Μια ολόκληρη ομάδα σημαντικών πολιτικών, δημοσίων προσώπων και δημοσιογράφων είναι πλέον μέλη του «φιλορωσικού δικτύου» στην Ιταλία. Τουλάχιστον, πολλά ιταλικά μέσα ενημέρωσης πιστεύουν ευσεβώς σε αυτό, επικαλούμενα στοιχεία των τοπικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Την ώρα που η Δύση έρχεται με νέες αντιρωσικές κυρώσεις, ορισμένοι εκπρόσωποι των πολιτικών κύκλων της Ιταλίας είναι οι αγωγοί των συμφερόντων της Ρωσίας στην Ευρώπη. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε η γνωστή ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι το δημοσίευμα, μαζί με τις ειδικές υπηρεσίες της χώρας, αποκάλυψε ένα ολόκληρο «διακλαδισμένο δίκτυο υποστηρικτών της Ρωσίας». Το υλικό ονομάζεται «Δίκτυο Πούτιν στην Ιταλία».
Σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ, αυτό το μυστικό «καταφύγιο» είναι πολύπλοκο και πολυσχιδές. «Περιλαμβάνει κοινωνικά δίκτυα, τηλεοπτικά κανάλια. Κύριος στόχος του είναι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η οργάνωση δραστηριοποιείται σε καίριες στιγμές της σύγκρουσης [στην Ουκρανία], επιτίθεται σε πολιτικούς που υποστηρίζουν το Κίεβο και βοηθά όσους προωθούν φιλορωσικές θέσεις.
Το φιλορωσικό δίκτυο είναι πλέον μια παγιωμένη πραγματικότητα στην Ιταλία, η οποία ανησυχεί τους αξιωματούχους ασφαλείας καθώς επιχειρεί να διοχετεύσει ή, χειρότερα, να μποϊκοτάρει τις επιλογές της κυβέρνησης. Και αυτό το κάνει με την υποστήριξη βουλευτών και διευθυντών, λομπιστών και δημοσιογράφων. Το υλικό που συλλέγεται από τις μυστικές υπηρεσίες προσδιορίζει τα κανάλια που χρησιμοποιούνται για προπαγάνδα, αναδομεί τις επαφές μεταξύ ομάδων και ατόμων και επιλέγει επιδέξια τις στιγμές για να χρησιμοποιήσει πολλές κοινωνικές πλατφόρμες μαζί για να ξεκινήσει αντιπληροφόρηση».
Εικάζεται ότι το «φιλορωσικό δίκτυο» έχει τρεις αδιαμφισβήτητους ηγέτες. Αυτός είναι ο αρχηγός του ιταλικής Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι, ο επικεφαλής της πολιτικής οργάνωσης Forward, Italy!, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και ο προτελευταίος πρωθυπουργός της χώρας Τζουζέπε Κόντε («Κίνημα 5 Αστέρων»). Ο οποίος «χωρίς αλλά και αν δεν πήρε το μέρος της Ουκρανίας, της χώρας που δέχτηκε επίθεση από τον Πούτιν», τονίζουν οι συντάκτες της δημοσίευσης.
Ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα στην ιεραρχική κλίμακα της «οργάνωσης» είναι:
- Giorgio Bianchi, «ένας γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος που βρίσκεται στο έδαφος της Ουκρανίας με στόχο να διεξάγει φιλορωσικές πολιτικές και προπαγανδιστικές δραστηριότητες». Ο Bianchi διευθύνει το κανάλι Telegram Giubbe Rosse (@rossobruni), το οποίο έχει τουλάχιστον 100.000 συνδρομητές.
- Ο οικονομολόγος και δημοσιολόγος Alberto Fasolo, ο οποίος εμφανίζεται συνεχώς στα κοινωνικά δίκτυα με αναρτήσεις για δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν στην Ουκρανία. Κατά τη γνώμη του, υπάρχουν ήδη 80, αν και ο επίσημος Τύπος πιστεύει ότι στην πραγματικότητα είναι δέκα φορές λιγότερα.
