Μην το πιάσουμε πάλι από την αρχή το ίδιο τροπάριο διότι επαναλαμβανόμαστε άσκοπα και καταντάει κουραστικό το θέμα που είναι ένα: Ο Ολυμπιακός δεν έχει κλασικό γκολτζή. Του λείπει ο στράικερ, του λείπει το εύκολο, το απλό, το τελείωμα των φάσεων με τη μία επαφή και όταν ειδικά βρεθεί πίσω στο σκορ, η… τάση πνιγμού σε μια κουταλιά νερό είναι οφθαλμοφανής.
Αυταπόδεικτη πλέον, αναλογιζόμενοι τα όσα συνέβησαν στα δύο ντέρμπι του Καραϊσκάκη εναντίον ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, που όσο δούλευε το χρονόμετρο τόσο κυρίευε το άγχος τους Eρυθρόλευκους, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν ως και στην… επίδοση των «καμινάδων» που είδαμε στο κυριακάτικο παιχνίδι.
Λάθος η εκτίμηση κάποιων ότι ο αναχρονιστικός τρόπος προσέγγισης της παραβίασης του Παναθηναϊκού ήταν εντολή πάγκου. Δεν γίνεται να είπε ποτέ στους παίκτες ο προπονητής «γεμίζετε στην περιοχή και… όποιον πάρει ο Χάρος»!
Και το λέω γιατί αυτός ο προπονητής, που τον αποκαλούμε «κανονικό» από τα καλοκαιρινά αρχικά δείγματα δουλειάς του και είναι, αφού έχει νοικοκυρέψει μια εντελώς νέα ομάδα, εργάζεται μεθοδικά και το «στρώνει» εμφανώς το πράγμα, έχει αποδείξει πόσο ορθολογικά ζητάει να αναπτύσσεται ο Ολυμπιακός.
Θυμηθείτε λίγο τη συνέβαινε επί Περέιρα, ακόμα πιο πολύ επί Μπέντο, τα χειρότερα επί Χάσι, αλλά και τα «νερόβραστα» επί Όσκαρ Γκαρθία. Είχε σχέδιο στο γήπεδο η ομάδα; Είχε… χάρτες και πυξίδα ή πήγαινε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Όπου να 'ναι, όπως, ότι να 'ναι; Αυτό γινόταν. Το τελευταίο. Φέξε μου και γλίστρησα και αν «τρακάρω» στα πόδια μου κανένα πορτοφόλι, ε, τότε… την ψήσαμε. Στην τύχη τους, στα τυφλά όλα ήταν εκείνες τις εποχές.
Με τον Πέδρο Μαρτίνς είδαμε πάλι και θυμηθήκαμε ποια είναι τα αποτελέσματα και οι συνθήκες μιας συνολικής νορμάλ δουλειάς, στις προπονήσεις και στο γήπεδο, στους αγώνες.
Ως εκ τούτου η διοίκηση, εξ όσων γνωρίζω από το δικό μου ρεπορτάζ, περιβάλλει σταθερά τον Πορτογάλο από εμπιστοσύνη και πολύ καλά κάνει.
Να διευκρινιστεί ότι η έλλειψη γκολτζή κυνηγού δεν είναι ευθύνη του προπονητή. Ούτε της διοίκησης, υπό την έννοια της μεταγραφικής αστοχίας ή παράλειψης το περασμένο καλοκαίρι.
Από τον Μάρτιο ο Καρίμ Ανσαριφάρντ -για τον οποίο ο κόσμος που δεν ξέρει, απορεί που… δεν έκανε και είναι εκτός ρόστερ, παρότι δεύτερος σκόρερ πέρυσι και ενώ η ομάδα ξέμεινε από γκολ- αποτελούσε «ξένο σώμα» για τον σύλλογο.
Ο μάνατζερ του, είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια να κουβαλήσει στον Πειραιά σε… σεντούκια άνω των 10 εκατομμυρίων με τη λήξη του Μουντιάλ και ο ίδιος ο Ιρανός ήθελε στα 27 του χρόνια -και καλά έκανε το παιδί- να υλοποιήσει το μεγάλο του άλμα.
Ζούσε λοιπόν το παραμύθι του ο Ανσαριφάρντ για πολλούς μήνες, έφαγε το… παραμύθιασμα εν τέλει και ο Ολυμπιακός, που λογάριασε χωρίς τον παίκτη και στράφηκε σε άλλες λύσεις.
Εκεί ο Μαρτίνς πρότεινε Χασάν, τον οποίο ήξερε από προηγούμενη συνύπαρξη τους στην Πορτογαλία, ήρθε και ο Γκερέρο, αποκτήθηκε και ο Μάνος και κάπως έτσι έχει η διαμορφωθείσα κατάσταση στην ερυθρόλευκη επιθετική κορυφή.
Κάπως έτσι διαπιστώσαμε και μιλάμε επίσης για την αναποτελεσματικότητα της και την ύπαρξη ανάγκης πια για να αγοραστεί φορ τον Ιανουάριο.
Επί του παρόντος το πρόβλημα υφίσταται και δεν γίνεται να φορτώνεται στον προπονητή το ότι ο Ποντένσε φερ' ειπείν κάνει τα πάντα επιθετικά στο ρόλο του ακραίου, είναι απίθανος, αλλά δεν έχει… μυρουδιά το γκολ, γι’ αυτό και αντί να πλασάρει κάτω από το σώμα από του Διούδη ή με καθαρό μυαλό να έσπαγε δεξιά του στον αφύλακτο Χασάν, πήγε να σκάψει, να κάνει λόμπα στον γκολκίπερ των Πράσινων και τον έκανε ήρωα!
