«Καί ανέστη παραχρήμα»
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι κάθε άνθρωπος πολλές φορές ευρίσκεται μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες . Καταβάλλει πολλές προσπάθειες καί χρησιμοποιεί κάθε μέσον προκειμένου να λύσει τα προβλήματά του . Όμως αισθάνεται τον εαυτόν του ανίκανον . Αγωνίζεται,παλεύει σκληρά,μα το αποτέλεσμα τον απογοητεύει.
Το σημερινόν ιερόν Ευαγγελικόν ανάγνωσμα μάς παρουσιάζει δύο παραδείγματα, τήν αιμορροούσαν γυναίκα καί τον Ιάειρον. Η πρώτη εξόδευσε όλη τήν περιουσίαν της είς τούς γιατρούς καί στα φάρμακα,χωρίς να πετύχει τήν ίασι'ν της από τήν χρόνια βασανιστική αρρώστια πού υπέφερε. Καί τον Ιάειρον τον πονεμένο αυτόν πατέρα,πού ουδείς αμφιβάλλει ότι διέθεσε αρκετά χρήματα για τήν θεραπεία τής κόρης του,καί όμως έρχονται απεσταλμένοι από το σπίτι του να τού πούν ότι,ας μην ενοχλήσει τον Διδάσκαλον, «Μή σκύλλε τον Διδάσκαλον»,διότι το αγαπημένο σου κοριτσάκι απέθανε.
Καί στα δύο αυτά περιστατικά φαίνεται ξεκάθαρα,όπως καί σε άλλες περιπτώσεις,η ανθρώπινη αδυναμία,αλλά καί η αποτελεσματική επέμβαση τού Κυρίου μας,η οποία μάς αποδεικνύει ότι ο Πολυεύσπλαχνος Θεός,όχι μόνον βλέπει τα προβλήματά μας καί τήν αγωνία μας,αλλά καί επεμβαίνει καί δίνει τήν λύση εκεί πού κάθε ανθρώπινη προσπάθεια παρουσιάζεται ανίκανος. Καί όσο φουντώνουν τα προβλήματα καί μάς πνίγουν,τόσο παραμένουμε άτολμοι. Ο πόνος τραυματίζει καί ματώνει τήν καρδιά μας. Τρέχουν να μάς συμπαρασταθούν οι γνωστοί καί φίλοι,όπως έτρεξαν καί οι φίλοι τού Ιώβ να τον παρηγορήσουν για τίς συμφορές πού τον βρήκαν,μα αντί να θεραπεύσουν το πρόβλημα,το κάνουν εντονότερο,διότι τα αδέξια λόγια δέν δίνουν ανακούφισιν. Ζητούμε λίγη ηρεμία για να ξεκουράσουμε το μυαλό μας έστω για λίγο . Μα καί τότε λόγοι συνειδήσεως μάς πιέζουν σαν βραχνάς τα στήθη,απογοητευόμεθα καί να φθάνουμε στο σημείο πού ο πειρασμός να μάς βάζει λογισμούς ότι είμαστε εγκαταλελειμμένοι καί από τον Θεόν ακόμη,καί να γίνεται έτσι βαρύτερος ο σταυρός μας.
Δράματα οικογενειακά,θάνατος προσφιλών μας προσώπων,όπως τής κόρης του Ιαείρου,μάς βυθίζουν στο πένθος. Καί ο άνθρωπος καταλαβαίνει την αδυναμία του πραγματικά,όταν τού κτυπάει τήν πόρτα η θλίψη.
Σε τέτοιες στιγμές τα ανθρώπινα μέσα είναι αδύναμα να δώσουν τήν λυση. Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε προσωπική πείρα τέτοιων επώδυνων καταστάσεων.
Καί γεννάται το εξής ερώτημα.
Ποιός θα θεραπεύσει καί θα χαρίσει στήν καρδιά καί στα χείλη μας πάλι , το χαμόγελο πού έχει εξαφανισθεί; Αυτό το πρόσωπο το βλέπουμε είς τήν Ευαγγελική περικοπή. Είναι ο Χριστός μας. Αυτός πού χάρισε στην αιμορροούσα γυναίκα τήν τόσο ταλαιπωρημένη,τήν ίασιν καί έδωκε ανέκφραστη χαρά στους γονείς της κόρης διά τής Αναστάσεως .