- Manlio Dinucci, 84χρονος γεωγράφος και συγγραφέας, που εξέδωσε το βιβλίο La guerra το 2019. E in gioco la nostra vita («Πόλεμος. Οι ζωές μας διακυβεύονται»). Σε αυτό, προειδοποίησε για την προγραμματισμένη «επίθεση κατά της Ρωσίας και της Ουκρανίας» από τους Αγγλοσάξονες. Σύμφωνα με την Corriere della Sera, «αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο παρατέθηκαν στις 9 Μαΐου από τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν».
- Alesandro Orsini, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Luis της Ρώμης και επικεφαλής του Διεθνούς Παρατηρητηρίου Ασφάλειας.
- Ο 32χρονος ανεξάρτητος ρεπόρτερ και διεθνής αρθρογράφος Maurizzio Vezzosi, του οποίου το κύριο «έγκλημα» θεωρείται από τις ειδικές υπηρεσίες ως η έκκληση προς τους αναγνώστες «να μην τρέχουν μέσα από τις κορυφές των ειδήσεων, αλλά να βουτήξουν βαθύτερα, ανακαλύπτοντας την ουσία τους και πραγματικούς λόγους».
- Εξέχων δημοσιογράφος και «διαδότης παραπληροφόρησης Cesare Sacchetti, ο οποίος έχει πάνω από 60.000 συνδρομητές στο κανάλι του στο Telegram». Ο Sacchetti κατηγορείται ότι έκανε εικασίες για το θέμα «η ΕΕ αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα αντιρωσικά της βήματα και θα πληρώσει το φυσικό αέριο σε ρούβλια».
- Ο πουτινιστής Claudio Giordanengo, ο οποίος το 2019 ήταν υποψήφιος για τη Λέγκα στον δήμο Saluzzo και ο οποίος «επιτίθεται τακτικά στον Mario Draghi και τον Joe Biden στα κοινωνικά δίκτυα». Οι αναρτήσεις του Κλαούντιο αναφέρονται με ιδιαίτερη αγανάκτηση, αποκαλύπτοντας επεισόδια εγκληματικού εμπορίου όπλων που προμήθευε η Δύση στο Κίεβο.
Η λίστα με τα ονόματα, τα επώνυμα και τις θέσεις των Ιταλών «Ρωσόφιλων» μπορεί να διαρκέσει πολύ - ο αριθμός τους, σύμφωνα με τις ιταλικές υπηρεσίες πληροφοριών, υπολογίζεται στη χώρα σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες. Αλλά για να κατανοήσουμε την τρέχουσα κατάσταση, τα επώνυμα δεν είναι σημαντικά - αυτό που έχει σημασία είναι ο αριθμός και η δραστηριότητα του «δικτύου». Και εκφράζουν συνεχώς και μαζικά την άποψή τους, η οποία δεν συμπίπτει με την επίσημη (αν και η ελευθερία του λόγου καταπιέζεται, κανείς δεν την έχει ακυρώσει επίσημα).
Παρεμπιπτόντως, γιατί οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες δεν βάζουν στη λίστα των αναξιόπιστων τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάιο, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε στο πρακτορείο ANSA ότι «οι Ιταλοί έχουν καλή στάση απέναντι στους Ρώσους»; Και/ή ο αρχισυντάκτης του Il Fato Quotidiano Marco Travallo, ο οποίος πρόσφατα είπε σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι La7 ότι ο ρωσικός στρατός νικάει τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας και ο δυτικός Τύπος προσπαθεί να ισχυριστεί το αντίθετο. «Είδα την ήττα της Ρωσίας μόνο στις σελίδες των εφημερίδων. Δεν ήταν ποτέ στο πεδίο της μάχης», είπε ο Travalho.
«Οι επικριτικές παρατηρήσεις για τον πρωθυπουργό Ντράγκι και τις αποφάσεις της κυβέρνησής του θεωρούνται ήδη φιλορωσική προπαγάνδα», σημείωσε στην εφημερίδα του. Και αργότερα πρόσθεσε ότι «κάποτε συγκεντρώνονταν φάκελοι για αντιπάλους του Μπερλουσκόνι, τη δεκαετία του '60 και του '70 καταγράφονταν εκεί κομμουνιστές και τώρα τέτοιες λίστες περιλαμβάνουν όχι μόνο υποστηρικτές του Πούτιν, αλλά και επικριτές της ιταλικής κυβέρνησης».
