Βλέπω αναρτήσεις μερικών που μιλάνε για θαυμαστή σωτηρία μοναστηριών και ναών στην Εύβοια και άλλων οι οποίοι ρωτούν γιατί ο Θεός έσωσε τα μοναστήρια κι όχι και τα χωριά.
Όλες αυτές οι αναρτήσεις έχουν λανθασμένο σκεπτικό. Δεν θα εξηγήσω εδώ τα περί σοφίας και κρίσεως του Θεού. Ζητήστε κάποια στιγμή από τους κληρικούς της ενορίας σας να σας κατηχήσουν.
Θα αναφέρω όμως το εξής. Το ότι κάποια μοναστήρια και ναοί σώθηκαν από την καταστροφή σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος σκοπός. Οι χώροι αυτοί λειτουργούν παρηγορητικά και υποστηρικτικά. Πνευματικά και υλικά. Σώθηκαν όχι για να συγχαίρουμε ο ένας τον άλλο για το θαύμα αλλά για να διακονηθούν οι πολλαπλές ανάγκες των πληγέντων.
Και κάτι ακόμα βαθύτερο. Μην γίνεσθε ανόητοι επαιρόμενοι για θαύματα. Σκύψτε το κεφάλι και ταπεινωθείτε. Η προσευχή σας δεν ήταν ικανή να σκεπάσει τα χωριά. Θυμηθείτε τον Μωϋσή. Έλεγε στον Θεό: όχι, δεν θα σώσεις μόνο εμένα από την καταστροφή. Θα σώσεις και όλο τον λαό. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούν οι πνευματικοί άνθρωποι.