Ρωσία και ΗΠΑ έχουν «στριμώξει» για τα καλά τον Τούρκο ηγέτη στο ζήτημα της πόλης Μανμπίτζ (Ιεράπολη) στην Συρία, μετά τις μεγάλες πιέσεις του Ισραήλ και του αμερικανικού κατεστημένου, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά η Τουρκία να αναγκάζεται να αλλάξει ρότα στα σχέδια της.
Οι πιέσεις προς τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν να αναστείλει τα σχέδια για στρατιωτική εισβολή στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές της Συρίας εντάθηκαν, με τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ να ζητεί «αυτοσυγκράτηση και υπεύθυνη στάση».
Η αντιπαράθεση με την Ρωσία τώρα ξεκίνησε με την επίσκεψη της τριανδρίας Τσαβούσογλου-Ακάρ-Φιντάν στην Μόσχα, οι οποίοι έλαβαν ως απάντηση στις προτάσεις τους για εισβολή στην Β.Συρία, ένα μεγαλοπρεπέστατο «νιέτ», από Λαβρόφ και Σοιγκού και αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν, χωρίς όμως να υποχωρήσουν στα σχέδια τους.
Η εξέλιξη αυτή εκτός όλων των άλλων, φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την Τουρκία και προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν.
Η πρώτη αντίδραση του Τούρκου προέδρου δείχνει την εμφανή αμηχανία του, καθώς αναγκάστηκε να κάνει μια «οθωμανική κυβίστηση» στα σχέδια του για κατάληψη της Μανμπίτζ, μιλώντας στον τουρκικό λαό για απόσυρση Κούρδων κά...ιστορίες για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Ο ίδιος «βράζει» μέσα του από οργή διότι γνωρίζει ότι οφείλει να πάρει άδεια, ειδικά από Πούτιν, για οποιαδήποτε κίνηση του στην Συρία.
Την ίδια στιγμή οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, παρά την φαινομενική νηνεμία, θα δοκιμαστούν το επόμενο διάστημα διότι υπάρχει και το Κογκρέσο που μπορεί να προκαλέσει τραπεζική κρίση στην χώρα του με κυρώσεις (υπόθεση του Τουρκο-ιρανού τραπεζίτη), ενώ η παραλαβή των αεροσκαφών F-35, θεωρητικά ακόμα είναι στον «αέρα» παρά τις θετικές δηλώσεις διαφόρων Αμερικανών αξιωματούχων.
Για τον λόγο αυτό, εξάλλου, παραμένουν στα σύνορα με τη Συρία ισχυρές τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Ο Ερντογάν όμως έχει ένα δικό του σχέδιο Β εδώ και μερικά χρόνια για αυτή ακριβώς την περίπτωση που θα τον στρίμωχναν οι δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη που δεν θέλουν φυσικά καμία αναβίωση της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας, για τους δικούς της λόγους η καθεμία.
Η λύση είναι η απόκτηση κεφαλών πυραύλων με πυρηνική γόμωση, οι οποίοι θα μπορούν να τοποθετηθούν στο νέο πυραυλικό σύστημα BORA-2 το οποίο θα έχει εμβέλεια άνω των 300 χλμ, σε συνδυασμό με την κατασκευή του UCAV Akinci που θα ίπταται στα 40.000 πόδια εφοδιασμένο με πυραύλους.
Πρόκειται για την γνωστή περίπτωση του Βορειοκορεάτη ηγέτη, ο οποίος ανάγκασε τις ΗΠΑ να «συζητήσουν» μαζί του, μιας και η χώρα του κατέχει πυρηνικά όπλα και βαλλιστικούς πυραύλους που δύναται να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή στην αμερικανική ενδοχώρα.
Η περίπτωση του Κιμ μελετήθηκε από τους Τούρκους συμβούλους και το σχέδιο απόκτησης πυρηνικών κεφαλών (για αρχή) έχει τεθεί σε πλήρη ισχύ σε απόλυτη συνεργασία με το Πακιστάν που αποτελεί το καλύτερο πελάτη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Το Πακιστάν διαθέτει πυρηνικά όπλα και σχεδόν σίγουρα υπάρχει ένα "καυτό" αλισβερίσι με το Σαράι του Ερντογάν που αφορά την μεταφορά τεχνογνωσίας κατασκευής πυρηνικής γόμωσης σε κεφαλές τουρκικών πυραύλων.
Από την άλλη πλευρά έχουμε αγαστές σχέσεις και μεταξύ Ουκρανίας και Τουρκίας στον αμυντικό τομέα, ειδικά σε τομείς που αφορούν «πυραυλική τεχνολογία», την οποία επιθυμούν να λάβουν διακαώς οι Τούρκοι αξιωματούχοι της αμυντικής βιομηχανίας (SSM).