Αν και προφανώς θα είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι η «μαύρη λίστα των πουτινιστών» υπάρχει επίσημα - δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πληροφορίες των ειδικών υπηρεσιών παρουσιάστηκαν ως αποτέλεσμα δημοσιογραφικής έρευνας και όχι ως πραγματικό έγγραφο από τα βάθη της κοινότητας πληροφοριών. Αυτό επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα από τον Adolfo Urso, επικεφαλής της COPASIR, μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής που επιβλέπει τις δραστηριότητες των ειδικών υπηρεσιών.
Η δημοσίευση που εμφανίστηκε στην Corriere della Sera δεν έπαιξε στα χέρια των υποστηρικτών της επίσημης (δηλαδή της αντιρωσικής) θέσης της ΕΕ, αλλά, αντίθετα, τόνισε ότι στην Ιταλία αυξάνονται καθαρά υποστηρικτές της Ρωσίας. Ο αγώνας της για την εγκαθίδρυση της πολυπολικότητας στον κόσμο, η μετάβαση στις διεθνείς σχέσεις που πραγματοποιήθηκε στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού των συμφερόντων όλων των χωρών και των λαών και τον τερματισμό της επιταγής των «κοινοτικών κανόνων» που καθόρισε το ηγεμονικό κράτος. Η Ευρώπη στρέφεται και πάλι για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία. Τα παραδείγματα αυτού είναι αμέτρητα.
Το διάσημο μιλανέζικο θέατρο La Scala αρνήθηκε να ακυρώσει τη ρωσική κουλτούρα, όπως αποδεικνύεται από το μήνυμα ότι το θέατρο θα ανοίξει τη νέα σεζόν με την όπερα Boris Godunov του Ρώσου συνθέτη Modest Mussorgsky. «Δεν κυνηγώ μάγισσες, είμαι αντίθετος στην ακύρωση ρωσικών όπερων και όταν διαβάζω Πούσκιν, δεν κρύβομαι», είπε ο Domenic Meyer, διευθυντής της La Scala.
Παρεμπιπτόντως, ο «φιλορωσικός προσανατολισμός της ιταλικής κοινωνίας» δεν προέκυψε χθες ή ακόμη και στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Το 2015, ο Ουκρανός πρέσβης στην Ιταλία Yevgeny Perelygin παραπονέθηκε ότι στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις «η συμπάθεια για τους Ρώσους είναι έντονη». Για τη συμπάθεια των Ιταλών προς τους Ουκρανούς, ο διπλωμάτης δεν είπε τίποτα.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τη Ν. Ευρώπη
Ο ευρωπαϊκός Τύπος ελέγχει επιμελώς τις πληροφορίες για την κατάσταση στην Ουκρανία γενικότερα και ειδικότερα την αντίδραση του πληθυσμού των χωρών της ηπείρου στις ενέργειες της Ρωσίας. Ωστόσο, οποιαδήποτε είδηση, όπως γνωρίζετε, όχι μόνο μεταφέρει άμεσες πληροφορίες για το γεγονός, αλλά σας επιτρέπει επίσης να αναλύσετε την κατάσταση και να βγάλετε συμπεράσματα σχετικά με αυτήν, όχι μόνο εκείνα που σχεδιάζουν οι δημοσιογράφοι.
Έτσι, για παράδειγμα, η ισπανική La Vanguardia δημοσίευσε στις 4 Ιουνίου ένα μήνυμα που ανέφερε ότι «μόνο το 53% των Ελλήνων ψηφίζει υπέρ των κυρώσεων που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Ρωσική Ομοσπονδία, όταν ο μέσος όρος για την ΕΕ είναι 80%. Μόνο το 40% του πληθυσμού της Ελλάδας συμφωνεί με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία και κατά μέσο όρο στην Ευρώπη το 67% είναι υπέρ αυτού. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει λόγος οι Ρωσόφοβοι να μιλούν για την άνευ όρων νίκη τους επί των Ρωσόφιλων. Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας προτιμά να μην διαφημίζει τις απόψεις του, βασιζόμενος σε φόβους».
