Ποιο ελληνικό χρέος; Το παγκόσμιο χρέος έχει εκτιναχθεί στα 226 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από την οικονομική παραγωγή σε όλο τον πλανήτη. Υπό αυτές τις συνθήκες και με τις επιχειρήσεις στις περισσότερες χώρες να δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους, η όποια ανάπτυξη είναι ασθενική και βεβαίως πλασματική.
Η μόνη λύση που αρχίζει και προβάλλεται είναι ένα «κούρεμα» του χρέους σε γενική βάση, καθώς αν εξακολουθήσει να αυξάνεται με αυτόν τον τρόπο τότε αργά ή γρήγορα η Ευρωζώνη και όχι μόνο θα καταρρεύσουν. Ήδη, σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχει σήμερα δημοσίευμα της γερμανικής Welt, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και γενικά όλες οι Κεντρικές Τράπεζες του κόσμου ετοιμάζονται να τερματίσουν την πολιτική της παραχώρησης φθηνού χρήματος.
«Το παγκόσμιο χρέος ανέρχεται σήμερα στο 324% της παγκόσμιας ετήσιας οικονομικής παραγωγής», αναφέρει σε έκθεση που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη το Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών (IIF).
Οι αγορές παγκοσμίως αναμένεται να λάβουν επιβεβαίωση την επόμενη εβδομάδα ότι η εξομάλυνση των παγκόσμιων επιτοκίων από τα εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, στα οποία έχουν οδηγηθεί για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2009, δεν είναι πλέον μόνο ένα φαινόμενο των ΗΠΑ.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα προτείνει σήμερα τη μείωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων που εφαρμόζει εδώ και δυόμισι χρόνια για τόνωση της οικονομίας της Ευρωζώνης, η Τράπεζα της Αγγλίας φαίνεται ότι θα αυξήσει τα επιτόκια της για πρώτη φορά στην τελευταία δεκαετία, ενώ η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) κινείται προς την τρίτη αύξηση των επιτοκίων για φέτος.
Η χρήση για χρόνια φθηνού χρήματος το οποίο διοχέτευαν οι Κεντρικές Τράπεζες έχει ωθήσει τα χρηματιστήρια παγκοσμίως σε διαδοχικά ιστορικά ρεκόρ. Ωστόσο, μια άλλη παρενέργεια ήταν η εντυπωσιακή πιστωτική ανάπτυξη, καθώς τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις επωφελήθηκαν από το φθηνό κόστος δανεισμού.
Ως ένας από τους πιο έγκυρους υπολογιστές της παγκόσμιας ροής κεφαλαίων, το IIF υπογραμμίζει επίσης τους κινδύνους «ανατροπής», ειδικά στις αναδυόμενες αγορές που έχουν δανειστεί σε ισχυρά νομίσματα, όπως το ευρώ και το δολάριο.
Το Ινστιτούτο υπολογίζει ότι χρειάζονται πριν από το τέλος του 2018 περίπου 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια για αναχρηματοδότηση ή για αποπληρωμή χρέους σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Αυτό το χρέος θα καταστεί δαπανηρότερο να εξοφληθεί εάν ο δυτικός κόσμος προχωρήσει σε αύξηση των επιτοκίων που θα έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των νομισμάτων του. Το IIF τονίζει ότι η αύξηση του χρέους είναι σε μεγάλο βαθμό κάτω από τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια στον αναπτυσσόμενο κόσμο, το χρέος του οποίου ανέρχεται σήμερα στα 59 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η αύξηση αυτή οφείλεται κυρίως στην Κίνα, η οποία αύξησε το χρέος της κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, σε περίπου 35 τρισεκατομμύρια δολάρια. Σε γενικές γραμμές, το εταιρικό χρέος και το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε παγκοσμίως κατά 2,6 τρισεκατομμύρια δολάρια και 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, αντίστοιχα.
«Καθώς συνεχίζεται από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ η σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής της, ο κίνδυνος μετακύλησης (του χρέους) είναι υψηλός», τονίζει το IIF.
Μετά την έκθεση αυτή, ακολούθησε ένα δημοσίευμα της Welt η οποία προτείνει τη λύση του «κουρέματος» του χρέους. «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαβουλεύεται αυτή την εβδομάδα για μια ενδεχόμενη έξοδο από τη χαλαρή της νομισματική πολιτική. Ωστόσο, ορισμένα κράτη δεν μπορούν να αντέξουν καθόλου υψηλότερα επιτόκια. Ως εκ τούτου οι οικονομολόγοι προτείνουν έναν εντελώς νέο δρόμο.
Όταν η ΕΚΤ θα συγκεντρωθεί αυτή την εβδομάδα στην ιστορική της συνεδρίαση, οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν θα μπορέσουν αμερόληπτα να αποφασίσουν για έξοδο από την εξαιρετικά χαλαρή νομισματική τους πολιτική. Η οικονομία στην Ευρωζώνη μπορεί να μην θεωρεί αναγκαία καμία περαιτέρω νομισματική αφοσίωση, επειδή τα πάει καλά και επίσης ο πληθωρισμός κινείται προς την κατεύθυνση του στόχου του 2%».
Αυτό αποδεικνύει μια έρευνα του Ινστιτούτου της γερμανικής Οικονομίας (Institut der deutschen Wirtschaft, IW) με έδρα την Κολωνία, το οποίο εξέτασε τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους σε χώρες που διέρχονται κρίση, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία.