Εμείς γιατί να μην το επικαλούμεθα πάντοτε; Καί μάλιστα όταν έρχονται στιγμές απελπισίας;
Τα προβλήματα που παρουσιάζονται στη ζωή φαίνονται άλυτα,γιατί εμείς είμαστε ανίκανοι να τα λύσουμε. Για τον Θεό όμως δέν υπάρχουν αδιέξοδα. Όσες φορές επεμβαίνει καί ενεργεί ο Θεός, αμέσως σηκώνει τον πεσμένο από το βάρος τής θλίψεως άνθρωπο.
Πόσες φορές δέν ξαπλώσαμε φορτωμένοι έγνοιες καί το πρωΐ η Αγάπη τού Θεού τίς είχε διαλύσει; Μήπως όμως μάς κατέχει κάποια δυσπιστία,κάποια αμφιβολία; Μήπως η πίστις μας προς το πρόσωπον τού Κυρίου μας δέν είναι τόσο δυνατή καί ώς εκ τούτου δέν είμαστε πρόθυμοι να τον επικαλεσθούμε; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να διώξουμε τίς όποιες αμφιβολίες καί να ενισχύσουμε τήν πίστιν μας. Καί δέν είναι μόνον οι ανθρώπινες ιστορίες πού μαρτυρούν τήν δύναμιν τής πίστεως. Υπάρχουν καί αδιάψευστοι μαρτυρίες Εθνών.
Μελετώντας τήν ιστορία του Έθνους μας,βλέπουμε το χέρι τού Θεού πάντοτε να ενισχύει τον Ελληνικόν λαόν καί να τον βγάζει νικητήν από τίς κακουχίες καί τίς υποδουλώσεις.
Όποτε ζητήσαμε τήν βοήθειά Του,ποτέ δέν τήν αρνήθηκε. Καί εδώ ευρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Για να επέμβει ο Θεός,ο οποίος γνωρίζει τίς ανάγκες μας καί τα προβλήματά μας περιμένει από εμάς να τον καλέσουμε.
Τόσον η αιμορροούσα,όσον καί ο Ιάειρος καί πολλά άλλα παραδείγματα από τα ιερά Ευαγγέλια μάς μιλούν για τίς θερμές παρακλήσεις εκείνων πού έλαβαν άμεση βοήθεια.
Μία πολύ χαρακτηριστική εικόνα μάς περιγράφει ο ιερός Χρυσόστομος εν σχέσει με τον Θεόν. Λέγει ο θείος πατήρ ότι,ο Θεός απλώνει μία αλυσίδα με αδιάσπαστους κρίκους από τον Ουρανό. Η μία άκρη ευρίσκεται στα στιβαρά χέρια του Θεού καί η άλλη άκρη φθάνει μέχρι τα πόδια μας. Αυτό πού απομένει στον άνθρωπο πού πιστεύει καί ελπίζει « επί Θεόν ζώντα » είναι να απλώσει το χέρι του καί να κρατηθεί γερά από αυτήν.
Στα προβλήματά μας καί τίς δυσκολίες μας υπάρχει η λυση. Στον πόνο καί στα δάκρυά μας,υπάρχει στοργικό χέρι καί παρηγορία καί στις πληγές μας φάρμακο.
Αρκεί να στρέψουμε τα μάτια τής ψυχής μας προς τον Μεγάλον Πονεμένο : Τον Χριστό μας. Ας τού ζητήσουμε με θερμή προσευχή τήν Θείαν του επέμβασιν. Καί τότε να είμαστε βέβαιοι ότι κοντά στόν Λυτρωτή και Σωτήρα μας θα βιώσουμε υπεράνω όλων τήν Αγάπη τού Θεού,η οποία καί μάς παρακολουθεί μετά πολλής στοργής καί τον διπλό λυτρωμό μας πού δέν είναι άλλος από τήν ψυχοσωματικήν ίασιν καί τήν σωτηρίαν μας. Αμήν.
Κήρυγμα πρωτ. Παναγιώτου Δ.Ρούβαλη
