Κυριακή του Ασώτου
Ο άσωτος υιός του σημερινού Ευαγγελίου, έφυγε από το σπίτι του και σαν αυτόν είναι κάθε άνθρωπος που φεύγει μακρυά από ΄τον Θεόν και από την ιεράν σκέπην της αγάπης Του. Και το κατάντημα στο οποίον έφθασε ο άσωτος υιός στον αφιλόξενο και μακρινό τόπο είναι η χείριστη θέση που περιμένει τον καθένα που ξεκόβει από τον Θεόν και την Εκκλησία, πραγματική εξαθλίωση, πείνα και γύμνια σωματική και ψυχική.
Καθημερινά βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας ποιά είναι η εικόνα της αθλιότητας στην οποία φέρνει τους ανθρώπους η άρνηση και η αποστασία. Η εικόνα της σημερινής ζωής δεν μας αφήνει να αισιοδοξούμε. Ας το ομολογήσουμε με θάρρος. Ζούμε σε καιρούς άρνησης και αποστασίας. Αν οι άσωτοι είναι μόνον οι νεότεροι σαν τον άσωτο της παραβολής ή και οι πρεσβύτεροι, δεν το γνωρίζουμε, γιατί δεν θέλουμε να αδικήσουμε και τους νέους μας. Όσοι ακολουθούν τον άσωτο υιό στο δρόμο της αποστασίας ας τον μιμηθούν και στο δρόμο του γυρισμού του. Εκείνος «ελθών εις εαυτον» συναισθάνθη την κατάντια του, ανεγνώρισε το λάθος του και η απόφαση ήταν άμεση : «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Κι από κείνη τη στιγμή ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Ευτυχώς, που δεν τον κυρίευσε η απόγνωση και δεν είπε πως γι’αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία. Για ένα ήταν σίγουρος. Για την αγάπη του πατέρα του και όταν το έβαλε καλά στο μυαλό του, δεν άργησε στιγμή και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μάλιστα, είχε ετοιμάσε ακόμη και τα λόγια που θα έλεγε στον πατέρα του, λόγια λίγα και μετρημένα διότι η αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση δεν είναι πολυλογία, αλλά είναι ολιγόλογη: «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου».
Αλλά όμως, εκτός του πατέρα και του ασώτου υιού, υπήρχε και ο μεγαλύτερος υιός. Εντελώς διαφορετικός. Φρόνιμος, με υπακοή στον πατέρα του. Εργατικός και με βίο πολύ προσεκτικό. Όλα τα είχε, εκτός από την αγάπη. Του έλειπε αυτό το ένα που είναι τα πάντα. Η αγάπη είναι το γνώρισμα των παιδιών του Θεού. Όσοι δεν έχουν αγάπη δεν είναι άνθρωποι του Θεού κι ας λέγουν ότι έχουν πίσστη και βίον καθαρό. Μπορεί να είχε αρετές ο μεγαλύτερος υιός΄, αλλά θα λέγαμε ότι ήσαν ανθρώπινες, δεν είχε την αγάπη που είναι καρπός μέσα μας του Παναγίου Πνεύματος. Γι αυτό και έδειξε απονιά και σκληροκαρδία στον αδελφό του και μάλιστα δεν του έλεγε το παραμικρό μέσα του πώς ένας «νεκρός ανέζησε και ένα απολωλός πρόβατο ευρέθη».
Αν τύχει και δεν αμαρτήσαμε ποτέ αδελφοί μου, που είναι πράγμα αδύνατον, ας μη μοιάσουμε με τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής. Μπροστά στην Αγιότητα του Θεού, η όποια αρετή μας και αγιοσύνη αξίζει όσο ένα βρώμικο κουρέλι. Όταν όμως κρίνουμε με τα ανθρώπινα μέτρα, τα δικά μας μέτρα, βρίσκουμε υπερβολική την αγάπη του πατέρα και άδικη και το παράπονο του πρεσβυτέρου υιού μας φαίνεται δίκαιο. Λοιπόν; Άδικα κρίνει και αγαπά ο Θεός; Για τον φρόνιμον υιόν ούτε ένα ερίφιο και για τον αμαρτωλό και άσωτο τον «μόσχον τον σιτευτόν»! Δεν θα πρέπει να μας ταλαιπωρούν τέτοιοι λογισμοί, διότι η αγάπη του Θεού είναι πέλαγος τεράστιο. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «πάντα στέγει», που σημαίνει ότι η αγάπη είναι τόσο μεγάλη, τόσο πλατειά που σκεπάζει τους πάντες, σκεπάζει κι εκείνους που νομίζουν ότι είναι δίκαιοι και τους αμαρτωλούς. Ο Θεός δέχεται τον κάθε αμαρτωλό που γυρίζει κοντά Του και σένα σου κακοφαίνεται και κακοπαθιέσαι; Δεν είσαι λοιπόν, ούτε δίκαιος, ούτε άγιος. Το ίδιο σου χρειάζεται κι εσένα, η αγάπη και το έλεος του Θεού.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε την παραβολή για να διδάξει δύο πράγματα, το ένα πως για κάθε αμαρτωλό, για να σωθεί υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος και αυτός δεν είναι άλλος από τον δρόμο της μετανοίας. Το άλλο πως για κάθε δίκαιο υπάρχει πάντα ένα χρέος για να είναι η δικαιοσύνη του παραπάνω από τη δικαιοσύνη των Φαρισαίων και αυτό είναι η αγάπη. Ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων δένεται με αυτά τα δύο. Τη μετάνοια και την αγάπη. Όλοι χρειάζεται να μετανοούμε για πάρα πολλά, και όλοι έχουμε ένα ανεξάρτητο χρέος, να αγαπούμε. «μηδενί μηδέν οφείλετε ει μη το αγαπάν αλλήλους. Ο γαρ αγαπών τον έτερον νόμον πεπλήρωκε». Δηλαδή , να μην χρωστείτε σε κανέναν τίποτε άλλο, παρά μόνον το να αγαπά ο ένας τον άλλον. Διότι, εκείνος που αγαπά τον άλλον έχει εκπληρώσει δια της αγάπης όλον τον νόμον. Αυτά μας τονίζει ο ουρανοβάμων Παύλος. Οι αμαρτωλοί ας μην πέφτουν σε απόγνωση και οι δίκαιοι ας μην ξεχνάνε το χρέος της αγάπης. Η μετάνοια και η αγάπη είναι η σωτηρία, την οποία εύχομαι οι πάντες να αξιωθούμε. Αμήν.
Πρωτ.Παναγιώτου Δ. Ρούβαλη
ΠΗΓΕΣ: Σ.Κ.Δ.
