Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η επιδημία του «Μαύρου Θανάτου» ήταν τόσο μεγάλη, αναγκάζοντας τους κατοίκους της πόλης να μετακινηθούν σε νοσοκομεία της υπαίθρου.
Σε λιγότερο από δύο χρόνια -μεταξύ του 1348 και του1349- η επιδημία στοίχισε τη ζωή σε σχεδόν τους μισούς κατοίκους στην Αγγλία. Το μέγεθος της τραγωδίας φαίνεται από τους μαζικούς τάφους που έχουν βρεθεί σε μεγάλες μεσαιωνικές πόλεις της Αγγλίας. Ωστόσο, μέχρι σήμερα παρέμενε άγνωστο ότι οι μικρές αγροτικές κοινότητες διέθεταν τέτοιους τάφους.
Η μελέτη με τις λεπτομέρειες από τα ευρήματα δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο περιοδικό Antiquity.
Οι 48 άνθρωποι στον εν λόγω μαζικό τάφο θάφτηκαν σε διάστημα μερικών ημερών, αλλά με μεγάλη προσοχή και φροντίδα, αφού οι άνθρωποι του νοσοκομείου φρόντισαν ώστε να είναι προσεκτικά τοποθετημένοι μέσα σε αυτόν, ο καθένας ξεχωριστά, ώστε να μην είναι ο ένας πάνω στον άλλον, και όλοι τυλιγμένοι σε σάβανα.
«Ύστερα μεσαιωνικά νεκροταφεία είναι σπάνια στην Αγγλία. Ο μαζικός τάφος στο Thornton Abbey ξεχωρίζει από άλλα παραδείγματα του 14ου αιώνα, λόγω της αγροτικής τοποθεσίας του και της σύνδεσής του με το μοναστήρι», αναφέρουν οι συγγραφείς της μελέτης.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι τα θύματα του «Μαύρου Θανάτου» εγκατέλειψαν τις πόλεις και κατέκλυσαν τα νοσοκομεία εκεί, μόνο για να πεθάνουν στο μοναστήρι και το νοσοκομείο του λίγο μετά το ταξίδι τους.
Μία ανάλυση των δοντιών που ανακτήθηκαν από 16 από τα λείψανα, αποκάλυψαν ίχνη DNA του Yersinia, παθογόνου παράγοντα για τον «Μαύρο Θάνατο», τον ίδιο παράγοντα της επιδημίας που σάρωσε το Λονδίνο.
Καθώς ο μαζικός τάφος φαίνεται να έχει διαταραχθεί στο παρελθόν, οι ερευνητές εκτιμούν ότι μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερος και να περιέχει περισσότερα θύματα της επιδημίας.
Οι αρχαιολόγοι ξεκίνησαν να ερευνούν την περιοχή το 2011 και ανακάλυψαν χωματουργικές εργασίες ή τροποποιήσεις γης από ανθρώπινες κατασκευές, τις οποίες αρχικά θεώρησαν ως απομεινάρια από της κατασκευή ενός αρχοντικού. Στη συνέχεια, ωστόσο, άρχισαν να αποκαλύπτουν περισσότερα ερείπια.
Οι άνθρωποι ήταν ηλικίας από ενός μέχρι 45 ετών την ώρα του θανάτου, με τους περισσότερους να είναι κάτω των 17. Και παρότι δεν βρέθηκαν μωρά κάτω του ενός έτους, οι ερευνητές εκτιμούν ότι τα λείψανα αυτά δεν θα είχαν διατηρηθεί.
Τα μοναστήρια αγωνίζονταν επίσης με την επιδημία. Περίπου 11 μίλια από το Thornton, οι μοναχοί του Meux Abbey προσβλήθηκαν από τον «Μαύρο Θάνατο», με αποτέλεσμα το 80% εξ αυτών να πεθάνει. Εξαιτίας αυτού, το Thornton μπορεί να είχε μείνει η μόνη επιλογή για τους κατοίκους.
«Σε μια κοινωνία που αξιολογούσε έναν «καλό θάνατο» περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η καθολική προσδοκία θα ήταν για τους νεκρούς να θάβονται με όλα τα εκκλησιαστικά τελετουργικά», αναφέρουν οι συγγραφείς.
Το Thornton αποτελούσε ίσως το τελευταίο μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να φέρουν τους νεκρούς τους για να λάβουν μια σωστή ταφή και «ελπίδα σωτηρίας στη μεταθανάτια ζωή».
«Ο μαζικός τάφος του Thornton Abbey προσφέρει σημαντικά στην κατανόηση της πλέον θανάσιμης πανδημίας της τελευταίας χιλιετίας που επηρέασε την Ευρώπη», καταλήγουν.