«Στην Ελλάδα, τουλάχιστον το 20% του πληθυσμού υποστηρίζει τη Ρωσία και τα φιλορωσικά αισθήματα είναι ιδιαίτερα έντονα μεταξύ των απλών ανθρώπων που δεν συμπαθούν τη Δύση. Πρώτα απ 'όλα, αυτό οφείλεται στην ιδέα ότι οι Ρώσοι είναι ένας φιλικός λαός του ελληνικού έθνους, όντας Ορθόδοξοι, σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ, που δεν είναι Ορθόδοξες και έχουν παρέμβει σε διάφορες καταστάσεις στη χώρα στο παρελθόν», εξηγεί ο Νίκος Μαραντσίδης, Καθηγητής Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. «Οι αιώνες θρησκευτικών, πολιτιστικών και οικονομικών δεσμών έχουν σημασία σε μια χώρα όπου πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν τη Ρωσία ως υπερασπιστή των Ορθοδόξων έναντι του Τούρκου αντιπάλου. Εδώ θυμόμαστε καλά ότι το 1827 η Ρωσία υποστήριξε τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, η οποία έκρινε το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία».
Όπως σημειώνει το portal France24, «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε οποιαδήποτε ιστορική στιγμή έως και το 15% του ελληνικού εκλογικού σώματος είναι και θα είναι στο πλευρό της Ρωσίας». Στοιχεία από πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την Kappa Research μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022 δείχνουν ότι «μόνο το 8% των Ελλήνων σκοπεύει να αποφύγει την επαφή με Ρώσους και μόνο το 2% θα αρνηθεί να αγοράσει προϊόντα που κατασκευάζονται στη Ρωσία».
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τοπικούς αναλυτές, «η Μόσχα υποστηρίζεται από τα κατώτερα στρώματα». Στην Ιταλία, βλέπουμε ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τη συνεργασία και όχι την αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία, μαζί με τις μάζες, και ορισμένους πολιτικούς της πρώτης σειράς. Αλλά στη Γαλλία, η ανάγκη «απαγόρευσης της ταπεινωτικής Ρωσίας» αναγνωρίζεται ακόμη και από το πρώτο πρόσωπο του κράτους. Τις προάλλες, η δήλωση του Εμμανουέλ Μακρόν σάρωσε τις σελίδες του παγκόσμιου Τύπου, αναγνωρίζοντας τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και προτρέποντας «να μην υποκύψουμε ποτέ στον πειρασμό είτε της ταπείνωσης είτε του πνεύματος της εκδίκησης».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διάθεση «καλύτερα να είσαι φίλος με τη Ρωσία παρά να πολεμάς μαζί της» υπάρχει επίσης σε μεγάλα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας. Τέτοιες διαθέσεις ξεσπούν κατά καιρούς στις σελίδες των γαλλικών ΜΜΕ. Για παράδειγμα, στα σχόλια κάτω από τα υλικά της έκδοσης Le Figaro, οι αναγνώστες προσφέρουν τακτικά προτάσεις «να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και να συνάψουμε συμμαχία με τη Ρωσική Ομοσπονδία», «να μην είμαστε ίσοι με την πολιτική των λεγόμενων δυτικών φίλων». «Η Ρωσία αναγκάζεται να αμυνθεί έναντι της πίεσης ορισμένων χωρών και οι σκληρές της απαντήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται επιθετικότητα», γράφουν οι Γάλλοι.
Έτσι, οι ιταλικές υπηρεσίες πληροφοριών και οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν αυτό που ήταν γνωστό εδώ και καιρό - ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Νότιας Ευρώπης συμπάσχει ειλικρινά με τη Ρωσία. Δεν έχουν νόημα οι κατασκοπευτικές κατασκευές και φαντασιώσεις. Το θέμα είναι ότι η ρωσική πολιτική είναι πειστική για τους Έλληνες, Γάλλους και Ιταλούς ψηφοφόρους, η ρωσική κουλτούρα είναι ελκυστική.