Πριν από μερικούς μήνες (Μάιος 2018) είχε γίνει γνωστό ότι η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (Bundesnachrichtendienst – BND) η οποία κατασκόπευε την Τουρκία, ανακάλυψε πολλά στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η Άγκυρα προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Δεν είναι μόνο οι κρίσεις στο Ιράκ και τη Συρία, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, η εμπορία ανθρώπων και οι δραστηριότητες του PKK που καθιστούν την Τουρκία θεμιττό στόχο για τις γερμανικές υπηρεσίες.
Για αρκετό καιρό, υπάρχουν στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η Άγκυρα προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Οι συζητήσεις στην πυρηνική κοινότητα σχετικά με τις αναδυόμενες πυρηνικές δυνάμεις επικεντρώνονταν πάντα στους «συνήθεις ύποπτους»: το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, τη Βραζιλία, την Αίγυπτο, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Τουρκία.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι απόψεις σχετικά με την πιθανότητα ενός στρατιωτικού πυρηνικού προγράμματος διέφεραν. Στην περίπτωση του Ιράν, για παράδειγμα, τα αποδεικτικά στοιχεία φάνηκαν σταθερά. Αντιθέτως, για την περίπτωση της Τουρκίας γίνονταν υποθέσεις πάνω σε ασαφείς ενδείξεις.
Αυτός ο κατάλογος πιθανών πυρηνικών υποψηφίων δεν έχει αλλάξει έκτοτε, όμως η πιθανότητα ενός τουρκικού προγράμματος πυρηνικών όπλων έχει αυξηθεί δραματικά.
Με απλά λόγια, οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών τώρα φαίνεται να συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό ότι η Τουρκία απεργάζεται τόσο συστήματα πυρηνικών όπλων όσο και για μέσα μεταφοράς τους μιμούμενη το μοντέλο του Ιράν ή της Β.Κορέας.
Όπως αποκαλύφθηκε από δυτική υπηρεσία πληροφοριών με καλές διασυνδέσεις, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες ανέφεραν ότι ήδη από τον Μάιο του 2010, ο πρωθυπουργός Ερντογάν είχε ζητήσει να ξεκινήσει κρυφά την προετοιμασία για την κατασκευή χώρων για τον εμπλουτισμό του ουρανίου.
Η Τουρκία παράγει κίτρινο ουράνιο (yellowcake), ένα χημικά συμπιεσμένο μετάλλευμα ουρανίου. Το yellowcake μετατρέπεται σε αέριο, το οποίο στη συνέχεια εμπλουτίζεται σε συσκευές φυγοκέντρησης.
Μέχρι σήμερα, τίποτα δεν είναι γνωστό δημοσίως για ένα εργοστάσιο μετατροπής στην Τουρκία, ωστόσο, σύμφωνα με την BND, η Τουρκία διαθέτει ήδη εμπλουτισμένο ουράνιο που προέρχεται από μια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, το οποίο μεταφέρθηκε λαθραία του Κοσσυφοπεδίου και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης με τη βοήθεια της μαφίας.
Δεν θα ήταν έκπληξη εάν η Τουρκία είχε ήδη φυγοκεντρητές για να εμπλουτίσει το ουράνιο. Εξάλλου, η Τουρκία συμμετείχε στις δραστηριότητες του Πακιστανού λαθρέμπορα πυρηνικών Abdul Qadeer Khan, ο οποίος μεταξύ 1987 και 2002 πούλησε χιλιάδες συσκευές φυγοκέντρισης στο Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Λιβύη.
Τα ηλεκτρονικά αυτών των φυγοκεντρητών προέρχονταν από την Τουρκία όπου ο Khan μάλιστα είχε σκεφτεί να μετακινήσει όλη του την παράνομη παραγωγή.
Το 1998, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Nawaz Sharif προσέφερε στην Τουρκία μια «πυρηνική συνεργασία» για την πυρηνική έρευνα. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μια οργανική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία χρονολογείται από την υποστήριξη της Τουρκίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν.
Τότε, πολλά από τα κομμάτια τα οποία το Πακιστάν δεν μπορούσε να αποκτήσει ανοιχτά μεταφέρθηκαν μέσω της Τουρκίας στο Πακιστάν. Με αυτό το ιστορικό, δεν αποτελεί έκπληξη όταν οι υπηρεσίες πληροφοριών αναφέρουν ότι μέχρι σήμερα υπάρχει δυναμική επιστημονική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών.
Έτσι αποκτώντας κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον πυρηνικά ο Τούρκος πρόεδρος, θα κινηθεί με άλλο «αέρα» σε Συρία, Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, Μέση Ανατολή, αποτελώντας μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη η οποία θα κινείται σχεδόν ανεξάρτητα από ΗΠΑ-Ρωσία.
Το κομβικό σημείο σε όλα αυτά όμως θα είναι η ανακοίνωση αιφνιδιαστικά από την Άγκυρα της απόκτησης πυρηνικών όπλων με οποιονδήποτε τρόπο από οποιονδήποτε πελάτη μπορεί να την προμηθεύσει.
Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για Δύση και Ρωσία.
