Οι σοβιετικοί άρχισαν να αναπτύσσουν το σύστημα πυραύλων επιφανείας-αέρα S-200 κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, πρωτίστως για να αντιμετωπίσουν τον υπερφυσικό βομβαρδισμό των ΗΠΑ B-58, το αεροπλάνο κατάσκοσης U2 και άλλα αεροσκάφη αναγνώρισης.
Από την αρχική ανάπτυξή του το 1966, το S-200 έλαβε πολλαπλές αναβαθμίσεις για να αυξήσει την εμβέλεια και την ακρίβεια του συστήματος. Το 1967, το αρχικό S-200 A "Angara" πυροβόλησε τον 5V21 πυραύλο, ο οποίος ενσωματώνει σχετικά προηγμένη τεχνολογία για την εποχή, όπως ένα ημιαυτόνομο ραντάρ αναζητήσεως συνεχούς κύματος (CW) για την καθοδήγηση του τερματικού.
Τα μοντέλα S-200V "Vega", S-200M "Vega M" και S-200VE "Vega Export" εισήχθησαν μεταξύ του 1970 και του 1972.
Ο κάθε πύραυλος έχει μέγιστο βεληνεκές 150 km και 300 km, ανάλογα με το μοντέλο.
Το S-200VE είναι πανομοιότυπο με το S-200V, αλλά πωλείται με ισχυρή εκρηκτική κεφαλή και δεν είναι πυρηνικό. Λειτουργικά μέχρι το 1975, το S-200D "Dubna" είναι ένα πυρηνικό σύστημα ικανό να πυροβολεί έναν βελτιωμένο πυραύλο 5V28V με μια σειρά 300 km.
https://youtu.be/umMriz9lBSk
Οσο αφόρα την Συρία πιστεύεται ότι είναι η πρώτη χώρα εκτός της Σοβιετικής Ένωσης που χρησιμοποιεί τα S-200, η Συρία αγόρασε συνολικά οκτώ εκτοξευτές S-200 Angara και 96 πυραύλους από την ΕΣΣΔ μεταξύ 1982 και 1985.
Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, το σύστημα αναπτύχθηκε σε τρία σημεία: την πόλη Χομς, Dumayr (βορειοανατολικά της Δαμασκού), και το νότιο πόλη As Suwayda.9 Μέχρι το 1985, όμως, τα S-200 ήταν επανδρωμένα από σοβιετικούς αντιαεροπορικούς ειδικούς.10 Από το 2014, πέντε S-200 τοποθεσίες στη Συρία πιστεύεται ότι είναι ενεργοί.