Δεν νοείται να ευθύνεται ο προπονητής που δεν μπαίνει η μπάλα στα δίχτυα, γιατί τότε θα του ζητήσουμε να μπουκάρει αυτός μέσα και να τη σπρώξει στο πλεχτό! Να το κάνει και αυτό.
Βέβαια, τα θεματάκια του τα έχει. Δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο Πορτογάλος και αυτό δεν περνάει απαρατήρητο, λέει το ρεπορτάζ μου, ούτε από τα υψηλά κλιμάκια της πλατείας Αλεξάνδρας.
Εκεί από όπου, προσέξτε, έχει το ΟΚ, να κάνει ότι θέλει. Όπως ας πούμε, να το σημειώσω και αυτό, ουδέποτε κανείς δεν του έστειλε «μήνυμα» να «τρέξει» την επιστροφή του Τουρέ στην ενεργό δράση. Να μπει δηλαδή συντομότερα από ότι θα έπρεπε στη δράση και θα το έκριναν από κοινού, προπονητής και παίκτης, επειδή ο Μαρινάκης του τα έχει ακουμπήσει…
Θέλω να πω ότι ακόμα και για την ιδιαίτερη περίπτωση του Ιβοριανού, με ένα συμβόλαιο βαρύ όσο μια μικρομεσαία ομάδα της SuperLeague, ολόκληρη μαζί, ο Μαρτίνς ήταν και είναι αυτός με τον τελευταίο και λόγο για το αν και πότε πρέπει να παίζει.
Άρα ο Μαρτίνς ήταν αυτός με την εσφαλμένη εκτίμηση να σπρώξει γρήγορα τους αγώνες τον Γιαγιά, ο οποίος με τόση αποχή από τα γήπεδα και λόγω ηλικίας και λόγω σωματοδομής, είναι περίπτωση «ειδικών συνθηκών» και αντιμετώπισης.
Είπαμε όμως, είναι τα θεματάκια του Μαρτίνς. Εκείνα που τον βαρύνουν.
Όπως επίσης και κυρίως τώρα που είναι επίκαιρο λόγω ντέρμπι, οι «απόψεις» του για την 11άδα και τις αλλαγές του.
Πολλή κουβέντα έχει σηκωθεί για τον Φορτούνη και το Νάτχο. Και αύριο το πρωί να έφτιαχνε πάλι, μια φορά ακόμα κολλητά τη σύνθεση για τον Παναθηναϊκό, μπράβο θα του έλεγα αν έβαζε και τον Ισραηλινό μέσα.
Το δικαιούνταν με τις εμφανίσεις που κάνει τον τελευταίο μήνα, στην Εθνική του ομάδα και στον Ολυμπιακό όταν μπαίνει αλλαγή. Θα έπρεπε να επιβραβευθεί με θέση βασικού στο σχήμα.
Πού όμως; Στη θέση, στις αρμοδιότητες του Φορτούνη; Όχι, σε καμία περίπτωση. Για το λόγο πρώτα πρώτα ότι όποτε ο Κώστας έχει μετατοπιστεί στα άκρα δεν έχει κάνει ένα ματς της προκοπής. Δεν του πάει, δεν τη θέλει, δεν του βγαίνει η θέση αυτή, πώς να το κάνουμε!
Ας έβρισκε άλλο τρόπο να τους χωρέσει στο κέντρο. Γιατί ας πούμε ήταν ανάγκη να παίξουν πάλι δίδυμο ο Γκιγιέρμε με τον Μπουχαλάκη; Σάματις… διέπρεψαν στο «Βικελίδης», μαγνήτισαν με τη συνεργασία τους σε εκείνο το παιχνίδι με τον Άρη και έπρεπε να ξεκινήσουν και με τον Παναθηναϊκό;
Ο Μπουχαλάκης ήταν αλλού γι' αλλού στο ντέρμπι και ο Γκιγιέρμε θεωρώ ότι ήταν ούτως ή άλλως υπεραρκετός πίσω από (και μαζί) με το Νάτχο στον άξονα για το ντέρμπι των «αιωνίων» με την υπεροχή του Ολυμπιακού σε όλα τα σημεία! Λίγη ώρα πριν τη σέντρα, οι Ερυθρόλευκοι παίζονταν με απόδοση 1,50 στα στοιχήματα, παγκοσμίως και οι πράσινοι από 7,50 έως και διψήφιο νούμερο (12,50)!
Για το ματς περιττό να αναφέρουμε αν αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Εννοείται πως όχι. Τόσο παθητικό Παναθηναϊκό δε θυμάμαι σχεδόν ποτέ!
Την τελευταία μισή ώρα (με το 9λεπτο των καθυστερήσεων) όλοι οι Πράσινοι και ο Μακέντα, ήταν εγκλωβισμένοι μπροστά στο τέρμα τους και περίμεναν τον από μηχανής Θεό ή ένα μικρό θαύμα να τη βγάλουν «καθαρή». Και την έβγαλαν φυσικά, αφού και ο βαθμός που πήρε ο Παναθηναϊκός, έστω και αν η ισοφάριση ήρθε πολύ αργά για τους γηπεδούχους μοιάζει με ένα μικρό θαύμα.
Σαν το ασύλληπτο γκολ του Κάτσε. Που θα το διηγείται στα εγγόνια του. Πού να ξαναβάλει τέτοιο στην καριέρα του! Ο… Ιμπραίμοβιτς είναι;
sportdog.gr
