Του Μάνου Χατζηγιάννη
Οποιοδήποτε μεγάλο και φαινομενικά αυθόρμητο γεγονός ακτιβισμού μπορεί να επιβάλλει ένα μέτρο αλλαγής μέσα σε ένα σύστημα ανάλογα βέβαια με την διάρκειά του, αλλά το πρόβλημα είναι πάντα πώς κατευθύνεται αυτή η κίνηση. Είναι μια νομότυπη προσπάθεια με λαϊκή ρίζα ή υπάρχει κάτι άλλο στο παιχνίδι;
Το κίνημα των "Κίτρινων Γιλέκων" μοιάζει να γεννιέται όπως ένα άλλο κίνημα, αυτό των “Πέντε Αστέρων” στην Ιταλία. Όχι από την ίδια μήτρα, αλλά από την πανομοιότυπη ανάγκη. Το κίνημα Πέντε Αστέρων το οποίο γεννήθηκε το 2009, την περασμένη άνοιξη έγινε πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας, με το 31% των ψήφων και κέρδισε τις εκλογές.
Προς το παρόν το “Κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων” τίθεται υπό παρακολούθηση. Όταν αρχίζουν να ασχολούνται τακτικά με τις δημόσιες σχέσεις, όταν θα παρουσιάσουν τους όρους και πιθανώς το όραμά τους για το μέλλον της Γαλλίας εν είδει πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου τότε θα έχουμε πιο ξεκάθαρη εικόνα. Έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα υπάρξουν επίσης πολιτικοί που θα προσκολληθούν στο κίνημα αυτό αν αναπτυχθεί επιτυχώς, κάτι που διαφαίνεται.
Τα κινήματα ειδικά στη Γαλλία δεν μένουν στα χαρτιά... Από το Μάη του ΄68 και τον Κον Μπεντιτ μέχρι την μεταναστευτική κρίση του 2005 και τον Νικολά Σαρκοζί, το γαλλικό action reaction (δράση-αντίδραση) οικοδομεί πολιτικές καριέρες.
Για το κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων” θα δείξει ο χρόνος ποιος εμπλέκεται και αν το κίνημα ελέγχεται από την αντιπολίτευση ή αποτελεί ένα πραγματικό μέτωπο ενάντια στην πόλωση και την οικονομική ασφυξία.
Γνωρίζοντας από προηγούμενα... αυθόρμητα κινήματα πως οι μαριονετίστες της παγκοσμιοποίησης μπορεί να επιδιώκουν τέτοια «λαϊκιστικές» εξεγέρσεις να αναπτυχθούν, επειδή σχεδιάζουν να καταρρεύσει το σύστημα ούτως ή άλλως και να κατηγορήσουν για το χάος τους ακτιβιστές και κατόπιν να εμφανιστούν ως σωτήρες, κρατάμε μικρό καλάθι..
Το γράψαμε και χθες πως οι αναταραχές στη Γαλλία και η οργή για την υψηλών επιπέδων φορολογία μπορεί σήμερα να μοιάζει με μια ρομαντική "επανάσταση του πολίτη", αλλά αύριο μπορεί να διανθιστεί με θέματα όπως το μεταναστευτικό και άλλα κοινωνικά ζητήματα.
Στο Παρίσι, μια συχνά επαναλαμβανόμενη φράση μεταξύ των διαδηλωτών είναι ότι έχουν «μπουχτίσει». Οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται και στο χορό μπήκαν οδηγοί ασθενοφόρων, δάσκαλοι, αλλά και οι μαθητές σε τουλάχιστον 100 σχολεία στη Γαλλία.
Οι εικόνες στα social media που απεικονίζουν τη φορολογική εξέγερση του κινήματος των “Κίτρινων Γιλέκων” εντυπώνουν μια αίσθηση ριζικών μεταβολών που εδραιώνονται βίαια από τα συνθήματα στην Αψίδα του Θριάμβου μέχρι τις συγκρούσεις με την αστυνομία παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των 136.000 διαδηλωτών του Σαββάτου δεν ήταν ταραχοποιοί αλλά διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά.
Η προοπτική των μαζικών διαδηλώσεων έχει σημασία. Τι θα γεννηθεί από αυτές....
Η δημόσια αντίδραση στην αυξητική καταπίεση από τον κρατικό εξαναγκασμό είναι δεδομένη. Τα χρόνια της λιτότητας πολλά και συνεχόμενα. Και τι προτείνει η πολιτική τάξη; Περισσότερη κυβερνητική εξουσία σαν σε μια νέα “Σοβιετία”!
Και δεν είναι μόνο η Γαλλία. Το καζάνι βράζει στο Βέλγιο και στην Ολλανδία στην οικοδόμηση μιας νέας “Ευρωπαϊκής Άνοιξης”.
Αυτό που βλέπουμε στο Παρίσι σήμερα μπορεί να είναι το τέλος της σοσιαλδημοκρατίας, όπως την ξέρουμε. Αυτό που έρχεται στη θέση του είναι αυτό που πραγματικά αποτελεί την μάχη των ιδεών του μέλλοντος.
