Το κύριο συμπέρασμα από το φετινό συνέδριο του Νταβός εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τον ανεξάρτητο γερουσιαστή του Βερμόντ και πρώην υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπέρνι Σάντερς, όταν είπε: "Οι ολιγάρχες κάνουν πάρτι και οι φτωχοί υποφέρουν". Ενώ ορισμένοι δισεκατομμυριούχοι, όπως ο Μπιλ Γκέιτς και ο Έλον Μασκ, επικεντρώνονται σε τεχνολογικές λύσεις που οδηγούνται από ροές ιδιωτικών κεφαλαίων, χωρίς να αμφισβητούν τον ρόλο που διαδραματίζει η ανισότητα στον περιορισμό της ικανότητας των κυβερνήσεων να ανταποκριθούν στην κλιματική αλλαγή προς το δημόσιο συμφέρον, ο Σάντερς τόνισε την ανισότητα του πλούτου που παρουσιάστηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
"Οι ολιγάρχες στο Νταβός κάνουν πάρτι, οι φτωχοί υποφέρουν. Ενώ 260 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πιθανότατα θα ωθηθούν στην ακραία φτώχεια φέτος - προσπαθώντας να επιβιώσουν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα - πάνω από 2.000 δισεκατομμυριούχοι σε όλο τον κόσμο έγιναν πλουσιότεροι κατά 3,78 τρισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια της πανδημίας", μοιράστηκε στο Twitter.
Παράλληλα, η φτώχεια και η οικονομική ανασφάλεια συνδέονται με την κλιματική αλλαγή. Τρία από αυτά αποτελούν σημαντικό εμπόδιο για την αποτελεσματική δράση. Αυτό που κάνουν ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για την ακραία φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλα συνδέονται μεταξύ τους και είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να λύσουμε το ένα χωρίς να αντιμετωπίσουμε το άλλο.
"Οι φτωχότερες κοινότητες του κόσμου ζουν συχνά στην πιο εύθραυστη γη και συχνά είναι πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά περιθωριοποιημένες, γεγονός που τις καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτες στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής". Για παράδειγμα, στην Κεντρική Αμερική, η ξηρασία και τα έντονα καιρικά φαινόμενα ανάγκασαν χιλιάδες αγρότες και τις οικογένειές τους, που ζουν δίπλα στο φυσικό καταφύγιο της λιμνοθάλασσας Tisma στη Νικαράγουα, να κατευθυνθούν προς τα βόρεια αναζητώντας μέσα επιβίωσης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Τοντ Μίλερ, ο οποίος έχει γράψει ένα νέο βιβλίο με τίτλο "Storming the Wall: Climate Change, Migration, and Homeland Security", η κλιματική αλλαγή αποτελεί βασικό παράγοντα που αναγκάζει οικογένειες να εγκαταλείψουν την Κεντρική Αμερική και το Μεξικό - και οι θανατηφόρες ξηρασίες, οι τυφώνες, οι πλημμύρες και οι κατολισθήσεις προβλέπεται να ενταθούν περαιτέρω στην περιοχή καθώς αυξάνεται η υπερθέρμανση του πλανήτη, γεγονός που θα πλήξει ιδιαίτερα σκληρά τους μικρούς αγρότες.
Επιπλέον, οι άνθρωποι φοβούνται ότι οι νέες κλιματικές πολιτικές, όπως οι φόροι άνθρακα, αυξάνουν τους λογαριασμούς τους για την ενέργεια, τα καύσιμα και τα τρόφιμα. Οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες που εξαρτώνται από τον άνθρακα είναι λογικό να φοβούνται για τις θέσεις εργασίας τους, ενώ οι μεγάλες ενεργειακές βιομηχανίες αποκομίζουν κέρδη μέρα με τη μέρα. Παρόλο που οι φόροι άνθρακα είναι εξαιρετικά τρομακτικοί για τους πολίτες, η εφαρμογή μιας πολιτικής φόρου άνθρακα μπορεί να αποφέρει σημαντικά έσοδα στις χώρες, αν εφαρμοστεί αποτελεσματικά.
Το φετινό συνέδριο του Νταβός ορθά τόνισε την οικονομική ζημία που προκαλείται από την καύση ορυκτών καυσίμων. Μεταξύ των λύσεων που προτάθηκαν ήταν η ανάγκη οι κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν, για παράδειγμα, τα έσοδα που προέρχονται από τους φόρους άνθρακα για τη μείωση των φόρων εισοδήματος φυσικών προσώπων, την αντιστάθμιση μελλοντικών ελλειμμάτων και την επένδυση σε καθαρή ενέργεια και προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η εφαρμογή ενός φόρου άνθρακα στην καναδική επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας. Στην περιοχή αυτή, οι φόροι άνθρακα εφαρμόζονται από το 2008 και γιορτάζονται παγκοσμίως ως ένα παράδειγμα εγχειριδίου φορολόγησης του άνθρακα σε έναν υπο-κρατικό φορέα, καθώς καλύπτουν περίπου το 70% των επαρχιακών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (GHG). Οι φόροι άνθρακα θα μπορούσαν να εξαλείψουν τη φτώχεια καταπολεμώντας την ανισότητα του πλούτου μέσω σωστών κλιματικών πολιτικών, όπως έχει αποδείξει η Βρετανική Κολομβία του Καναδά για πάνω από μια δεκαετία.
Ενώ συζητάμε για την προστασία των φτωχών μέσω αποτελεσματικών κλιματικών πολιτικών, το φετινό Νταβός ανέδειξε και πάλι μια ανησυχητική πραγματικότητα: "αμετάβλητη φτώχεια και μεταβαλλόμενο κλίμα". Η Oxfam International μας υπενθυμίζει ότι ένα άτομο που ανήκει στο πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού χρησιμοποιεί 175 φορές περισσότερο άνθρακα κατά μέσο όρο από κάποιον που ανήκει στο κατώτερο 10%.
Είναι σαφές ότι οι πλούσιοι υψηλοί παραγωγοί πρέπει να λογοδοτήσουν για τις υπερβολικές εκπομπές τους και την καταστροφή της φύσης των νέων γενεών μας, ανεξάρτητα από το πού ζουν, στο διάστημα ή στις παραλίες της Χαβάης. Ωστόσο, είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι οι ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες φιλοξενούν επίσης την πλειονότητα των φτωχότερων ανθρώπων στον κόσμο- και, ενώ πρέπει να κάνουν το μερίδιο που τους αναλογεί, οι πλούσιες χώρες είναι αυτές που θα πρέπει να εξακολουθούν να πρωτοστατούν. Ως εκ τούτου, αντί να χρηματοδοτούν ολιγάρχες, οι πλούσιες χώρες θα πρέπει να επικεντρωθούν στο πώς θα ενδυναμώσουν τους φτωχούς ανθρώπους, όπως επισήμανε με έξυπνο τρόπο ο Σάντερς την εβδομάδα στο Νταβός.