όσο και από εμένα τον ίδιο
Δεν φεύγαμε από το πεδίο βολής αν και ο τελευταίος στρατιώτης δεν πετύχαινε παραδεκτή βολή, ενώ αρκετές φορές εκτελούσαμε την ίδια ημέρα ημερήσια και νυκτερινή βολή
Όταν έγινε γνωστό το επεισόδιο στις 25 Δεκεμβρίου 1995 με το τουρκικό φορτηγό πλοίο Φιγκέν Ακάτ και την εξέλιξη που είχε το θέμα τότε άρχισαν να με ζώνουνε τα φίδια
Συγκεκριμένα το εν λόγω τουρκικό πλοίο προσάραξε σε αβαθή ύδατα κοντά στην Μικρή Ίμια (Ανατολική) και εξέπεμψε σήμα κινδύνου.
Το λιμεναρχείο Καλύμνου διέθεσε ρυμουλκό για να αποκολλήσει το τουρκικό πλοίο, αλλά ο πλοίαρχος αρνήθηκε, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και άρα οι τουρκικές αρχές είχαν την αρμοδιότητα να του προσφέρουν βοήθεια.
Γνωρίζοντας πολύ καλά την τακτική των Τούρκων ότι προσπαθούν να σε βρούν χαλαρό, ενεργώντας σε βάρος μας σε ημέρες αργιών δικών μας, όπως το Σάββατο 20 Ιουλίου του 1974 με την εισβολή του ΑΤΤΙΛΑ 1 στην Κύπρο, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό το περίεργο προαίσθημα που είχα τους προηγούμενους μήνες είναι πολύ πιθανό να έχει βάση
Η γυναίκα μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί και αυτό ήταν ένα γεγονός που άρχιζε να με προβληματίζει, με δεδομένο ότι δεν καταγόταν ούτε η ίδια αλλά ούτε και εγώ από το νησί που υπηρετούσα
Συνεπώς οι γονείς μου και τα πεθερικά μου δεν ήταν μαζί μας, οπότε αν γινόταν κάτι θα ήταν μόνη της, έχοντας δίπλα της τις γυναίκες άλλων συναδέλφων , με τις οποίες είχε αποκτήσει φιλικές σχέσεις
Θυμάμαι ότι κάναμε αλλαγή χρόνου στο νησί μαζί και πως την επόμενη ημέρα , Πρωτοχρονιά του 1996, της έκανα ανοιχτή συζήτηση για το ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο μέχρι να δούμε που θα πάνε τα πράγματα, να φύγει από το νησί και να πάει αεροπορικώς στα πεθερικά μου
Στην αρχή συνάντηση σφοδρή αντίδραση από την ίδια, η οποία μου είπε "άσε και βλέπουμε"
Όταν δύο Τούρκοι δημοσιογράφοι μετέβησαν με ελικόπτερο στις 27 Ιανουαρίου στη Μικρή Ίμια και υπέστειλαν την ελληνική σημαία , υψώνοντας την τουρκική, τότε επέμενα φορτικά και την υποχρέωσα να φύγει άμεσα αεροπορικά για τους γονείς της , πράγμα που έγινε
Από την ώρα που έφυγε από το νησί και όλες τις επόμενες ημέρες ήμουν στη Μονάδα από την οποία έφευγα μόνο για ύπνο στο σπίτι μου, μέχρι που δόθηκε εντολή για επιφυλακή εντός της Μονάδας.
