Κατά τον Ιδομενέα:
Ο ήλιος μας και τα λοιπά σώματα που συνθέτουν κάποιο δίσκο βρίσκονται σε «σταθερή» θέση πάνω σ αυτόν.
Τα γειτονικά προς τη Γη σώματα που βρίσκονται εντός του σκιαγραφημένου όπως φαίνεται στο σχήμα δακτυλίου που αποτελεί τμήμα του δίσκου, κινούνται σε τροχιά γύρω απ τη Γη διαγράφοντας μια πλήρη ελλειπτική περιστροφή σε κάθε περιστροφή που εκτελεί ο δίσκος πάνω στην εσωτερική περίμετρο του δακτυλίου, δηλαδή σχεδόν κάθε ημέρα γιατί η περιστροφή της Γης γύρω απ τον εαυτό της δεν συμπίπτει ακριβώς με την περιστροφή του δίσκου. (Ο φανταστικός δακτύλιος καταλαμβάνει το τμήμα του δίσκου που την εσωτερική του περίμετρο την ορίζει ο ομφαλός του και η εξωτερική του ορίζεται νοητά, από ακτίνα ίση με την απόσταση του κέντρου του δίσκου απ το κέντρο του δακτυλίου),
Οι κινήσεις ως προς τη Γη των σωμάτων που βρίσκονται εκτός του φανταστικού αυτού δακτυλίου, αυτών δηλαδή που είναι μεταξύ της εξωτερικής περιμέτρου του και της περιμέτρου του δίσκου, είναι σπειροειδείς, Διαγράφουν δε πλήρη περιστροφή γύρω απ τη Γη σε ένα χρόνο, δηλαδή κάθε 365 περιστροφές, που συμπίπτει το Α με το Α’.
(Το πιο πάνω δεικνύει την αναλογία των περιμέτρων του δίσκου ως προς του δακτυλίου)
Ο κυματισμός του δίσκου καθορίζει τις εποχές, γιατί μεταβάλλεται το επίπεδο του ως προς το επίπεδο του Σύμπαντος και συνεπώς η γωνία που ο Ήλιος σαν σώμα του δίσκου βλέπει τη Γη η οποία είναι σώμα βραχίονα του Σύμπαντος.
Σημείωση: Ο ομφαλός του δίσκου δεν περιέχει ύλη.
Έχουμε παρατηρήσει ότι η ακτινική ταχύτητα των γαλαξιών είναι μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η απόστασή τους απ τη Γη. Αυτό καθίσταται πασιφανές εάν γνωρίζουμε τη διάταξη των μηχανικών μερών του Σύμπαντος.
Τα μεγέθη του σχήματος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική κλίμακα, για να φανεί πιο ευδιάκριτα το κέντρο του δίσκου.
Απ το σχήμα εκτός των άλλων, γίνεται κατανοητό ότι ένα σώμα (μόριο του δίσκου π.χ. άστρο ή σύμπλεγμα μορίων π.χ. γαλαξίας) όσο πιο μακριά βρίσκεται απ το κέντρο του δίσκου κινείται με μεγαλύτερη ακτινική ταχύτητα σε σχέση πάντα με τη Γη, από κάποιο άλλο που βρίσκεται εγγύτερα.
Είμαστε σε θέση τώρα να εξηγήσουμε τη φαινομενική κίνηση των πλανητών, τα ορθοδρομικά και αναδρομικά τόξα, το στηριγμό της πλανητικής τους τροχιάς, την ακτινική ταχύτητα των γαλαξιών και πολλά άλλα φαινόμενα.
(Οι μαθηματικές αναλύσεις θα δοθούν με την αποκάλυψη ολόκληρου του μηχανισμού).
Τα άστρα είναι πυρήνες μορίων του δίσκου ο οποίος αποτελεί εξάρτημα του μηχανισμού που ονομάσαμε Σύμπαν και γύρω τους περιστρέφονται οι πλανήτες τους, δηλαδή τα άτομα του μορίου, με κινήσεις και ιδιότητες ανάλογες με το τι μόριο συγκροτούν. Αυτό που παρατηρούμε στα μόρια του σώματος του Ανθρώπου, συμβαίνει (σε τεράστια μεγέθυνση) και στο Σύμπαν. Με την ίδια «λογική» είναι φτιαγμένα τα ΠΑΝΤΑ εντός του.
Για να κατανοήσετε καλύτερα τα πιο πάνω, διαβάστε την ‘’Αποκάλυψη του Σύμπαντος’’
Γεώργιος Καδδάς
