Με την γνωστή μέθοδο του αποπροσανατολισμού και του χαϊδέματος των αυτιών των αριστερομπερδεμένων και αναρχοτραμπούκων η κυβέρνηση επιχειρεί να ξαναφέρει στο τραπέζι το θέμα της μισθοδοσίας του κλήρου.
Ο παντελώς άσχετος με το θέμα βουλευτής Β' Αθήνας και πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης ήταν ο νέος "λαγός" της κυβέρνησης. Για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα είναι η μισθοδοσία των περίπου 200 εκατ. ευρώ για τους πάνω από 8.500-9.000 ιερείς, οι οποίοι σύμφωνα με τον ίδιο θα έπρεπε να σταματήσουν να είναι «δημόσιοι υπάλληλοι».
Σύμφωνα με τον κ. Ξυδάκη η Πολιτεία θα μπορούσε να συνδράμει με αποζημίωση έναντι των πολλών διαμφισβητούμενων περιουσιακών στοιχείων της Εκκλησίας όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μόνο που τα έχει καπως μπερδεμένα στο μυαλό του ο Συριζαίος εκπρόσωπος. Καταρχάς το κράτος δεν κάνει χάρη στην Εκκλησία μισθοδοτώντας τους κληρικούς.
Αφοπλιστικές απαντήσεις σε όσους ανοήτως ζητούν “να πληρώνει η Εκκλησία τους παπάδες” έδωσε κατά την εισήγησή του στην πρόσφατη Ιεραρχία ο Μητροπολίτης Κηφισίας Κύριλλος.
Για να μπαίνει λοιπόν κάθε κατεργάρης πολιτικός που πιπιλάει την ίδια καραμέλα στον πάγκο του θα πρέπει να γνωρίζει πως η μισθοδοσία του Κλήρου και η υποστήριξη της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης από το Κράτος δεν είναι ζήτημα θεσμικών σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, αλλά αφορά τις περιουσιακές έννομες σχέσεις τους. Δεν αφορά ούτε την ιδιότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος ως φορέα της επικρατούσας θρησκείας, ούτε την νομική της μορφή ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου. Εν ολίγοις, η μισθοδοσία του Κλήρου δεν έχει σχέση αιτιώδη με την ύπαρξη και το περιεχόμενο του άρθρου 3 του Συντάγματος.
Όσον αφορά δε στο άλλο επιχείρημα Ξυδάκη και το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ο Μητροπολίτης Κηφισίας έχει δώσει απάντηση και σε αυτό.
Αναφερόμενος κατά την Ιεραρχία στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας τόνισε ότι «το πιο ενδιαφέρον νομικό κείμενο που αποτυπώνει τον κοινό παρονομαστή του ευρωπαϊκού νομικού και θεσμικού πολιτισμού και υποδηλώνει την πολυτυπία του φαινομένου είναι η συνοδευτική δήλωση (υπ’ αριθμ. 11) που υιοθετήθηκε από την Διακυβερνητική Διάσκεψη των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσαρτήθηκε στην Συνθήκη του Άμστερνταμ ‘’γιά το καθεστώς των εκκλησιών και των μη ομολογιακών ενώσεων’’.
Σύμφωνα με τη δήλωση αυτή: ‘’Η Ευρωπαϊκή Ένωση σέβεται και δεν προδικάζει το σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο καθεστώς των εκκλησιών και των θρησκευτικών ενώσεων ή κοινοτήτων στα Κράτη - Μέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σέβεται με τον ίδιο τρόπο το καθεστώς των φιλοσοφικών και μη ομολογιακών ενώσεων’’. Ανεξάρτητα από τα ερμηνευτικά προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει μία τόσο γενική διατύπωση, είναι προφανές ότι στο πλαίσιο της αρχής της επικουρικότητας που διαπερνά την Συνθήκη του Άμστερνταμ (όπως και του Μάαστριχτ) και διέπει τις σχέσεις Ένωσης και Κρατών - Μελών, το ζήτημα των σχέσεων κράτους και εκκλησιών και γενικότερα κράτους και θρησκείας τοποθετείται εκτός του πεδίου της κοινοτικής πολιτικής και δράσης».
Επισήμανε μάλιστα ιδιαίτερα ότι «η Ευρωπαϊκή αυτή Συνθήκη δεν επιβάλλει συγκεκριμένο μοντέλο σχέσεων, αφήνει ελεύθερο το κάθε Κράτος - Μέλος να την καθορίζει, με βάση το εθνικό-εσωτερικό δίκαιο, ανάλογα με τις εθνικές και ιστορικές τους ιδιαιτερότητες».
Επειδή τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να "μακελέψει" τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας δεν πάει να πει πως μπορεί κι όλας...
Όσον αφορά δε το ποιος είναι "δημόσιος υπάλληλος" με την αρνητική έννοια που το θέτει ο κ. Ξυδάκης, εκεί η ελληνική κοινωνία απαντάει μόνη της και διαρκώς στέλνοντας στον Καιάδα της απαξίωσης τους άθλιους πολιτικάντηδες, τους αργόσχολους του Κοινοβουλίου, και στηριζόμενη στον παπά της και στην βοήθεια του Θεού. Κι αυτό φαίνεται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις όσο και αν ενοχλεί του κυβερνώντες....
