Τις εξελίξεις γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά το μνημόνιο ανάμεσα σε Τουρκία και Λιβυή σχολίασε ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Αφεντούλης Λαγγίδης.
«Έχουμε μείνει καθυστερημένοι με τις εξελίξεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ελληνική πλευρά καταθέτει τα όπλα. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι η εξωτερική πολιτική δεν υλοποιείται μόνο μέσω του διπλωματικού βραχίονα και του πολιτικού, αλλά υπάρχουν και άλλοι συντελεστές, οι οποίοι συντείνουν σε μια εξωτερική πολιτική. Όντως σε σχέση με τη Λιβύη υπήρξαν καθυστερήσεις, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να τις προλάβουμε, να ανατρέψουμε την κατάσταση με ένα συνδυασμό και διπλωματίας και θέλησης να επιδειχθεί η πολιτική ασφάλειας. Αυτή συμπληρώνεται με τις κατάλληλες κινήσεις ώστε ο αντίπαλος να καταλάβει ότι θα υπάρχει μεγαλύτερο κόστος επί του εδάφους», δήλωσε ο καθηγητής στον Alpha 98,9 και το «Ραντάρ», με τους Τάκη Χατζή και Δήμο Βερύκιο και εξήγησε:
«Εννοώ εκεί που πραγματικά θα παιχθεί η “διαπραγμάτευση”. Εκεί που σε τελική ανάλυση λύνονται οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών, οι οποίες πλέον δεν έχουν να συζητήσουν κάτι πλέον, ή τουλάχιστον η μία από τις δύο αποδεικνύεται κακόπιστη και δεν συνεχίζει τον διάλογο, ο οποίος βασίζεται στις αρχές Διεθνούς Δικαίου».
Για το αν η Ελλάδα πρέπει να πάει στο δικαστήριο της Χάγης: «Η καταφυγή σε δικαστήρια όπως της Χάγης, δεν σημαίνει ότι η μία ή η άλλη πλευρά εξασφαλίζει το 100% αυτά τα οποία επιθυμεί. Το διεθνές δικαστήριο χρησιμοποιεί και πολιτικά κριτήρια και επί αυτών πρέπει και οι δύο πλευρές να είναι προσαρμοσμένες. Να μην αναμένουν δηλαδή 100% κάλυψη των απαιτήσεων τις οποίες έχουν εκδηλώσει. Καμία από τις δύο πλευρές δεν βγαίνει ικανοποιημένη, έστω κι αν η μία κατορθώνει να υπερασπίσει μέρος αυτών των διεκδικήσεων τις οποίες έχει εκδηλώσει..».
Για το αν υπάρχει ακόμα διάλογος με την Τουρκία: «Ο διάλογος αυτός που συνεχίζεται δεν έχει παράξει αποτελέσματα. Ήδη από το 1980, αυτός ο διάλογος για τεχνικά θέματα «παγώνει» και συνεχίζει αλλά πάντα με υπαιτιότητα της άλλης πλευράς. Έχει υπάρξει προσέγγιση, τελικά κάτι μπλοκάρει από την άλλη πλευρά, κάποιες νέες διεκδικήσεις και τελικά δεν υπάρχει συνέχεια. Επίσης να προσθέσω ότι στο θέμα της διεθνούς διαιτησίας και εκεί πρέπει να υπάρχει συναίνεση της άλλης πλευράς, την οποία δεν δίνει, γιατί γνωρίζει ότι αν το κάνει θα υποστεί συνέπειες όσον αφορά στις διεκδικήσεις της. Από εκεί και πέρα, ο 3ος βραχίονας, μια πολεμική σύγκρουση δηλαδή, δεν επέρχεται αυτομάτως. Σε μια πολιτική αποτροπής ο πόλεμος δεν είναι το φυσικό αποτέλεσμα. Η ουσία της αποτροπής είναι το να προξενήσεις κόστος στον άλλον».
