Πολλά καί σκληρά βασανιστήρια καί μαρτύρια πέρασαν οἱ χριστιανοί κυρίως δέ κατά τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια στή περίοδο τῶν μεγάλωνδιωγμῶν. Ὅμως οἱ χριστιανοί δέν ἔμειναν ἔτσι ἀβοήθητοι, ἕρμαια τῶν σκληροτράχηλων διωκτῶν.
Σύμμαχο εἶχαν τόν Παντοδύναμο Κύριο. Βοήθεια εἶχαν τήν Ὑπερένδοξο Παναγία μας. Ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν καί εἶναι πάντα κοντά τους καί κοντά μας. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Τήρωνα (17 Φεβρουαρίου) ἐπί τῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ μεγάλου διώκτου Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.
Ὅταν βασίλευε ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης, σκληρός ὅπως ἦταν καί εἰδωλολάτρης, δημιούργησε πολλά προβλήματα στούς τότε χριστιανούς. Τούς ἔκανε φρικτά μαρτύρια. Σέ ἄλλους τρύπαγε τήν κοιλιά, σ᾽ ἄλλους ἔβγαζε τά μάτια, σ᾽ ἄλλους ἔβγαζε τά δόντια, σ᾽ ἄλλους ἔκοβε τήν γλῶσσα, ἄλλους σούβλιζε καί γενικά μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦσε νά τούς βασανίση, ὥστε νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό καί νά γίνουν εἰδωλολάτρες.
Τί σκέφθηκε νά κάνη στούς χριστιανούς κατά τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν νηστειῶν;
Γιά νά τούς ἀναγκάση νά μολυνθοῦν, σκέφθηκε νά ραντίση ὅλα τά τρόφιμα τῆς ἀγορᾶς μέ αἷμα ἀπό τίς θυσίες, πού θά ἔκανε στούς θεούς του καί αὐτοί χωρίς νά τό γνώριζαν θά ἔτρωγαν καί θά γευόντουσαν ἀπό τήν θυσία τῶν θεῶν ἤ διαφορετικά ἄν τό μάθαιναν καί δέν ἔτρωγαν, θά πέθαιναν ἀπό τήν πεῖνα.
Ὅμωςὁ Πανάγαθος Θεός ἀμέσως φρόντισε γιά τήν σωτηρίατῶν χριστιανῶν. Ἔστειλε τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Τήρωνα στόν Πατριάρχη καί τοῦ φανέρωσε τό τερατούργημα τοῦ μιαροῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.
Τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος:
«Πατριάρχα, σήκω γρήγορα καί συγκέντρωσε τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ καί διαφύλαξέ το μέ μεγάλη προσοχή. Εἰδοποίησέ τους νά μή ἀγοράση κανένας τίποτε ἀπό τά τρόφιμα, πού εὑρίσκονται στήνἀγορά, διότι ὁ δυσσεβέστατος Ἰουλιανός ἐμόλυνε τά πάντα μέ αἷμα μιαρό ἀπό τίς θυσίες τους».
Τότεὁ Ἀρχιερεύςμέἀπορία, εἶπεπρόςτόν Ἅγιο:«Καίπῶςλοιπόν, Κύριέ μου, εἶναι δυνατόν νά γίνη τοῦτο; Γιά μέν τούς πλουσίους ἴσως εἶναι δυνατόν νά γίνη, ἐπειδή ἔχουν ἀποθηκεύσει τρόφιμα, γιά δέ τούς πτωχούς, πού δέν ἔχουν οὔτε γιά μιά μέρα τροφή, τί πρέπει νά τούς δοθῆ;».
Ὁ Μεγαλομάρτυς τοῦ εἶπε:
«Κόλλυβα νά προσφέρης σ᾽ αὐτούς, κόλλυβα γιά νά τούς ἀνακουφίσης».
Ἐρωτᾶ ὁ Πατριάρχης:
«Καί τί εἶναι τά κόλλυβα; Δέν γνωρίζω».
Τότε ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ἀπάντησε:
«Σιτάρι νά βράσης καί νά τό μοιράσης στούς χριστιανούς. Ἔτσι νά κάνης καί νά διατηρήσης τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ ἀβλαβές καί ἀμίαντο».
Μέ ἀπορία ἐρωτᾶ ὁ Πατριάρχης:
«Καί ποιός εἶσαι, Κύριε, πού φροντίζεις τόσο φιλάνθρωπα καί εὔσπλαγχνα γιά τήν σωτηρία μας;»
Καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε:
«Ἐγώ εἶμαι ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Θεόδωρος, ποὺ μὲ ἀπέστειλε ὁ Χριστὸς γιὰ σωτηρία καί βοήθεια δική σας».
* * *
Ἀλλὰ καὶ τὴν Θεσσαλονίκη πῶς ἔσωσε ὁ Ἅγιος Δημήτριος;
Οἱ βάρβαροι ῎Αβαροι ἀφοῦ κυρίεψαν καὶ ρήμαξαν πολλοὺς τόπος, βάδιζαν τὸ 538 καὶ κατὰ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἦταν λεφούσι μεγάλο, ἑκατὸ χιλιάδες περίπου. Πολιόρκησαν ἀπὸ παντοῦ τὴν Θεσσαλονίκη. Ἔστησαν κατόπιν σκάλες ν᾿ ἀνέβουν πάνω στὰ τείχη.
᾿Εδῶ εἶναι τώρα τὸ θαυμαστό! Στὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμὴ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τοὺς διώξουν οἱ Θεσσαλονικεῖς οὔτε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν, ὁ Ἅγιος παρουσιάστηκε ἀμέσως ἐπάνω στὸ κάστρο, σὰν ὁπλισμένος στρατιώτης. Τὸν εἶδαν, ὄχι σὰν ὀπτασία, ἀλλὰ ζωντανό.
῎Επεσε κατ᾿ ἐπάνω τους μὲ ὁρμὴ καὶ ἐφόνευσε τὸν πρῶτο ἐπιδρομέα, ποὺ ἐπεχείρησε ν᾿ ἀνεβῆ στὸ τεῖχος καὶ πολλοὺς τοὺς πέταξε κάτω ἀπὸ τὰ τείχη. Οἱ ἄλλοι τρομοκρα- τήθηκαν καὶ ἔφυγαν μακρυὰ ἀπὸ τὸ φρούριο. ῎Εκτισαν ἐκεῖ σκηνὲς καὶ στρατοπέδευσαν.
Ἀπὸ ἐκεῖ ἔκαναν ὅλες τὶς προετοιμασίες γιὰ τὴν ἅλωση τῆς πόλεως. Τοὺς βοηθοῦσε καὶ τὸ θηριῶδες γένος τῶν Σκλαβίνων.
Ἀναγκάστηκαν ὅμως νὰ τραποῦν εἰς φυγὴν διὰ νυκτός, διότι εἶδαν ἕνα μεγαλοπρεπῆ ἄνδρα, καβάλα στὸ ἄλογό του, ποὺ ἡγεῖτο μυριάδων στρατοῦ.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΕΤΟΣ ΝΕ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2057
