Σκάβοντας τὸχωράφι του ἕνας ἀγρότης, βρῆκε κάποτε μία μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας. Σκέφθηκε ἀμέσως νὰ τὴν πάῃ στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, γιὰνὰ τὴν προσκυνήσουν οἱ συγχωριανοί του. Ἐπειδὴὅμως ἦταν βαρειά, τὴν ἔβαλε στὴν πλάτη τοῦὑποζυγίου του καὶ τράβηξε κατὰτὸ χωριό. Στὸ δρόμο, ὅσοι ἔβλεπαν τὴν εἰκόνα, τὴν προσκυνοῦσαν μὲεὐλάβεια. Τὸ ὑποζύγιο αἰσθάνθηκε σπουδαῖο καὶνόμισε πὼς εἶχε μερίδιο στὰπροσκυνήματα τοῦ κόσμου. Ὁ χωρικός, βλέποντας τὸ ἄλογό του νὰφουσκώνῃ ἀπὸὑπερηφάνεια, τοῦ εἶπε: «Κάτσε νὰ τελειώσουμε πρῶτα μὲτὴν εἰκόνα καὶ μετὰθὰ σὲ ξυλοφορτώσῳ, ὅπως σοῦ ταιριάζει».
Τὸ ὑποζύγιο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦἀναγνώσματος εἶναι ἕνα ταπεινὸ γαϊδουράκι. Ἀσυνήθιστο τὸφαινόμενο ἕνας βασιλιὰς νὰμὴν ἱππεύῃἄλογο, ποὺ εἶναι σύμβολο δύναμης. Ἰδοὺ ἡπρώτη ἀπογοήτευση τῶν Ἱεροσολυμιτῶν, ἀνακατεμένη μὲ τὶς ἰαχὲς καὶτὶς φωνὲς τοῦἐνθουσιώδους ὄχλου. Περίμεναν βασιλιὰ δυνατό, αὐστηρό, βλοσυρό, μὲ δυὸ τρία μαχαίρια ζωσμένα στὴ μέση, ἕτοιμο νὰδώσῃ μὲ βροντερὴφωνὴ τὸ σύνθημα τῆς ἐπανάστασης, ἱκανὸνὰ πατάξῃ τοὺς ῥωμαίους δυνάστες καὶ νὰἀναδείξῃ τοὺς ἑβραίους σὲ κυρίαρχη δύναμη στὴν περιοχή, βασιλιὰ ποὺθὰ ξεχώριζε στὰ ἐνδύματα καὶ θὰ φοροῦσε πολύτιμο δαχτυλίδι, σημάδι ἐξουσίας.
Ὄχλος! Ἴδιος χθὲς καὶ σήμερα! Ἀνόητος πάντοτε, ὡς μὴ διακρίνων τὸὀρθό, τὸ ἀληθινό, ἀπὸ τὸψεύτικο καὶ παροδικό, μεταβαλλόμενος ἀπὸτὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη, ἀγόμενος καὶφερόμενος ἀπὸ τὸν ἄνεμο τοῦ συμφέροντός του, εὐκολόπιστος, ἐλαφρόμυαλος, καιροσκόπος, ἐπικίνδυνος. Ναί! Τέτοιος ἦταν καὶ ὁ ὄχλος ποὺ προϋπάντησε τὸν Χριστό ἔξω ἀπὸ τὴν ἱερὴ πόλη, γιατὶμετὰ ἀπὸἕξι ἡμέρες Τὸν σταύρωσε. Ἄλλα εὐεργετήθηκε, ἄλλα περίμενε, ἄλλα κατάλαβε, ἄλλα ἀποφάσισε. Τόσα θαύματα, τόσες θεραπεῖες, τόσες εὐεργεσίες, χορτασμοί, λόγια σοφά, νεκραναστάσεις, κι ὅμως! τὴμιὰ «Εὐλογημένος», τὴν ἄλλη «Ἐπικατάρατος»· τὴ μιὰ «μετὰβαΐων καὶ κλάδων», τὴν ἄλλη «μετὰ μαχαιρῶν καὶξύλων»· τὴ μιὰ «Ὡσαννά», τὴν ἄλλη «Σταυρωθήτω». Νά, αὐτὸς εἶναι ὁ ὄχλος!