Εκείνο που χαρακτήριζε τη Μονάδα μου, από τον Διοικητή μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη, ήταν το πάρα πολύ υψηλό ηθικό που υπήρχε και το οποίο όσο οδηγούμασταν προς την κρίση, από ενδείξεις και πληροφορίες που είχαμε, ανέβαινε ακόμη περισσότερο
Θυμάμαι επίσης ότι για καλύτερη προετοιμασία μας, την Δευτέρα 29 Ιανουαρίου με το πρόσχημα ασκήσεως που είχαμε στο πρόγραμμα εκπαίδευσης της Μονάδας, αρχίσαμε να κάνουμε τελικές προπαρασκευαστικές ενέργειες για όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο και διασπορά μας από το Στρατόπεδο, ενώ συνάμα είχαμε ήδη βγάλει κάποια σημαντικά οπλικά συστήματα εκτός αυτής , τα οποία εν μέρει δεν γύρισαν πίσω τις επόμενες ημέρες, αλλά όπως είπα με το πρόσχημα της άσκησης ήταν ήδη σχετικά κοντά στις θέσεις ανάπτυξης τους σε καιρό πολέμου
Κάπως έτσι φθάσαμε στις 30 Ιανουαρίου, οπότε και επειδή τα πράγματα πηγαίναν από το κακό στο χειρότερο και όλα έδειχναν ότι πάμε σε μεγάλη κρίση πλέον με την Τουρκία, με τον στόλο τον δικό μας και τον τουρκικό να αναπτύσσονται στο Αιγαίο και στα 'Ιμια, διατάχθηκε η παραμονή μας στη Μονάδα με την προοπτική να την εγκαταλείψουμε άμεσα κατόπιν διαταγής και να πάμε στις πολεμικές θέσεις μας που προβλεπόταν
Παραγγείλαμε θυμάμαι πίτσες να φάμε μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους, όταν ήρθε η εντολή να εγκαταλείψουμε άμεσα το στρατόπεδο
Αυτό έγινε σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αφού είμασταν πλήρως προετοιμασμένοι από τις προηγούμενες κιόλας ημέρες όπως προανέφερα, παρόλο που οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες με βροχή και πολύ ισχυρούς ανέμους να φυσάνε
Πρίν εγκαταλείψουμε το Στρατόπεδο, έτρεξα στο καρτοτηλέφωνο και τηλεφώνησα στη γυναίκα μου και στους γονείς μου, όπου τα λόγια του πατέρα μου με συγκίνησαν ιδιαίτερα όταν μου είπε: "Να πας στο καλό γιέ μου, η Παναγία να σε προστατεύει και να τιμήσεις τους προγόνους σου "
Έτσι μεταβήκαμε στις πολεμικές θέσεις μας, πάνοπλοι με υψηλότατο ηθικό και με τα όπλα μας γεμάτα και έτοιμα να αποκρούσουν τυχόν εχθρική επίθεση, η οποία όμως δεν φαινόταν να ευνοείται από τις καιρικές συνθήκες προκειμένου να εκδηλωθεί τις επόμενες ώρες, είτε με αποβατική είτε με αεραποβατική και αεροκίνητη ενέργεια, λόγω των πολύ ισχυρών ανέμων και της τρικυμιώδους θάλασσας.
Λίγο νωρίτερα και πριν οι στρατιώτες μου και οι Αξιωματικοί-υπαξιωματικοί πάνε στις πολεμικές τους θέσεις τους, τους μίλησα λέγοντάς τους:
" Είμαστε Έλληνες. Απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή , του Μέγα Αλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη, του Τζαβέλλα, του Παπαφλέσσα , του Παύλου Μελά , του Κατσιμήτρου και τόσων άλλων ηρώων που πολέμησαν για την ελευθερία της Πατρίδας. Αν πολεμήσουμε με τους Τούρκους σας θέλω ζωντανούς και νικητές. Ο Τσώρτσιλ είχε πεί για τους Έλληνες στρατιώτες του 1940. Πρίν λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τώρα και μετά θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Το δίκαιο είναι με το μέρος μας. Τα Δωδεκάνησα από τα πανάρχαια χρόνια ήταν είναι και θα είναι Ελληνικά και δεν θα επιτρέψουμε να μας τα πάρουν οι Τούρκοι . Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω ο Ελληνικός στρατός. Καλό βόλι σε όλους αδέλφια μου"
Όλη τη νύχτα την ανάλωσα περνώντας από τις θέσεις μάχης των ανδρών μου, οι οποίοι είχαν υψηλότατο όσο και αν ακούγεται περίεργο ανυπομονούσαν για να ξεκινήσει το "πανηγύρι" , όπως μου είπε χαρακτηριστικά ένας στρατιώτης μου
Τελικά κάπου στις 06.30 διαταχθήκαμε να επιστρέψουμε στη Μονάδα, όπου και μάθαμε τα κακά μαντάτα με την πτώση του ελικοπτέρου μας στα Ίμια και τον θάνατο των 3 ηρώων συναδέλφων μου
Αυτό μας λύπησε ιδιαίτερα όλους , καθώς και το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίσαμε τους Τούρκους εκείνο το βράδυ, κάτι για το οποίο είμασταν πολύ καλά εκπαιδευμένοι και έτοιμοι
Έτσι βίωσα την κρίση των Ιμίων
