Τον Οκτώβριο του 2009 η θλιμμένη Γελένα Ντόκιτς είχε δώσει το «παρών» στο τουρνουά που είχε διοργανώσει ο Όμιλος Λυμπέρη, στην Aθήνα έχοντας επιστρέψει από πολύμηνη απουσία λόγω λοιμώδους μονοπυρήνωσης. Η Αυστραλή 8 χρόνια μετά αιτιολογεί της θλίψης της.
Η 34χρονη πια, πρώην τενίστρια στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε αποκάλυψε την κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα και προπονητή της Νταμίρ και την κατάθλιψη που την ταλαιπώρησε για περισσότερο από μία δεκαετία.
«Πάντα αγαπούσα το τένις, από την πρώτη στιγμή που έπαιξα (στην ηλικία των 6 ετών) μέχρι και τώρα. Ήταν δύσκολο να το απολαύσω όμως, γιατί αγωνιζόμουν κάτω από φόβο. Σκεφτόμουν τι θα μου συνέβαινε μόλις έβγαινα από το court. Γι’ αυτό και έφυγα από το σπίτι μου όταν ήμουν μόλις 19 ετών.
Πολλές φορές τα έκανα όλα αυτόματα στο γήπεδο, γιατί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο πατέρας μου. Συνεχώς προσπαθούσα να τον κάνω χαρούμενο και ήταν αδύνατο. Πίστευα ότι το κίνητρό του ήταν τα χρήματα, όμως όταν κέρδιζα πολλά λεφτά δεν άλλαξε κάτι. Με έκανε να νιώθω άχρηστη, σαν να ήμουν ένα τίποτα.
Το αντιμετώπισα αυτό για αρκετό καιρό. Ένιωθα ενοχές, λες και είχα εγώ το πρόβλημα. Μέχρι σήμερα, ακόμα χρειάζεται να δουλέψω για να έχω αυτοπεποίθηση. Όταν ζεις με έναν άνθρωπο που σου κάνει κάτι τέτοιο, που συνεχώς σου τονίζει πόσο ανάξια και άχρηστη είσαι για 20 χρόνια, τότε αρχίζεις να το πιστεύεις και συ.», ανέφερε η Ντόκιτς στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ESPN.
«Είμαι ο πρώτος άνθρωπος από το τένις που γράφει τόσο ανοιχτά για παρενόχληση και κακοποίηση σε βιβλίο. Επειδή είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, αυτό ακόμα συμβαίνει. Στο τένις, σε όλα τα αθλήματα, σε όλες τις κοινωνίες»
Η Γελένα Ντόκιτς εγκατέλειψε με την οικογένεια της την εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία σε ηλικία 11 ετών, για να πάνε στην Αυστραλία, όπου έκανε τα πρώτα της βήματα αγωνιστικά.
«Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ αρχικά. Ήταν πολύ δύσκολο, έπρεπε να μάθω Αγγλικά και ήταν πιο δύσκολο και για τον πατέρα μου, που έβγαζε όλη την πίεσή του πάνω μου. Σε κάποιο σημείο, λίγα παιδιά μου είχαν πει να γυρίσω από εκεί που ήρθα.
Επίσης σε κάποιους γονείς δεν άρεσε καθόλου που η ομοσπονδία της χώρας, μου έδινε υποτροφίες. Κάποια πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, δέχτηκα όμως την Αυστραλία και θα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα αν ο πατέρας μου με έκανε να νιώσω πιο άνετα.»
Το 2001, η Γελένα και ο πατέρας της επέστρεψαν στην Γιουγκοσλαβία με τη πρώτη να υποφέρει από κατάθλιψη και να κάνει σκέψεις ακόμα και για να βάλει τέλος στη ζωή της.
«Αντιμετώπισα την κατάθλιψη για πολύ καιρό και ένιωσα πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν ήμουν σε αυτόν τον κόσμο. Ένιωθα πως ήμουν ένα πρόβλημα για όλους, έτσι με έκανε να νιώθω. Πίστευα πως θα ήταν καλύτερα αν δεν ήμουν άλλο εδώ. Έπρεπε να κάνω θεραπεία και πήρε πολλά χρόνια. Ήταν μια διαδικασία που χρειάστηκε περισσότερα από 10 χρόνια για να ξεπεραστεί.»
Η Ντόκιτς κρατά επικοινωνία με την μητέρα της, η οποία έχει χωρίσει με τον πατέρα της και διατηρεί πολύ καλή σχέση με τον αδερφό της, Σάβο. Στήριγμα της όμως στις δύσκολες στιγμές ήταν ο σύντροφος της Τιν.
«Δεν μιλάω τόσο συχνά όσο θα έπρεπε για τον Τιν. Και στα 14 χρόνια της σχέσης μας, ήταν πολύ υποστηρικτικός. Για 5-6 χρόνια, ο πατέρας μου δεν μου επέτρεπε να μιλάω στον Σάβο και ο Τιν το αντιλήφθηκε και το πολεμήσαμε μαζί.
Θα κάνω τα πάντα για να διατηρήσω τη σχέση που έχω μ’ αυτούς τους δυο ανθρώπους. Ο Tιν είναι το φως που υπάρχει στο τέλος του τούνελ και μια τεράστια βοήθεια για μένα. Δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το πως θα είχαν καταλήξει τα πράγματα αν δεν ήταν εδώ.»
Η τενίστρια που έφτασε έως το Νο. 4 στην παγκόσμια κατάταξη και σήμερα προπονήτρια της Tennis Australia, τόνισε την ευθύνη όλων μας στην περίπτωση που γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει κακοποίηση παιδιού.
«Ξέρω σίγουρα πως κάποιοι άνθρωποι το έβλεπαν. Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από τη δική μου ιστορία, έτσι ώστε κανένας άλλος παίκτης ή παίκτρια να μην το περάσει αυτό – ειδικά ένα νεαρό κορίτσι.
Πρέπει να υπάρχει κάποιο σύστημα υποστήριξης. Σίγουρα ελπίζω πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα από τη δική μου εποχή. Μπορώ να καταλάβω πως είναι δύσκολο για κάποιον να παρέμβει στην ιδιωτική ζωή άλλων ανθρώπων, αλλά εγώ προσωπικά, έλαβα την περισσότερη υποστήριξη όταν έφυγα από το σπίτι.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν όλη την ιστορία οι άνθρωποι για να επέμβουν. Έβλεπαν κάποια πράγματα που έκανε δημοσίως και μετά είδαν ότι αποχώρησα από το σπίτι στα 19 μου. Νόμιζα πως θα είχα περισσότερη βοήθεια.»