Περίμεναν ἐπιβλητικὴεἴσοδο, ἀλλὰλίγο τοὺς τὰ χάλασε τὸγαϊδουράκι...Ἀπὸ μακρυὰοἱ φαρισαῖοι κοιτοῦσαν καχύποπτοι. «Ἀποκλείεται νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺπεριμένει ὁ Ἰσραήλ», σκέφτονταν πονηρά. Ἡ προφητεία γνωστή: «Μὴφοβᾶσαι, Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπάνω σὲ ἕνα γαϊδουράκι», ὅμως ὁ νοῦς τους τελείως ἀλλοτριωμένος ἀπὸτὸν φθόνο καὶ τὴν κακία, πλανεμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια τῆς ὑπεροχῆς τῆς κοινωνικῆς τους θέσης, δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ἐννοήσουν τὰδέοντα. Ὁ ὄχλος, ἀρκετὰἀσυγκράτητος, ἐνθουσιώδης, ἦταν δύσκολο ἐκείνη τὴ στιγμὴνὰ χειραγωγηθῇ. Ἂς ἔστρωνε τὰ ἱμάτιά του. Εἶχαν ἕξι ἡμέρες καιρό, γιὰ νὰ τὸν δασκαλέψουν, νὰ τὸν καθοδηγήσουν, νὰ τὸν κοροϊδέψουν, νὰ τὸν πάρουν μὲτὸ μέρος τους, νὰ τὸν στρέψουν κατὰ τοῦ εὐεργέτη του, ὅταν Ἐκεῖνος στὸ βῆμα τὸΛιθόστρωτο θὰ ἄκουγε τοὺς ἑβραίους νὰ ἐπιλέγουν τὴν ἀπελευθέρωση τοῦΒαραββᾶ.
Ποτὲ δὲν κατάλαβαν ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς, γιατὶ ποτὲ δὲν εἶχαν ταπείνωση. Ὁ ταπεινὸς διακρίνει τὸν ταπεινό, γι’ αὐτὸκαὶ οἱ φαρισαῖοι δὲν διέκριναν ὅτι ἐπάνω στὸ ταπεινὸ ὑποζύγιο ἦταν ὁ ταπεινὸς Μεσσίας. Τὸν περίμεναν ἐν δόξῃ, τὸ δὲ ὑποζύγιό του συνευδοκοῦσε στὴν ντροπὴκαὶ τὴν ἀτίμωση, τὴν ὁποίαν ὡς ἀνταπόδωση τοῦ ἐτοίμασαν στὸ Γολγοθᾶ. Τὸν εἶδαν νὰ δακρύζει, ἀπαράδεκτο γιὰ ὅποιον ἔχει ἀξιώσεις νὰ εἶναι βασιλιάς.
Οἱ ἀπόγονοί τους ἀκόμη περιμένουν τὸν Μεσσία. Τὸεἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐγὼἔχω ἔρθει στὸὄνομα τοῦ Πατρός Μου καὶδὲν μὲ δέχεσθε· ἂν ἔλθῃ ἄλλος στὸ ὄνομα τοῦἑαυτοῦ του, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθῆτε». Ναί, θὰ τὸν δεχθοῦνε, ἀδελφοί μου, αὐτὸν ποὺ θὰ ἔρθῃὡς Χριστὸς τάχα μὲμιὰ δεύτερη παρουσία, ἀλλὰθὰ ἀποδειχθῇτέτοιος ποὺ ταίριαζε στοὺς προγόνους τους, σκληρὸς καὶ ἀδυσώπητος, βλοσηρὸς καὶ κακόψυχος, ἀσυγκίνητος καὶ ἄσπλαχνος, ἀλλαζονικὸς καὶ ὑπερφίαλος, μὲὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ ὅλα τὰδαιμονικὰ ἰδιώματα.
Γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ὁΜεσσίας ἦρθε· εἶναι ὁπρᾷος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιὰ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη μας. Σήμερα Τὸν ὑποδεχόμαστε λειτουργικά, ὄχι ὡς ὄχλος, ἀλλὰ ὡς λαός Του εὐλογημένος, ὡς Ἐκκλησία Του, ὡς ποίμνιό Του. Δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ στρώσουμε ἱμάτια, ἀλλὰ τὶς ἁμαρτίες μας, γιὰ νὰπεράσῃ ἀπὸἐπάνω τους μὲ τὸὑποζύγιο τῆς ταπεινώσεως, στὸ ὁποῖο ἀναπαύθηκε, τὸν Τίμιο καὶΖωοποιὸ Σταυρό Του, ἔτσι ὥστε νὰ τὶς σβήσῃμιὰ γιὰ πάντα. Δὲν μᾶς ζητᾶ νὰκρατήσουμε βάγια, ἀλλὰ τὰἅγια προστάγματά Του στὴν καρδιά μας, ἔτσι ὤστε νὰμὴν παρασυρθοῦμε, νὰμὴν πλανηθοῦμε καὶΤὸν προδώσουμε, ὅπως ὁὄχλος ἐκεῖνος.
Σήμερα τὸ ἀπόγευμα, ἀδελφοί μου, εἰσοδεύουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν πιό κατανυκτικὴ περίοδο τοῦ ἔτους. Ἂς προετοιμάσουμε ἐαυτοὺς καταλλήλως, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.
π. Στυλιανός Μακρής
imverias.blogspot.com
