Η 46χρονη Kay Longstaff άντεξε δέκα ώρες στα παγωμένα νερά, δεκάδες χιλιόμετρα από την ακτογραμμή της Κροατίας, από τη στιγμή της πτώσης της από κρουαζιερόπλοιο έως τη διάσωση της. Το BBC χρησιμοποίησε την περιπέτεια της Βρετανίδας για να φτιάξει ένα σχετικό οδηγό επιβίωσης. Ας δούμε πώς μπορούμε να κρατηθούμε στη ζωή, αν βρεθούμε σε παρόμοια κατάσταση. Περιττό να επισημάνουμε πως είναι σημαντικό να μας βρουν.
H θερμοκρασία των νερών
Εξυπακούεται πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες, που άπτονται της τύχης. Στην περίπτωση της Longstaff, η θερμοκρασία των νερών στα οποία έπεσε, ήταν με το μέρος της.
Στο σημείο που βρέθηκε, τα νερά ήταν λίγο πιο ζεστά από ό,τι σε πισίνα. Η θερμοκρασία ήταν κάπου μεταξύ των 28 και 29 βαθμών Κελσίου".
Καθηγητής Mike Tipton, ειδικός επιβίωσης σε extreme περιβάλλον.
Ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει
για 1 ώρα, σε νερά που 'χουν θερμοκρασία έως 5 βαθμούς Κελσίου
για 2 ώρες, σε νερά που 'χουν θερμοκρασία έως 10 βαθμούς Κελσίου
για 6 ώρες, σε νερά που 'χουν θερμοκρασία έως 15 βαθμούς Κελσίου
για περίπου 25 ώρες, σε νερά που 'χουν θερμοκρασία τουλάχιστον 20 βαθμούς Κελσίου
Ο οργανισμός των ανθρώπων παθαίνει σοκ, αν οι θερμοκρασίες είναι πολύ μικρές. Χάνεται η ικανότητα ελέγχου της αναπνοής, που οδηγεί στην κατάποση νερού ή τον πνιγμό".
Όσο πέφτει η θερμοκρασία του σώματος, ο άνθρωπος κουράζεται, παθαίνει σύγχυση και χάνει τον προσανατολισμό του.
Η ενδεδειγμένη στάση
"Γυρίστε ανάσκελα, με τα χέρια και τα πόδια σε προέκταση και προσπαθείστε να ελέγξετε την αναπνοή σας. Σεβαστείτε το νερό".
Στον οδηγό που 'χει δημιουργήσει η Επιτροπή Ιρλανδών Αλιευτών, με τεχνικές επιβίωσης, αναφέρεται πως ο καλύτερος τρόπος που υπάρχει για να επιβραδύνουμε το ρυθμό με τον οποίον κρυώνει το σώμα μας, είναι να αποφύγουμε το κολύμπι. "Αντ' αυτού, προσπαθείστε να επιπλεύσετε στο νερό, με τα γόνατα λυγισμένα στήθος σας".
Η Βρετανίδα δεν χρειάστηκε να τα βάλει με τα κύματα, για όλες τις ώρες που ήταν στο νερό "διαφορετικά θα είχε αναποδογυρίσει ή θα 'χε εξοντωθεί σωματικά". Τα ρούχα και τα παπούτσια βελτιώνουν την άνωση του ανθρώπου, τις πρώτες στιγμές στο νερό "καθώς παγιδεύουν αέρα", όπως μπορεί να διαβάσει κάποιος στο Respect The Water. To να επιπλέεις, αντί του να κολυμπάς, βοηθά τον αέρα να μείνει "παγιδευμένος".
Οι γυναίκες έχουν πλεονέκτημα, χάριν του λίπους
Η Kay Longstaff εξήγησε πως η yoga που κάνει χρόνια, τη βοήθησε να μείνει ζωντανή.
Το σωματικό λίπος των γυναικών, που συνήθως είναι 10% περισσότερο από εκείνο των ανδρών, λειτουργεί προς όφελος τους. Όπως είπε ο Καθηγητής Tipton, στο BBC 5 Live "το περισσότερο υποδόριο λίπος εξασφαλίζει την καλύτερη άνωση, που προέρχεται από τον αέρα και το λίπος του σώματος", που κρατά ζεστό το σώμα και βοηθά όταν κουραζόμαστε. "Σκεφτείτε να πρέπει να κολυμπήσετε για δέκα ώρες, για να κρατήσετε ανοιχτή την αναπνευστική οδό (να μην μπει νερό). Προφανώς και θα εξαντληθείτε".
H σημασία της ψυχολογίας
Δεν περιμένατε τους ειδικούς να επισημάνουν πως το 80% του αποτελέσματος κρίνεται από τη ψυχραιμία που θα επιδείξουμε. Από τον παράγοντα της ψυχολογίας. "Όσο αυξάνονται οι ώρες, λογικό είναι να αυξάνεται και η απελπισία. Μπορείς να σκεφτείς ένα σενάριο, όπου έρχεται μια σωστική λέμβος και δεν σε βλέπει -γιατί ουσιαστικά ψάχνει ένα κεφάλι μέσα στον ωκεανό. Ξεκάθαρα δεν βοηθά πουθενά", λέει ο Καθηγητής Tipton.
Κατά τη διαδικασία καταστροφικών καταστάσεων, οι περισσότεροι άνθρωποι παραλύουν και δεν κάνουν το παραμικρό, για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους".
Dr. John Leach, ειδικός ψυχολόγος επιβίωσης
Ποιος έχει επιβιώσει για το μεγαλύτερο διάστημα, στη θάλασσα;
O José Salvador Alvarenga κίνησε από το χωριό του, στο Σαλβαδόρ, Costa Azul για το Chiapas του Μεξικού, στις 17/11 του 2012, με έναν συνεργάτη του. Σύντομα χάθηκε η επικοινωνία, με τη βάρκα. Οι δυο άνδρες αγνοούνταν από εκείνη την ημέρα. Ο συνεργάτης του πέθανε στους τέσσερις μήνες. Εκείνος μέτρησε τον 15ο σεληνιακό κύκλο, όταν εντόπισε ένα κομμάτι γης. Πήδηξε από τη βάρκα, κολύμπησε έως το Tile Islet και εκεί βρέθηκε στις 30/1 του 2014. Επιβίωσε για 438 ημέρες, τρώγοντας ωμό ψάρι, χελώνες, μικρά πουλιά και πίνοντας νερό της βροχής. Υπολογίστηκε πως διένυσε 10.800 χιλιόμετρα. Διαγνώστηκε με αναιμία, με φόβο για το νερό, είχε πρόβλημα στον ύπνο και δυσκολευόταν στο περπάτημα. Η περιπέτεια του έγινε βιβλίο.
Σε ακυβέρνητη βάρκα έμειναν για 270 ημέρες, τρεις ψαράδες από το Μεξικό. Οι (από αριστερά) Lucio Rendón, Jesús Vidaña και Salvador Ordóñez αγνοούνταν από τις 28/10 του 2005, όταν ξεκίνησαν από το λιμάνι San Blas για το Islas Marias (70 χιλιόμετρα μακριά), όπου επρόκειτο να κυνηγήσουν καρχαρίες. Βρέθηκαν 8046 χιλιόμετρα πιο μακριά, στα Marshall Islands (μεταξύ Χαβάης και Φιλιππίνων), στον Ειρηνικό Ωκεανό, στις 22/8 του 2006. Τους εντόπισε ταϊβανέζικο αλιευτικό σκάφος, που προβληματίστηκε από το έντονο σήμα που είχε "πιάσει" το ραντάρ.
news247.gr
